สวัสดีค่ะ ต้องเกริ่นก่อนว่าตอนนี้หนูอายุ ​18 ย่าง ​19 ค่ะ หนูมีปัญหาเกี่ยวกับอารมณ์ตัวเองมากๆเลย มันเริ่มเป็นตั้งแต่ช่วงหนูอายุ 16 ค่ะ​ ตอนนั้นหนูกำลังจะขึ้นม.4 แต่เกิดปัญหาทางการเงินทำให้ต้องพักเรื่องเรียนไปก่อนค่ะ แล้วแบบนั้นหนูเลยต้องอยู่บ้านเฉยๆค่ะ ตอนนั้นคบกับแฟนอยู่คนนึงค่ะเขาคอยอยู่ข้างๆเราตลอดไม่ไปไหนเลย เขาเข้าใจเราทุกอย่าง ทุกครั้งที่หนูร้องไห้เขาจะปลอบก่อนเสมอค่ะแล้วค่อยถามตอนหนูดีขึ้นว่ามันเกิดอะไรขึ้น จนวันนึงเราเลิกกันค่ะ  หลังจากวันนั้นหนูก็ต้องอยู่คนเดียวจริงๆค่ะ ถึงอยู่บ้านแต่ก็รู้สึกเหงามากๆ เหมือนอยู่แต่ในโลกของตัวเอง แล้วบางครั้งอยู่เฉยๆก็ร้องไห้ค่ะ หรืออะไรกระตุ้นนิดหน่อยก็ร้องไห้ แล้วก็เป็นมาเรื่อยๆค่ะ จนทุกวันนี้มันเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ หนูร้องไห้ง่ายมากขึ้น ​อารมณ์อ่อนไหวมาก บางครั้งแค่เรื่องเล็กน้อยหนูก็ร้องไห้ค่ะ เช่นบางครั้งแม่เผลอขึ้นเสียงใส่หนูก็ร้องไห้แล้วค่ะ หรือบางทีหนูก็รู้สึกแย่จากเรื่องเล็กๆที่พึ่งเกิดขึ้นแต่เรื่องราวแย่ๆในอดีตที่หนูเจอมันก็เข้ามาบวกเพิ่มทำให้หนูยิ่งรู้สึกแย่จนร้องไห้ใหญ่โตเลยค่ะ แล้วมันก็บวกกับความรู้สึกผิดที่ทุกครั้งที่เจอเหตุการณ์กระทบกระเทือนใจหนูจะคิดถึงแฟนเก่าคนนั้นเป็นคนแรกเลยค่ะ หนูรู้สึกผิดที่มันไม่ใช่คนในครอบครัวแต่กลับเป็นแฟนเก่าที่เลิกกันไปนานแล้วค่ะ หลายครั้งที่หนูไม่รู้จะทำยังไงกับความรู้สึกตัวเองเลยทำร้ายตัวเองค่ะ ตบหน้าบ้าง ต่อยกำแพงบ้าง มันเป็นความรู้สึกที่หนูจัดการไม่ได้สักอย่างเลยค่ะ หนูไม่รู้จะหันไปหาใคร เวลาเล่าให้แม่ฟังแม่ก็จะทำเหมือนไม่อยากฟังเรื่องที่หนูพูด เขาจะพูดแล้วใส่อารมณ์ตลอด แล้วเรื่องที่ทำให้หนูตัดสินใจมาตั้งกระทู้ถามเพราะหนูถามยายว่า หนูเป็นบ้าหรอ เขาตอบว่าใช่แบบไม่คิดเลยค่ะ ปกติยายจะเป็นคนที่รับฟังหนูตลอดแต่ครั้งนี้เขาพูดแบบนี้หนูเสียใจมากเลยไม่รู้ต้องทำยังไงค่ะ หนูอยากถามพี่ๆว่าแบบนี้หนูเป็นบ้ารึเปล่าคะ หนูอยากได้คำแนะนำจากพี่ๆเพราะไม่รู้จะหันไปหาใครเลยค่ะ