พ่อแม่บอกไม่ค้องการกดดันแค่คำพูดกดดัน

คาดหวังได้แต่บางทีกดดันจนรู้สึกไม่อยากทำเลยค่ะมันเครียดเรากำลังขึ้นชั้นม.5ค่ะ ขนาดเกรดตกนิดเดียวจาก3.77เหลือ3.65ยังพูดเหน็บแนมเลยค่ะ มันท้อมากเขาใจว่าเขาอยากให้เรามีอนาคตที่ดี เรียนสายวิทคณิตที่ตัวเองไม่ยากเรียนได้เกรดแค่นี้ก็เกือบตายแล้วค่ะรู้สึกไม่อยากทำเวลาพ่อแม่มากดดัน เอาแต่พูดว่าเรียนจะเหนื่อยอะไร ทำงานนี่เหนื่อย เราก็รับรู้ว่าทำงานมันเหนื่อย ลองให้เขามาเรียนดูค่ะว่าพ่อแม่เรียนแบ้วไม่เครียดไม่เหนื่อยมั้ย เราเข้าใจว่าเขาเหนื่อยค่ะ เราเรียนวิทคณิต และเราก็ทำงานด้วย พ่อแม่เข้าใจยากพอเราบอกเหนื่อยกับการเรียนหรือไม่ก็เครียด พ่อแม่ก็มักจะสบถออกมา เราก็แค่เด็กนร.ความเครียดและความเหนื่อยของแต่ละคนไม่เท่ากันค่ะพ่อแม่เหนื่อยในการทำงานหาเงินลูกก็เหนื้อยกับการเรียนค่ะบทบาทต่างกันค่ะความเหนื่อยพ่ออม่คือความเหนีอยทางกายเราเหนื่อยสมองค่ะตอนทำงานเราไม่เคยเพลียเท่ากลับจากโรงเรียนเลยค่ะทำงานมันใช้แรงส่วนใหญ่ก็งานรับจ้างอะค่ะ  เราก็ทำงานยกของตากแดดบ้างทำแล้วได้เงินเราก็ทำค่ะ พ่อแม่ให้เรียนสายวิทย์เพราะบอกว่าไปได้หลายทางกว่า แต่เราเก่งด้านภาษาค่ะเราถนัดภาษาอังกฤษแต่ไม่คล่องเพราะไม่ได้อยู่กับภาษามานานแล้วค่ะเราต้องเดินตามทางที่แม่เลือกคือสายวิทย์ แม่ถามว่าจะไปต่ออะไร เราบอกว่ายังไม่รู้ว่าจะต่ออ่ะไร แม่ก็สบถว่า แล้วmึงจะเรียนไปทำเ* ี้ยอะไร  เราก็รู้สึกไม่อยากทำอะไรเลยค่ะ วันนี้จู่ๆก็บอกเราน่าจะไปเรียนเป็นหารหญิงหรือไม่ก็ตำรวจที่ทำงานเอกสาร ไม่ก็พยาบาล เราบอกไม่เอา เขาก็ด่า เรามีสิ่งที่อยากต่อค่ะแต่ไม่อยากบอกเขาค่ะเขาคงไม่อยากให้เรียนแน่เพราะเราเคยแกล้งทำเป็นหยอกถึงมหาลัยนี้ บางทีหนูก็ท้อค่ะแต่หนูก็อยากเรียนให้จบค่ะ