คือเรื่องมีอยู่ว่าเราได้ขึ้นรถไฟฟ้าไปกับคนในครอบครัว 2คนค่ะพอเราขึ้นไปมันจะเหลือที่ว่างอยู่2ที่พอดีคนในครอบครัวเราบอกให้เราไปนั่งตรงที่พิเศษติดประตูค่ะแล้วคนในครอบครัวเราก็นั่งข้างตอนเราเป็นคนสายตาสั้นด้วยค่ะไม่เห็นว่ามันเอาไว้สำหรับใครเพราะปกติก็ไม่ได้สังเกตุหรือขึ้นรถไฟฟ้เป็นพอเราไปนั่งปุ้บมีป้าคนนึงเขาเดินเข้ามาในรถพอดีค่ะตอนนั้นเราก็ยังไม่รู้ตัวเลยค่ะว่าป้าเขาจ้องเราทำไมเราเกร็งค่ะก็เลยนั่งต่อไปเราก็คิดอยู่ในใจว่าหรือป้าเขาจะไม่พอใจที่เราไม่ได้ลุกให้เขานั่งทั้งที่เขาเป็นคนที่อายุเยอะกว่าในใจเราก็อยากลุกให้นะคะเพราะทั้งที่เราอายุ15แล้วเป็นเด็กโตแล้วทำไมไม่มีน้ำใจให้เขาเลยแต่เราก็ไม่กล้าค่ะเพราะเรากลัวที่จะโดนถามว่าลุกทำไมเพราะคนที่นั่งข้างๆเป็นคนที่นั่งมกับเราป้สาเขาก็จ้องเราตั้งแต่ขึ้นมานาทีแรกจนถึสถาีที่3เลยค่ะที่จริงเราจะต้องไปไปอีก9สถานีต่อจากสถานีที่3ค่ะแต่คนในครอบครัวเราเขาบอกว่ามันนานก็เลยจะออกในสถานีที่3นี้ มันจะมีจังหวะที่มีคนจะลงคนนึงพร้อมกับเรา2คนค่ะพอคนคนนั้นลุกเราสองคนก็กำลังป้าเขาล้วป้าเข็รีบมเข้ามสาหาเราแล้เข้าก็พูดว่าขยับไปหน่อยนี่ที่นั่งสำหรับคนสูงอายุเรากำลังจะหันไปดูที่นั่งค่ะแต่ไม่ทันได้หันคนในครอบครัวเก็จับมือไปแต่ก่อนมันเป็นจังหวะที่เราจะขอโทษป้าเขาพอดีด้วยแต่เหมือนว่ามันจะไม่เสียงดังพอให้ป้าเขาได้ยินเรารู้สึกอึดอัดที่ป้าเขามองเราด้วยสายตาและพูดกับเราด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยดีแบบนั้นแต่อีกใจนึงก็รู้สึกผิดค่ะเพราะทั้งที่เรารู้อยู่แก่ใจแต่ก็ไม่กล้าลุกให้ป้าเขานั่งพอเราลงมาจากรถไฟฟ้าเรียบร้อยเเล้วเราก็เลยถามตนครอบครัวเราว่าป้าเขามองเราแรงมากเขาจะด่าเราในในไหมว่าเราไม่ลุกให้เขา และะเขาก็ตอบว่าเด็ใช่หรอช่อช่หรอถึงเขาจะพูดแบบนั้นเราก็รู้สึกไม่ดีอยู่ดีคเราคนกลัวว่าคนในนั้นเขาเห็นแต่เขาจะคิดว่าเราเป็นคนไม่ดี ก็เลยอยากจะถามว่าเราผิดมากน้อยแค่ไหนคะ(สามารถติหรือว่ากล่าวตักเตือนได้ค่ะ)