คือหนูไม่เคยห่างจากเเม่เลยเเละเเม่ไม่เคยห่างจากหนูพอเวลาเเม่ไม่อยู่ในสายตาชอบมีความคิดว่าเขาจะเป็นอะไรมั้ยเขาออกไปข้างนอกนานก็คิดว่าจะเกิดอะไรขึ้น
บางทีเเม่ต้องไปต่างจังหวัดโดยที่เเม่ไปคนเดียวเเละเอาหนูไว้บ้าน
หนูชอบคิดว่าเขาเป็นยังไงถึงรึยังจะปลอดภัยมั้ยโดยที่ไม่มีหนูอยู่ตรงนั้น
เพื่อได้เห็นว่าเขาปลอดภัยดีรึป่าว
เเละเมื่อ1ปีก่อนหนูต้องไปฝึกงานที่กทม.หนูตั้งใจมากที่จะไป
ทั้งทีเเม่เจาบอกบอกว่าฝึกอยู่ที่เเถวบ้านก็ได้เเต่หนูดื้อที่จะไปเพราะหนูคิดว่าหนูคงไม่เป็นไรเเละเเม่เขาก็ดิ้นรนไปหาเงินมาให้หนูไปฝึกงาน
เเต่หนูก็อยู่ไม่ได้เพราะหนูเป็นห่วงว่าเขาจะอยู่ยังไง
จะไม่สบายรึป่าวหนูมีน้องเเต่น้องก็ยังเล็ก
ความคิดเต็มหัวไปหมดพอไปถึงกทม.ตอนกลางวันหนูปกติยิ้มหัวเราะร่างเริงพอตกเย็นหนูร้องไห้ไม่รู้ว่าทำไมต้องร้องไห้หนักขนาดนั้น
ตกเย็นทีไรร้องไห้ทุกทีก็เลยได้กลับบ้านมาบ้านพอกลับมาก็หายร้องไห้กลายเป็นปกติหนูไปอยู่กทม.เเค่3วันหนูร้องไห้จนจะเป็นบ้า
เเละตอนนี้หนูกำลังจะไปทำงานหนูกลัวหนูว่าหนูจะเป็นเเบบเดิมทั้งๆทีมันไม่ควรจะเป็นเขาใจทางโลกนะว่าเกิดเเก่เจ็บตายเเต่มันทำใจยากมากถ้าเเต่หนูก็คงจะตายตามหนูไม่รู้ว่าควรทำยังไงให้ใจมันไม่คิดมากกังวนขนาดนี้ตอนกลางวันเป็นคนปกติไม่คิดฟุ้งซ้านเเต่พอตกดึกก็คิดมาก
หรือหนูควรไปพบจิตเเพทย์
หนูไม่รู้ว่าหนูควรไปทำงานหรือควรอยู่ที่ที่หนูสบายใจ
😭