รู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่า

​สวัสดีค่ะ ....เราเป็นคนที่โตมาแบบพ่อแม่แยกทางกัน ซึ่งดตมากับทางย่ากับพ่อ พ่อไม่ค่อยอยู่บ้านค่ะ พ่อเที่ยวบ้าง ทำงานบ้าง เราก็เลยอยู่กับย่าซะส่วนใหญ่ ย่าเรากินยาของผู้ป่วยจิตเวช และแน่นอนเราก็โดนย่าด่าและตีบ่อยครั้ง เรื่องนี้มันฝังใจเรามาก แต่เราไม่เคยโกรธย่าเลย แต่เราก็ได้แต่วิ่งหนี หรือไปซ่อน​ในห้องพ่อ ต่อยกำแพงต่อยกระจก ร้องไห้กับตัวเองเงียบๆทุกครั้ง เราน้อยใจในชีวิต ทำไมเราต้องเจออะไรแบบนี้ด้วย และบ่อยครั้งที่น้อยใจในรูปลักษณ์ตัวเอง ไปโรงเรียนเพื่อนชอบล้อว่าเราเป็นแก้วหน้าม้า โรนานินโยอะไรสักอย่าง ด่าเราอีดำ โดนบูลลี่ดีๆนี่แหละ พอมีแฟน เราก็คิดว่าเราสวยไม่พอ โดนทางบ้านแฟนบูลลี่อีกว่าตาบอดหรอตอนจีบกับเรา และทุกวันนี้ความรู้สึกนั้นยังคงอยู่ ไม่ว่าจะเรื่องชีวิตในวัยเด็กตัวเอง หรือเรื่องรูปลักษณ์ของตัวเอง ทำไมมันถึงไม่มีอะไรดีเลยนะ อยากมีอยากได้อะไรต้องขวนขวายหาเอาเอง บ้านไม่มี รถไม่มี สมบัติจากบ้านก็ไม่มี ต้องทำงานหาเงินเองตั้งแต่ 13 ปี จนปัจจุบัน 27 ปี แต่ยังรู้สึกว่าตัวเองยังไม่เก่งพอ ไม่มีค่าพอ ความรู้สึกที่มันสะสมปนเปกันแบบนี้ เราจะป่วยมั้ยคะ ...บางทีก็ร้องไห้ออกมาเป็นสายน้ำ มันเศร้าอยู่ข้างใน บางทีก็ไม่อยากเจอหรือพูดคุยกับใคร จริงๆ เคยพบจิตแพทย์ครั้งนึง คุยกับหมอ 3-4 ชม. ร้องไห้ ตลอดการคุยกับหมอ ซึ่ง หมอนัดให้พบอีกครั้ง แต่เราไม่ได้ ไปตามนัด เพราะติดทำงาน ....ใครมีวิธีจัดการกับความรู้สึกแย่ๆ แบบนี้บ้างมั้ยคะ นอกจากพบคุณหมอ😓