มีลูกพ่อเราเสียไปตั้ง เรา 2 ขวบจะ 3 ขวบปีนี้เราพึ่ง จะ13 อีกค่ะ แม่เราเริ่มมีคนคุยตั้งแต่เรายังเด็กๆ น่าจะหลังจากพ่อเสียได้ไม่กี่ปีล่ะมั้งคะ ตอนนั้นแม่เศร้ามากเพราะมีคนเล่าให้เราฟัง ตอนที่เราประมาณ ป.1 ละมั้งเราก็จำได้ว่าแม่เคยพาเราไปเที่ยวกับแฟนใหม่ในความเป็นเด็กเราก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเลยบ้างที่ตอนนั้นเราก็ไม่ได้รู้ ความสัมพันธ์แม่เรากับเขาเลยเราก็ไม่ได้คิดอะไร ในทุกปีปีหนึ่งเราจะมาอยู่กรุงเทพกับแม่และน้าในหอพักห้องเล็กๆ แต่สำหรับเรามันมีความสุขมากเมื่อได้อยู่กับแม่และน้า และเราค่อนข้างรักแม่และชอบคลอเคลียแม่มากถึงจะดูเหมือนเราจะสนิทกับน้ามาก แม่สนับสนุนเราทุกอย่างแม่เราเป็นคนที่ค่อนข้างไม่ค่อยว่าลูกเท่าไร แต่ก็จะตักเตือน เพราะพ่อเราเสียเราก็ไม่ได้มีที่พึ่งนอกจากแม่และน้า จนกระทั่งแม่เราย้ายไปอยู่กับแฟนใหม่ที่หอพักแฟนใหม่ ด้วยความที่เราโตขึ้นความรู้ที่อิจฉารับไม่ได้มันก็ก่อตัวในใจเรา คือเรารู้สึกอิจฉาและเหงาสุดๆ เพราะต้องอยู่ห้องพักกับน้าสองคนตลอด แต่แม่ก็จะมาบ้างครั้งแต่ก็กลับไปอีกหอพักหนึ่ง เรารู้สึกว่าเหมือนขาดอะไรไปตอนอยู่กับน้า เรารู้สึกว่าได้ใช้ชีวิตกับแม่น้อยมากต่างจากหลายปี เรามาที่นี้ก็เพื่อมาอยู่กับแม่และน้าสร้างสีสันช่วยโน้นบ้างนี้บ้างแกล้งกันบ้าง เรารู้สึกมีความสุขสุดๆ แต่พอแม่เราย้ายไปอยู่กับแฟนใหม่ เราก็รู้สึกว่างเปล่าสุดๆเลย ยังไงเราก็ขัดความรักของคนอื่นไม่ได้ แต่ในความรู้สึกเรา..ยังไม่คนเก่าที่เคยแต่งงานและรักกันจนมีลูก..ยังไงก็คนใหม่ก็ดูเหมือนจะสู้คนเก่าไม่ได้..แต่ถึงกระนั้นแฟนใหม่แม่ก็ดูเป็นคนดีอยู่นะ..เขาก็พึ่งพาเราไปเที่ยวมาไปโน้นไปนี้ แต่ก็ อดอิจฉา ที่เขาแย่งแม่ ไปจาก เราไม่ได้... เราอยากระบายสุดเพราะมันอึดอัดอยู่ในใจเรามาตั้งนาน ทุกคนคิดว่าเราควรปรับอารมณ์ตัวเองยังไงดีค่ะ..หรือไม่ต้องสนใจ..