หนูปีนี้อายุ 15 แล้วค่ะโตมาแม่ครอบครัวไม่ค่อยให้ออกบ้านให้ออกไปไหนบ่อยให้ไปสูงสุดแค่ไปดูหนังกับเพื่อน แต่สงกรานต์นี้วันสุดท้ายแม่เลยพาออกไปไหว้พระกันพอดีเพื่อนไปเที่ยวที่ย่านดังแห่งหนึ่งก็เลยไปด้วยกันแม่ก้มาด้วยค่ะ
แต่พอเริ่มคนเยอะหาแม่ไม่เจอแต่ยังอยู่กับเพื่อนหลังจากนั่นเพื่อนก็จะกลับแล้ว โทรหาแม่แล้ว แต่โทรไม่ได้ สัญญานไม่มีพอเริ่มมีโทรไปก็ไม่รับ แม่ก็จะไปกินเบียร์กับเพื่อน
แชทก็ไม่อ่านด้วยความไม่อยากอยู่คนเดียวตอนนั้นเลยตามเพื่อนด้วยมาอยู่ตรงป้อมตำรวจไม่ห่างจากงานมาก ละแม่มาโทรตามไม่หยุดตอนแรกจะกลับกับเพื่อนแล้ว แม่บอกห้ามกลับกับเพื่อนอีก ลืมเรื่องนี้ไปด้วย
เพื่อนก็ไม่อยากทิ้งหนูแต่เพราะหนูเองคิดว่าแปบเดียวแม่ก็มา พอเอาเข้าจริงแม่โทรมาด่าขึ้นเสียงว่าอยู่ไหน หนูอยู่คนเดียวก็เกิดกลัวขึ้นมาเข้าขั้นแพนิคเลยสติหายวับ พยายามบอกแม่ว่าอยู่ตรงไหนอยู่นานเขาดูโกรธรมากสุดในชีวิตนี้
ถึงรถก็ด่าแรงจนรู้สึกเป็นคนที่ผิดมากๆ ผิดแบบไม่น่าให้อภัย
เรื่องนี้ไม่กล้าบอกยายค่ะอยากรู้ว่าควรบอกไปตรงๆดีกว่าแล้วยอมรับผิดดีมั้ยคะ?
เพราะไม่เคยออกมาเที่ยวแบบฝูงคนเยอะแบบนี้ถือว่าเป็นบทเรียนอย่างหนึ่งของหนูเลย รู้สึกผิดมาก ยายก็โหดด้วยกลัวจะโดนตีอีก เพราะความไม่รอบครอบของหนูเองยอมรับว่าผิดแต่ไม่รู้จะพูดยังไงให้ท่านเข้าใจในมุมของเราด้วย
( เครียดจนนอนไม่หลับเลยค่ะ ใช้ชีวิตแบบโดนห้ามมาตลอดพอถึงเวลาที่ควรมีสติตั้งใจทำสิ่งใดมักลังเลอยู่เสมอค่ะไม่กล้าทำมันออกมาด้วย แก้ปัญหายังไงดี )
สงกรานต์ที่จ่มแต่ความรู้สึกผิด
แต่พอเริ่มคนเยอะหาแม่ไม่เจอแต่ยังอยู่กับเพื่อนหลังจากนั่นเพื่อนก็จะกลับแล้ว โทรหาแม่แล้ว แต่โทรไม่ได้ สัญญานไม่มีพอเริ่มมีโทรไปก็ไม่รับ แม่ก็จะไปกินเบียร์กับเพื่อน
แชทก็ไม่อ่านด้วยความไม่อยากอยู่คนเดียวตอนนั้นเลยตามเพื่อนด้วยมาอยู่ตรงป้อมตำรวจไม่ห่างจากงานมาก ละแม่มาโทรตามไม่หยุดตอนแรกจะกลับกับเพื่อนแล้ว แม่บอกห้ามกลับกับเพื่อนอีก ลืมเรื่องนี้ไปด้วย
เพื่อนก็ไม่อยากทิ้งหนูแต่เพราะหนูเองคิดว่าแปบเดียวแม่ก็มา พอเอาเข้าจริงแม่โทรมาด่าขึ้นเสียงว่าอยู่ไหน หนูอยู่คนเดียวก็เกิดกลัวขึ้นมาเข้าขั้นแพนิคเลยสติหายวับ พยายามบอกแม่ว่าอยู่ตรงไหนอยู่นานเขาดูโกรธรมากสุดในชีวิตนี้
ถึงรถก็ด่าแรงจนรู้สึกเป็นคนที่ผิดมากๆ ผิดแบบไม่น่าให้อภัย
เรื่องนี้ไม่กล้าบอกยายค่ะอยากรู้ว่าควรบอกไปตรงๆดีกว่าแล้วยอมรับผิดดีมั้ยคะ?
เพราะไม่เคยออกมาเที่ยวแบบฝูงคนเยอะแบบนี้ถือว่าเป็นบทเรียนอย่างหนึ่งของหนูเลย รู้สึกผิดมาก ยายก็โหดด้วยกลัวจะโดนตีอีก เพราะความไม่รอบครอบของหนูเองยอมรับว่าผิดแต่ไม่รู้จะพูดยังไงให้ท่านเข้าใจในมุมของเราด้วย
( เครียดจนนอนไม่หลับเลยค่ะ ใช้ชีวิตแบบโดนห้ามมาตลอดพอถึงเวลาที่ควรมีสติตั้งใจทำสิ่งใดมักลังเลอยู่เสมอค่ะไม่กล้าทำมันออกมาด้วย แก้ปัญหายังไงดี )