เราอยากรู้ว่าตัวเองกำลังเป็นอะไรอยู่ เราเป็นแบบนี้มา 3ปีแล้วค่ะ ช่วงปีแรกๆเรารู้สึกหมดกำลังใจแล้วก็เหนื่อยแบบไม่รู้สาเหตุค่ะ บางทีก็ฝันร้าย แล้วพอเข้าปีที่2มันก็เริ่มหนักขึ้น เรารู้สึกเศร้า นั่งอยู่เฉยๆคนเดียวเงียบๆเราก็เศร้า เราฝันร้ายทุกครั้งที่นอนหลับจนเราไม่อยากนอน เราไม่นอนจนร่างกายแย่เรากลัวว่าถ้าหลับตาแล้วจะฝัน เรารู้สึกว่าเราเป็นภาระของที่บ้านเป็นกาฝากที่ไม่สามารถทำอะไรได้
ครอบครัวเราไม่ได้แย่ค่ะแต่ก็ไม่ได้ดี พูดจาแรงๆใส่กันทุกวันแต่ก็อยู่ด้วยกันช่วยเหลือกันเหมือนเดิม แต่ทุกอย่างมันแย่ค่ะเพราะทุกอย่างมันขับเคลื่อนด้วยเงิน เราได้แต่มองคนๆนึงทำงานหนักส่งเงินให้ที่บ้านแม้จะอยู่ไกล เรารู้สึกเหมือนถ้าทำอะไรไม่ได้แล้วเราจะอยู่ต่อไปทำไม ยิ่งอยู่เหมือนยิ่งดูดเงิน
เรารู้สึกว่าเราเห็นแก่ตัวเราเอาแต่บอกว่าตัวเองเหนื่อยทั้งๆที่คนที่ควรจะเหนื่อยไม่ใช่เรา รู้สึกเหมือนกำลังจะเป็นบ้าเลยค่ะ เราพยายามคิดว่าเราต้องอยู่ต่อสิจะเพื่อทำให้ทุกอย่างดีขึ้น แต่เหมือนมีเสียงก้องอยู่ในหัวเราตลอดว่า ตายๆไปเถอะไม่ต้องมาทนรู้สึกแย่ ไม่ต้องทนอะไรแบบนี้แล้ว หลังจากนั้นเราก็เราคิดทุกวันก่อนนอนว่า ถ้าหลับไปแล้วไม่ตื่นขึ้นมาอีกก็ดี พอมาปีที่3เรารู้สึกว่ามันหนักขึ้นกว่าเดิม จากที่ท้อ เศร้า นอนไม่หลับ เราก็เริ่มหาวิธีทำให้ตัวเองหายไป แต่เราก็กลัวค่ะ กลัวว่าจะมีคนเสียใจกลัวว่าจะต้องเสียเงินจัดงานศพให้เรา เราเคยคิดถึงเนื้อหาในจดหมายถ้าวันนึงเราจะไปเราจะเขียนอะไรไว้ดี มีเรื่องจะเขียนเยอะแยะไปหมดเลยค่ะแต่สุดท้ายมันก็วนกลับมาที่คำสั้นๆคือ เราเหนื่อย เราอยากเขียนสั้นๆแค่นั้น กลัวเจ็บด้วยค่ะเราใจกล้าไม่พอที่จะทำ เรามองหน้าคนที่บ้านเราเสียใจเรารักคนแก่ๆ2คนที่คอยทำกับข้าวให้กินทุกวัน เราพยายามโน้มน้าวให้พี่ชายพี่สาวกลับมาอยู่บ้านอยากให้มาดูแลตายาย เราไม่กล้าบอกใครว่าเรารู้สึกและคิดยังไงเพราะคนที่บ้านคงบอกว่าเราเป็นบ้าแน่ๆ เราเคยพยายามทำให้ตัวเองเลือดออกแต่ทำไม่ได้เหมือนเดิม เราคิดภาพฉากวันที่เราตายซ้ำไปซ้ำมา สารพัดวิธี คิดถึงว่าถ้าเขาเจอเราตอนนั้นเขาจะเสียใจหรือป่าวจะโทษตัวเองไหม
บางทีก็มีอาการอื่น เช่นกลัวว่าจะมีคนจะมาทำอะไรเรา กลัวจะมีโจรหรืออะไรสักอย่างบุกมาทำร้ายคนที่บ้าน ช่วงนั้นเราจะวางอะไรสักอย่างไว้ใกล้ตัวเองที่สามารถป้องกันตัวได้ ทุกอย่างที่บอกมันเป็นๆหายๆช่วงปีแรกมันไม่เป็นบ่อยมาก แต่ช่วงนี้เราเป็นบ่อยมากค่ะ
เรากลัวค่ะ เรากำลังป่วยเป็นอะไร กลัวว่าสักวันมันอาจจะหนักจนทำร้ายคนที่เรารัก เราถามเพื่อนมันก็เหมือนแค่เรื่องตลก เราไม่อยากเป็นแบบนี้เรารู้สึกว่ามันทรมานที่รู้สึกอยากตายแต่ก็เอาแต่กลัว มันทำไม่ได้ที่จะหลับแล้วไม่ตื่นแค่อยากหลับไปนานๆ หนีทุกเรื่อง กลัวฝันร้ายที่ต้องฝันทุกคืน เรากลัวไปหมด ถ้ามีสักวิธีหรือแค่บอกก็ได้ว่าเรากำลังป่วยเป็นอะไรและมันจะไม่ทำร้ายใคร เราไม่ได้กำลังบ้าใช่ไหม
เรากำลังป่วยทางจิตอยู่หรือป่าวคะ?
ครอบครัวเราไม่ได้แย่ค่ะแต่ก็ไม่ได้ดี พูดจาแรงๆใส่กันทุกวันแต่ก็อยู่ด้วยกันช่วยเหลือกันเหมือนเดิม แต่ทุกอย่างมันแย่ค่ะเพราะทุกอย่างมันขับเคลื่อนด้วยเงิน เราได้แต่มองคนๆนึงทำงานหนักส่งเงินให้ที่บ้านแม้จะอยู่ไกล เรารู้สึกเหมือนถ้าทำอะไรไม่ได้แล้วเราจะอยู่ต่อไปทำไม ยิ่งอยู่เหมือนยิ่งดูดเงิน
เรารู้สึกว่าเราเห็นแก่ตัวเราเอาแต่บอกว่าตัวเองเหนื่อยทั้งๆที่คนที่ควรจะเหนื่อยไม่ใช่เรา รู้สึกเหมือนกำลังจะเป็นบ้าเลยค่ะ เราพยายามคิดว่าเราต้องอยู่ต่อสิจะเพื่อทำให้ทุกอย่างดีขึ้น แต่เหมือนมีเสียงก้องอยู่ในหัวเราตลอดว่า ตายๆไปเถอะไม่ต้องมาทนรู้สึกแย่ ไม่ต้องทนอะไรแบบนี้แล้ว หลังจากนั้นเราก็เราคิดทุกวันก่อนนอนว่า ถ้าหลับไปแล้วไม่ตื่นขึ้นมาอีกก็ดี พอมาปีที่3เรารู้สึกว่ามันหนักขึ้นกว่าเดิม จากที่ท้อ เศร้า นอนไม่หลับ เราก็เริ่มหาวิธีทำให้ตัวเองหายไป แต่เราก็กลัวค่ะ กลัวว่าจะมีคนเสียใจกลัวว่าจะต้องเสียเงินจัดงานศพให้เรา เราเคยคิดถึงเนื้อหาในจดหมายถ้าวันนึงเราจะไปเราจะเขียนอะไรไว้ดี มีเรื่องจะเขียนเยอะแยะไปหมดเลยค่ะแต่สุดท้ายมันก็วนกลับมาที่คำสั้นๆคือ เราเหนื่อย เราอยากเขียนสั้นๆแค่นั้น กลัวเจ็บด้วยค่ะเราใจกล้าไม่พอที่จะทำ เรามองหน้าคนที่บ้านเราเสียใจเรารักคนแก่ๆ2คนที่คอยทำกับข้าวให้กินทุกวัน เราพยายามโน้มน้าวให้พี่ชายพี่สาวกลับมาอยู่บ้านอยากให้มาดูแลตายาย เราไม่กล้าบอกใครว่าเรารู้สึกและคิดยังไงเพราะคนที่บ้านคงบอกว่าเราเป็นบ้าแน่ๆ เราเคยพยายามทำให้ตัวเองเลือดออกแต่ทำไม่ได้เหมือนเดิม เราคิดภาพฉากวันที่เราตายซ้ำไปซ้ำมา สารพัดวิธี คิดถึงว่าถ้าเขาเจอเราตอนนั้นเขาจะเสียใจหรือป่าวจะโทษตัวเองไหม
บางทีก็มีอาการอื่น เช่นกลัวว่าจะมีคนจะมาทำอะไรเรา กลัวจะมีโจรหรืออะไรสักอย่างบุกมาทำร้ายคนที่บ้าน ช่วงนั้นเราจะวางอะไรสักอย่างไว้ใกล้ตัวเองที่สามารถป้องกันตัวได้ ทุกอย่างที่บอกมันเป็นๆหายๆช่วงปีแรกมันไม่เป็นบ่อยมาก แต่ช่วงนี้เราเป็นบ่อยมากค่ะ
เรากลัวค่ะ เรากำลังป่วยเป็นอะไร กลัวว่าสักวันมันอาจจะหนักจนทำร้ายคนที่เรารัก เราถามเพื่อนมันก็เหมือนแค่เรื่องตลก เราไม่อยากเป็นแบบนี้เรารู้สึกว่ามันทรมานที่รู้สึกอยากตายแต่ก็เอาแต่กลัว มันทำไม่ได้ที่จะหลับแล้วไม่ตื่นแค่อยากหลับไปนานๆ หนีทุกเรื่อง กลัวฝันร้ายที่ต้องฝันทุกคืน เรากลัวไปหมด ถ้ามีสักวิธีหรือแค่บอกก็ได้ว่าเรากำลังป่วยเป็นอะไรและมันจะไม่ทำร้ายใคร เราไม่ได้กำลังบ้าใช่ไหม