เรารุ้สึกผิดมากมากจนไม่รุ้จะทำยังไงกับตัวเอง เมื่อประมาณ5ปีที่คุณพ่อหนูเสียด้วยโรดมะเร็งตับ ตอนนั้นเรายังเด็กมาก เราไม่ดูแลเลยค่ะ เวลาเราเดินไปเห็นแม่เช็ดตัวให้เราทนเห็นไม่ได้ เดินออกมาร้องไห้ตลอด เราไม่รุ้จะจัดการความาู้สึตัวเองยังไมง ไม่รู้ว่าจะเดินเข้าไปกอดได้มั้ย เรากลัว แต่ไม่รู้เหมือนกันค่ะว่ากลัวอะนึงแล้ววันนึงเรามีเรียนออนไลน์เราต้องตื่นประมาณ8โมงร่ะตื่นมาชงโจ๊กดูพ่อด้วยค่ะ แต่เราตื่นสายเรียนไม่ทัน พ่อก็ไม่ได้ดูจนพ่อต้องลุกมาทำเองแล้วมาเรียกเราเรียน ตอนนั้นโดนดุเยอะมาก เราก็ผิดจริงๆค่ะตอนนั้นไม่โกรธอะไรเลยโกรธตัวเองด้วยซ้ำว่าทำไมไม่มาช่วยพ่อ จนประมาณ1สัปดาห์แม่เดินมาบอกว่6เดือนเราก็เออๆอ๋อๆพอแม่เดินออกแล้สวก็ก้มหน้ากม้ทำข้าวให้พ่อกินก่อนไปรพ พอพ่อแม่ออกจากบ้านตอนนั้นจำได้เลยค่ะว่าร้องไห้เยอะสุดในชีวิตเพราะแบบสภาพตอนนั้นอยู่ได้ถึง1เดือนก็เก่งแล้วค่ะ เรารู้ตัวมาตลอดว่าพ่ออยู่ไม่ถึงหรอก6เดือนอะำรนั่น สรุปวันนั้นพ่อได้นอนรพค่ะ ช่วงนั้นมันโควิดไปเยี่ยมไม่ได้ พยาบาลเราเข้าใจค่ะว่าตนั้นคนไข้ล้นรพเขาก็เหนื่อยเราเข้าใจแต่แค่ข้าวทำไมเขาไม่ดูเลยว่าคนไข้ไม่กินแล้วเพราะอะไรถึงไม่กิน เขาเดินเอามาวางให้พ่อเราแล้วเดินออกไปเลยค่ะ เราก็รุ้สึกผิดว่าถ้าเราดูแลใส่ใจให้กำลังใจพ่อก็คงไม่ต้องไปนอนรพแล้วก็จะได้ไม่โดนพยาบาลตะคอก ต่อมาอีกประมาณ สามสี่วันกลางดึกช่วงเที่ยงคืน คุณหมอโทรมาบอกว่าจะให้ใส่สายเครื่องช่วยหายใจหรือจะให้ฉีดยาแล้วนอนหลับไปเลยแม่ก็ถามเราค่ะ ตอนนั้นไม่รู้เราคิดอะไรอยู่เราก็เลยบอกว่าให้แม่ไปว่าฉีดยาไปเลยเพราะว่าไม่อยากให้พ่อเจ้บค่ะเท่าที่จำได้ เพราะคุณหมอเป็นฝ้าถ้าใส่มันก็จะเจ็บเล็กน้อยเค้าใส่ไปก็ยังหายใจอยู่แต่ว่าจะไม่ได้รู้สึกอะไรแล้วแต่แม่เราตัดสินใจให้ใส่แล้วเอาพ่อกลับบ้านค่ะ ่แอยังพูดได้นิดหน่อยเดินไม่ค่อยได้ เค้าบอกว่าเค้าอยากกลับบ้านถ้าตายก็จะตายที่บ้าน อยู่ได้ประมาณ3วันค่ะ วันที่พ่อเสีย ญาติมาเยอะค่ะเราไม่ออกห้อง ค่ะอันนี้เราผิดไม่ได้รู้เรื่องอะำรเลยตอนนั้นเป็นเด็กนิสัยแย่มาก จนเขามีเสียงโวยวายเาก็รีบออกไปดู ลมหายใจสุดท้ายของพ่อคือเขามองมาที่เราค่ะเหมือนพอเขามองหน้าเราเสร็จแล้วก็ไปเลย ตอนนั้นเราไม่ได้ร้องเลยค่ะไม่ได้มีความรู้สึกอะไรเลยรู้สึกแค่ใจหาย ทั้งๆที่ตอนนั้นเราควรร้องไห้ควรเดินไปหาแม่แต่เราเลือกจะเดินไปกินน้ำในตู้ล้างหน้าออกไปนั่งเล่นเกม ตอนนั้นรู้แค่ว่าจุกจุกมากแต่ไม่ได้มีอะไรไปมากกว่านั้น จนวันที่ลอยกระดูก กลับจากวัดกลับมานอนบ้าน วันนั้ค่ะเราถคึงร้องไห้ร้องไห้หนักมากคนอื่ร้องจนไมเลิกร้องไปแล้วเราเพิ่งมาร้อง ร้องจนไม่มีน้ำตา เราไม่รุ้ว่าทำไมช่วงเวลาที่เราควรจะร้องหรือเสียใจต่อหน้าคนอื่นทำไมมันร้องไม่ได้มันร้องไม่ออก มันร้องได้แค่ตอนอยู่คนเดียว เราต้องพูดคนเดียวอยู่คนเดียวมันถึงจะร้องออกพูดได้เราร้องมาตลอด5ปีนึกถึงทีไรก็ร้องค่ะ เราเซนซิทีฟเรื่องพ่อมากเวลาเล่าอะไรก็ร้องตลอด เรารู้สึกผิดมาตลอด5ปีจน เราอารมณ์แปรปรวนมากค่ะ เราอยากฝันถึงพ่อมากๆแต่เราไม่เคยฝันถึงเลยคนอื่นบอกว่าฝันเห็นพ่กนั่งอยู่กับเราบ่อยเขาอยู่กับเราตลอดในฝันคนอื่นแต่เขาไม่เคยให้เราฝันถึงเลย คิดถึงแต่ทำอะไรไม่ได้รู้สึกผิดกับทุกเรื่องที่ทำลงจริงๆค่ะ เราจมกลับความรู้สึกผิดนี้มา5ปีแล้ว *อาจจะพิมพ์ผิดๆถูกๆนะคะ ร้องไห้ตอนพิมพ์5555