รู้สึกแบบนี้ทำตัวแบบนี้ปกติมั้ย

เราขอให้คนที่กำลังจะอ่านต่อไปนี้จะเข้าใจเราได้นะคะ เกี่ยวกับปัญหาทางจิตครอบครัวและอื่นๆ เราไม่ต้องการคำติคำต่อว่าหรือการสั่งสอนเราแค่ต้องการทางออกว่าควรทำยังไงดีแค่นั้นค่ะ

ตั้งแต่เด็กๆภาพที่เราเห็นก็คือแม่กับพ่อทะเลาะกันตลอดดุด่าว่ากันด่ากันเสมอมาตอนเด็กเราก็โดนบูลลี่ค่ะเนื่องจากเราก็ไม่ได้สวยเรียนก็ไม่ได้เก่งเวลาเรากินข้าวเพื่อนยังว่ายังนินทาเราเลยค่ะว่า “เพื่อนไม่เอาโดนทิ้งละอะดิ”แล้วก็ขำกัน แม้กระทั่งคุณครูก็ถ่ายรูปเราตอนกินข้าวคนเดียว(เราเป็นคนกินยากค่ะเลือกกิน)เอาไปคุยกับครูคนอื่นๆตลกๆขำๆ เราก็ไม่รู้เราทำผิดอะไรเราโดนจับแยกมานั่งคนเดียวเหมือนเด็กผิดปกติมีครั้งนึงเราจำไม่ได้เราทำอะไรผิด (ป.3) ครูเค้าโยนกระดาษการบ้านของเรากับเด็กคนอื่นๆแล้วก็ว่าเราแล้วให้เราเก็บขึ้นมาทั้งหมดตอนนั้นเรากลั้นน้ำตาไว้อยู่ค่ะ มีครั้งนึงเราขายของให้เพื่อนๆเพราะอยากจะหาเงินแต่เพื่อนคนนึงไม่พอใจเอาไปบอกคุณครูเราโดนทำโทษทั้งๆที่คนๆนั้นเขาก็ขายของเหมือนกัน โตไปม.1เราก็โดนบูลลี่เรื่องหน้าตาค่ะ พ่อกับแม่ก็ทะเลาะกันบ่อยขึ้นบ่อยขึ้น จนกระทั้งแม่กับพ่อก็ด่าเราบอกให้ ”เราไปตายไปตายเลยไป“ ด่าเราว่า ว่าเลวบ้าง เราเลยขังตัวเองไว้ในห้องเราแม่ก็พยายามจะเข้ามาพังประตูเสียงดังแต่มันไม่พังค่ะ ด้วยเราเป็นคนเลือกกินแล้วเป็นหอบหืดด้วยค่ะ ตอนนั้นเราบอแแม่ว่าเราเดินต่อไปไหวแล้วเค้าก็บอกว่าเราโอเวอร์ตอนนั้นทำให้เราได้ไปหาหมอค่ะเราเป็นอะไรซักอย่างเนี่บแหละค่ะต้องกินยาทุกวัน น่าจะยาบำรุงเลือดค่ะ ผมเราก็ร่วงฉ่ำวันละร้อยเส้น++ได้แหละค่ะก็กินยาบำรุงผมอีก ตอนนั้นหอบหืดกำเริบด้วยต้องกินยาตลอด แล้วหลังจากที่แม่กับพ่อด่าเราบอกเราให้ไปตายตลอด เราก็เริ่มทำร้ายตัวเองเราเคยผูกคอตัวเองค่ะแต่เราก็กลัว เคยเอามีดแทงตัวเองค่ะเราก็กลัวเช่นเคย เราก็จะชอบทำร้ายตัวเองเวลาพ่อแม่ด่าเราหรือเราดิ่งมากๆจะชอบกรีดแขนตัวเอง เวลาเราอยู่บ้านเราจะเงีบบมากเหมือนคนละคนส่วนพอตอนไปโรงเรียนเราจะเป็นคนตลกๆให้เพื่อนเสมอๆไม่เคยเล่าให้ใครฟังเลยค่ะ เราควรจะทำยังไงดีคะ