แต่ก่อน ผมคิดว่าการที่คนเป็นซึมเศร้า มันเป็นเรื่องตลก คิดว่าเป็นแค่การเรียกร้องความสนใจ จนกระทั่งเกิดขึ้นกับตัวผมเอง
ตอนนี้ผมอายุ 22 ปี ผมเคยมีลูกสาว 1 คน เกิดตอน 16 มกราคม 67 ผมรักลูกสาวมาก แต่กลับกลาย ลูกสาวผมเสียตอน 8 ตุลาคม 67 ด้วยโรคหัวใจ
ผมเสียใจมาก รู้สึกดิ่งจนไม่รู้จะทำอะไร ผ่านมาเรื่อยๆ ผมรู้สึกหมดไฟกับชีวิต ไม่มีเป้าหมายของชีวิต แถมพ่อแม่ของผม พูดกดดันในหลายๆเรื่องตลอดๆ ในทุกๆวัน ผมคิดถึงการตาย ผมไม่อยากอยู่แล้ว เหมือนทำอะไรก็ผิด แค่ใช้ชีวิตให้ถูกใจตัวเอง ก็เหนื่อยแล้ว ยังต้องใช้ชีวิตให้ถูกใจคนอื่นอีก ผมยิ่งรู้สึกว่าไม่อยากอยู่แล้ว อยากตายในทุกๆวัน แต่ผมเป็นคนกลัวการทรมาน ก่อนหลับตาลงนอน ผมคิดว่าการที่ไม่ตื่นขึ้นมาอีกตลอดไปมันคงจะดีกว่านี้ แต่เช้ามาผมก็ตื่นมาเจอชีวิตแบบเดิมๆ ภายนอกผมอาจเป็นแค่คนธรรมดาเหมือนคนทั่วๆไป แต่ข้างในผมแตกสลายไปหมด ถ้าได้ตายลงจริงๆ ผมจะมีความสุขกว่านี้ ไม่ต้องแบกรับความรู้สึกอะไรแบบนี้อีกต่อไป การตายที่ผมต้องการคือการที่จากไปโดยที่ไม่ทรมาน หรือตายโดยเร็วที่สุด ตอนนี้ผมแค่หวังว่า จะเกิดอุบัติเหตุกับตัวผมจนถึงแก่ความตาย หรือนอนหลับแบบที่ไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลย ในสุดท้ายนี้คนที่ได้อ่าน โปรดเข้าใจความรู้สึกของผมที่ผมสื่อผ่านตัวอักษรด้วยนะครับ