สติรู้สึกตัวพร้อมในปัจจุบันขณะ ขอคำแนะนำ

สติปัฏฐาน ไม่ใช่เป็นไปเพื่อสร้าง “สติ” ให้มันอยู่กับเราได้นานที่สุด

การภาวนา ไม่ใช่เพื่อไปพยายามสร้างสิ่งใดสิ่งหนึ่งให้เที่ยง
เพราะการกระทำเช่นนั้น ย่อมกลบสัจจะที่ควรเข้าไปแจ้ง

แก่นของสติปัฏฐาน
คือการอาศัย “สภาพการระลึกได้” ที่เกิดขึ้นตามธรรม
มาเป็นเครื่องสะท้อนความจริงของขันธ์นี้ให้เห็นตามเป็นจริง

สติ ไม่ใช่สิ่งที่ต้องไป “เพ่งเพียรให้เกิดจนเที่ยง”
แต่คือ สิ่งที่ควรถูกเห็นเมื่อมันปรากฏอยู่แล้วโดยธรรม

ตถาคตจึงชี้ฐานของการฝึกไว้ 4 ฐาน คือ กาย เวทนา จิต ธรรม

ฐานทั้งสี่นี้ ไม่ใช่สิ่งให้เราประครองรักษาไว้จนตัวตุย
แต่เป็นพื้นที่เพื่อการเรียรู้สภาพการระลึกได้

เราจึงเพียง หยิบสิ่งที่มีอยู่แล้ว มาสังเกตซ้ำ ๆเนืองๆ

ทีนี้ เมื่อมีการฝึกซ้ำ ๆ ที่ฐานใด
อาการระลึกได้จึงเคลื่อนไปปักที่ฐานนั้นอย่างชำนิชำนาญ
จนสามารถใช้ความชำนิชำนาญนั้น
เป็น “เครื่องมือสังเกต” ได้ว่า…

ผัสสะใด ปัจจัยใดที่มันพาให้ไประลึกได้ที่ฐานนี้
ผัสสะใด ปัจจัยใดที่ทำให้มันเคลื่อนออกจากฐานนี้


การเห็นเช่นนี้ไม่ใช่เพื่อจับมันมั่นอยู่กับที่ ไม่ให้หลุด ไม่ให้เคลื่อน แต่เพื่อรู้ว่า “แม้นแต่การระลึกรู้ตามฐานต่างๆนี้ก็ไม่เที่ยง”

เมื่อเห็นว่าแม้ “การระลึกได้” ก็ล้วนเป็นธรรมอาศัยปัจจัย
จึงเริ่มแจ้งความไม่เที่ยงของอาการรู้ หรืออาการระลึก

เมื่อนั้น…
ย่อมแจ้งรสสภาพการ “พ้น”
พ้นจากการหลงว่าสิ่งรู้ อาการรู้ ระลึกรู้ ผู้รู้ ธาตุรู้ จิตหนึ่ง จิตดวงเดิม สารพัดสำคัญการมีจิตโด่เด่ เป็นของเรา
พ้นจากการสำคัญมั่นหมายว่า “เรารู้ เรารู้สึกตัวอยู่”

การพ้นแม้นรู้ใดๆ รสย่อมต่างกันแบบฟ้ากับเหว กับการสำคัญว่ามีจิตเดิมแท้ ดวงเดิม แบบขอบเขตตัวตน

ซึ่งสภาพการพ้นรู้เช่นนี้
เป็นสิ่งที่เดียรถีย์ หรือผู้ไม่สดับธรรมจากตถาคต
ย่อมไม่มีทางเข้าถึงได้เลย

ยากที่จะเห็นเพราะมันเป็นเรื่องของวิบาก หรือ ทิฐิ ที่ขวางการเห็นจริง

ทั้งที่มันเป็นเรื่องที่แค่อาศัยเอื้อมไปหยิบของคว่ำอายหงายออก เผย ออก