อารมณ์แบบนี้จัดการไงดีคะ

คือทุกวันนี้ทำอะไรก้รู้สึกว่ามันไม่ค่อยมีอะไรเลยมาเป็นปีๆแล้ว ขนาด จะเดินเข้ารร. เดินขึ้นห้อง จะเรียนในห้อง พูดกับคนอื่นและเวลาแสดงอารมณ์ก็ต้องรู้สึกฝืนตลอด จะกินข้าว จะเล่นเกม จะเล่นดนตรี มันเบื่อไปหาอะไรลองทำใหม่ออกไปที่ใหม่ก็ยังรู้สึกว่ามันไม่มีอะไรเลย หรือเราไม่ปกติเอง เวลามีคนทำอารมณ์เสียใส่เราหรือพูดอะไรนิดๆหน่อยเราก็รู้สึกเฟลแลัว หรือเราอ่อนแอเกินไป ไม่มีใครกล้าคบเราเป็นเพื่อนเลย ส่วนใหญ่ก้โดนเมิน ชีวิตที่รร.เค้ามีความสุขกันหมดนี่ผ่านมาสี่ปีในรร.เดิมรู้สึกว่ามันว่างเปล่า อยากใช้ชีวิตคนเดียวได้บ้างจัง ในระหว่างที่เค้าพยายามกันเราทำอะไรอยู่ เรารู้สึกอยู่ไปก้ลำบากครอบครัวอีก ถ้าไม่มีเราเค้าคงจะไม่ลำบากเพราะเราใช่มั้ย เพราะเราไม่มีความพยายามเลยเเบื่อแล้วที่ต้องคิดแบบนี้ มันเบื่อแล้ว…และมาคิดอะไรแบบนี้ขอโทษที่มาระบายนะคะ ไม่มีที่ไหนที่สามารถเป็นตัวของตัวเองได้เลย