ตอนที่ 1 – แชทที่ไม่เคยอ่าน
ฝนยามบ่ายกระหน่ำใส่กระจกห้องเช่าเก่าๆ เสียงหยดน้ำผสมกับเสียงพัดลมตั้งโต๊ะที่สั่นจนใบพัดเสียดสีกับตะแกรง ทำให้ทั้งห้องมืดและชื้นเหมือนถูกขังอยู่ในกล่องสนิม พีทนั่งก้มหน้าอยู่บนเก้าอี้หมุน มือข้างหนึ่งจับแก้วเหล้า ข้างหนึ่งเลื่อนจอมือถือไปเรื่อยๆ โดยไม่ตั้งใจ ความรู้สึกมึนชาเป็นเพื่อนสนิทของเขามาตลอดสามปีหลังวันนั้น
แจ้งเตือนเด้งขึ้นมา — Messenger: 1 ข้อความที่ยังไม่ได้อ่าน ไม่รู้เพราะฤทธิ์เหล้าหรือสัญชาตญาณบางอย่าง แต่หัวใจเขาหยุดเต้นไปชั่วขณะ ชื่อที่ขึ้นบนหน้าจอ… ดา
มันเป็นไปไม่ได้ ดาเสียไปแล้วสามปี มือพีทสั่น เขากดเข้าไปในแชทที่ไม่เคยเปิดตั้งแต่วันเกิดเหตุ ข้อความเดียวตรงนั้นถูกส่งเวลา 14:32 ของวันนั้น — "ถ้าเธอได้อ่าน แปลว่าฉันไม่รอด แต่ไม่ต้องโทษตัวเองนะ พีท ทุกอย่างมันถูกกำหนดแล้ว"
คำว่า “ถูกกำหนดแล้ว” แทงลึกเข้าไปในสมอง พีทจำได้แม่นว่าในวันนั้น เขากำลังนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามถนนจากร้านกาแฟ เห็นเธอยกแก้วขึ้นจิบ แล้วยิ้มให้เขาผ่านกระจก ก่อนเสียงระเบิดดังสนั่น แสงไฟกลืนทุกอย่างหายไป เขาจำได้…เพราะทุกคืนเขาฝันถึงมันซ้ำๆ
เขาทิ้งมือถือบนโต๊ะแล้วเอามือกุมหัว ความรู้สึกหนักอึ้งไม่ใช่แค่เพราะความสูญเสีย แต่เพราะคำคำนั้นมันเชื่อมกับสิ่งที่เขาซ่อนมาตลอด— โปรเจ็กต์ “EVE-09” เครื่องต้นแบบที่เขากับโจเคยสร้างสมัยยังทำวิจัย เป็นอุปกรณ์ที่ใช้สนามควอนตัมสร้าง “ประตู” ระหว่างจุดสองจุดในกาลอวกาศ ถ้าจูนผิดแม้เพียงเสี้ยววินาที…ทุกสิ่งในรัศมีหลายร้อยเมตรจะถูกเผาไหม้หายไปจากความเป็นจริง
หลังเหตุการณ์นั้น พีทเลิกแตะโค้ด เลิกยุ่งกับใคร ดื่มทุกคืนเหมือนเป็นการลงโทษตัวเอง เขาไม่เคยบอกใครว่าในวันเกิดเหตุ เขาเห็นแสงวาบสีฟ้าในร้านก่อนระเบิด — แสงเดียวกับที่ EVE-09 เคยปล่อยออกมา
เสียงเคาะประตูดังขึ้นหนึ่งครั้ง พีทสะดุ้ง แต่พอเงี่ยหูฟัง กลับไม่มีเสียงฝีเท้าหรือเสียงคนเรียกเหมือนปกติ เขาเดินไปเปิดประตู…ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น แทนที่จะเจอคน เขาเห็นกล่องพัสดุเล็กๆ วางอยู่ ข้างกล่องติดกระดาษโน้ตว่า "ส่งของให้ตัวเองจากอีกเวลา – อย่าเปิดจนกว่าจะพร้อม"
หัวใจพีทเต้นแรง เขารู้ทันทีว่านี่ไม่ใช่การเล่นมุก เขาเคยใช้ประโยคนี้กับโจตอนทดลองส่งของข้ามเวลาในโปรเจ็กต์ EVE-09 แต่ครั้งนั้นพวกเขาใช้มันส่งแค่ปากกาธรรมดา…ไม่ใช่กล่องปริศนาในวันฝนตกแบบนี้
เขาหยิบกล่องเข้ามาในห้อง มือสั่นเกินกว่าจะเปิดทันที เลือกกลับไปนั่งมองมือถือแทน ข้อความของดายังคงอยู่ตรงนั้น ไม่มี “กำลังพิมพ์” ไม่มีสัญญาณว่าใครออนไลน์ มันตายสนิทเหมือนเจ้าของบัญชี
แต่สมองพีทยังคงวนซ้ำอยู่ที่คำว่า “ถูกกำหนดแล้ว” ถูกกำหนดโดยใคร? จักรวาล? เวลา? หรือ…ตัวเขาเองในอีกโลกหนึ่ง?
แก้วเหล้าหมดลงอีกหนึ่ง เขาวางมันแรงเกินไปจนโต๊ะกระเทือน มือไปโดนมือถือจนหน้าจอสว่างขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ไม่มีแจ้งเตือนใหม่ แต่รูปภาพหน้าปกแชทเปลี่ยนไป— เป็นภาพเงาของผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าร้านกาแฟ…เงาที่พีทจำได้แม่นว่าเป็น ตัวเอง แต่ไม่ใช่เสื้อผ้าที่เขาใส่ในวันนั้น
ฝนยังคงตก เสียงฟ้าร้องดังเหมือนระเบิดในความทรงจำ พีทเอนตัวพิงเก้าอี้ หลับตา สูดลมหายใจลึกเหมือนจะจมลงไปในหลุมเดิมที่ไม่มีวันขึ้นมาได้ เพราะบางที…การจะหาคำตอบ อาจต้องยอมรับก่อนว่าเขาเองนี่แหละ อาจเป็นต้นเหตุของทุกอย่างตั้งแต่แรก
"เพราะวันนั้นเธอจากไป" Since the Day You Left
ฝนยามบ่ายกระหน่ำใส่กระจกห้องเช่าเก่าๆ เสียงหยดน้ำผสมกับเสียงพัดลมตั้งโต๊ะที่สั่นจนใบพัดเสียดสีกับตะแกรง ทำให้ทั้งห้องมืดและชื้นเหมือนถูกขังอยู่ในกล่องสนิม พีทนั่งก้มหน้าอยู่บนเก้าอี้หมุน มือข้างหนึ่งจับแก้วเหล้า ข้างหนึ่งเลื่อนจอมือถือไปเรื่อยๆ โดยไม่ตั้งใจ ความรู้สึกมึนชาเป็นเพื่อนสนิทของเขามาตลอดสามปีหลังวันนั้น
แจ้งเตือนเด้งขึ้นมา — Messenger: 1 ข้อความที่ยังไม่ได้อ่าน ไม่รู้เพราะฤทธิ์เหล้าหรือสัญชาตญาณบางอย่าง แต่หัวใจเขาหยุดเต้นไปชั่วขณะ ชื่อที่ขึ้นบนหน้าจอ… ดา
มันเป็นไปไม่ได้ ดาเสียไปแล้วสามปี มือพีทสั่น เขากดเข้าไปในแชทที่ไม่เคยเปิดตั้งแต่วันเกิดเหตุ ข้อความเดียวตรงนั้นถูกส่งเวลา 14:32 ของวันนั้น — "ถ้าเธอได้อ่าน แปลว่าฉันไม่รอด แต่ไม่ต้องโทษตัวเองนะ พีท ทุกอย่างมันถูกกำหนดแล้ว"
คำว่า “ถูกกำหนดแล้ว” แทงลึกเข้าไปในสมอง พีทจำได้แม่นว่าในวันนั้น เขากำลังนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามถนนจากร้านกาแฟ เห็นเธอยกแก้วขึ้นจิบ แล้วยิ้มให้เขาผ่านกระจก ก่อนเสียงระเบิดดังสนั่น แสงไฟกลืนทุกอย่างหายไป เขาจำได้…เพราะทุกคืนเขาฝันถึงมันซ้ำๆ
เขาทิ้งมือถือบนโต๊ะแล้วเอามือกุมหัว ความรู้สึกหนักอึ้งไม่ใช่แค่เพราะความสูญเสีย แต่เพราะคำคำนั้นมันเชื่อมกับสิ่งที่เขาซ่อนมาตลอด— โปรเจ็กต์ “EVE-09” เครื่องต้นแบบที่เขากับโจเคยสร้างสมัยยังทำวิจัย เป็นอุปกรณ์ที่ใช้สนามควอนตัมสร้าง “ประตู” ระหว่างจุดสองจุดในกาลอวกาศ ถ้าจูนผิดแม้เพียงเสี้ยววินาที…ทุกสิ่งในรัศมีหลายร้อยเมตรจะถูกเผาไหม้หายไปจากความเป็นจริง
หลังเหตุการณ์นั้น พีทเลิกแตะโค้ด เลิกยุ่งกับใคร ดื่มทุกคืนเหมือนเป็นการลงโทษตัวเอง เขาไม่เคยบอกใครว่าในวันเกิดเหตุ เขาเห็นแสงวาบสีฟ้าในร้านก่อนระเบิด — แสงเดียวกับที่ EVE-09 เคยปล่อยออกมา
เสียงเคาะประตูดังขึ้นหนึ่งครั้ง พีทสะดุ้ง แต่พอเงี่ยหูฟัง กลับไม่มีเสียงฝีเท้าหรือเสียงคนเรียกเหมือนปกติ เขาเดินไปเปิดประตู…ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น แทนที่จะเจอคน เขาเห็นกล่องพัสดุเล็กๆ วางอยู่ ข้างกล่องติดกระดาษโน้ตว่า "ส่งของให้ตัวเองจากอีกเวลา – อย่าเปิดจนกว่าจะพร้อม"
หัวใจพีทเต้นแรง เขารู้ทันทีว่านี่ไม่ใช่การเล่นมุก เขาเคยใช้ประโยคนี้กับโจตอนทดลองส่งของข้ามเวลาในโปรเจ็กต์ EVE-09 แต่ครั้งนั้นพวกเขาใช้มันส่งแค่ปากกาธรรมดา…ไม่ใช่กล่องปริศนาในวันฝนตกแบบนี้
เขาหยิบกล่องเข้ามาในห้อง มือสั่นเกินกว่าจะเปิดทันที เลือกกลับไปนั่งมองมือถือแทน ข้อความของดายังคงอยู่ตรงนั้น ไม่มี “กำลังพิมพ์” ไม่มีสัญญาณว่าใครออนไลน์ มันตายสนิทเหมือนเจ้าของบัญชี
แต่สมองพีทยังคงวนซ้ำอยู่ที่คำว่า “ถูกกำหนดแล้ว” ถูกกำหนดโดยใคร? จักรวาล? เวลา? หรือ…ตัวเขาเองในอีกโลกหนึ่ง?
แก้วเหล้าหมดลงอีกหนึ่ง เขาวางมันแรงเกินไปจนโต๊ะกระเทือน มือไปโดนมือถือจนหน้าจอสว่างขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ไม่มีแจ้งเตือนใหม่ แต่รูปภาพหน้าปกแชทเปลี่ยนไป— เป็นภาพเงาของผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าร้านกาแฟ…เงาที่พีทจำได้แม่นว่าเป็น ตัวเอง แต่ไม่ใช่เสื้อผ้าที่เขาใส่ในวันนั้น
ฝนยังคงตก เสียงฟ้าร้องดังเหมือนระเบิดในความทรงจำ พีทเอนตัวพิงเก้าอี้ หลับตา สูดลมหายใจลึกเหมือนจะจมลงไปในหลุมเดิมที่ไม่มีวันขึ้นมาได้ เพราะบางที…การจะหาคำตอบ อาจต้องยอมรับก่อนว่าเขาเองนี่แหละ อาจเป็นต้นเหตุของทุกอย่างตั้งแต่แรก