เรื่อง ถึงพิการ

ถึงพิการยังสู้เปล่าอยู่นิ่ง
ยังต้องวิ่งสู้ชีวิตผมยังไหว
ตราบใดนั้นร่างกายยังหายใจ
ยังต้องใช้เงินตราเพื่อซื้อกิน

  เคยถูกถามทำไมไม่อยู่บ้าน
เราพิการใช่ว่าเรากลืน ดิน หิน
เลยออกบ้านเหมือนนกที่โบยบิน
ยังต้องดิ้นเลี้ยงชีพและพ่อแม่

ท้องเราหิวเงินแปดร้อยมันไม่พอ
  รายจ่ายจ่อเข้ามาก็มากแท้
  จะใช้จ่ายอะไรก็คิดแต่
เงินเดือนแค่แปดร้อยจะพอ เหรอ

ให้อาชีพที่เหมาะสมกับเขา
งานหนักเบาให้น้องลองดูเธอ
     งานที่มีให้ทำก็ยังเจอ
คอลเซ็นเตอร์น้องเขาน่าทำได้

(ข้อแตกต่างเพลงกับกลอนอยุ่ตรงไหนครับ)