ขอความคิดเห็นหน่อยค่ะว่าหนูควรจะทำอย่างไร😭 #ปัญหาชีวิต #พ่อแม่ขอเงินบ่อย

เรื่องมีอยู่ว่า พ่อแม่พอคลอดเราปุ๊บเขาก็เอามาให้ปู่กับย่าดูแลและหลังจากนั้นพ่อแม่ก็เลิกกัน เราก็ไม่รู้ว่าตอนนั้นพ่อกับแม่อยู่ไหน แต่ก็จะกลับบ้านช่วงเทศกาลบ่อยๆ จนเราอายุได้ประมาณ8ขวบช่วงนั้นพ่อก็กลับมาอยู่บ้านสักพัก แต่เราไม่ได้สนิทกับพ่อเท่าไหร่ก็เลยไม่สนใจ จนมีวันนึงพ่อได้ก่อเหตุร้ายแรงจนทำให้โดนจับและติดคุกไป ส่วนแม่ก็กลับมาบ้านบ้างนานๆทีก็คือไม่ได้ส่งเสียเลย มีแต่ป้าที่เป็นพี่สาวของพ่อส่งเสียมาตลอด ค่าเทอม ค่ากิน ทุกอย่าง ป้าเป็นคนส่งให้ปู่ตลอด เรื่องมันก็ผ่านไปนานจนเราเริ่มโต เหมือนกำลังจะจบป.6นี่แหละ และวันนั้นพ่อก็พ้นโทษเราก็รู้สึกเฉยๆนะเพราะไม่ได้สนิทกันมาก แล้วเราก็อยู่มัธยม ก็ยอมรับว่าติดเพื่อนตามประสาเด็กอ่ะเนาะ พอเลิกเรียนแล้วก็อยากไปเล่นบ้านเพื่อนที่อยู่ข้างบ้าน กลับบ้านมาทีไรโดนตีตลอดเลย โดนทำร้ายมานับไม่ถ้วน ทั้งตบ ทั้งต่อย ดึงผม เตะหน้า เราสู้แรงผู้ชายไม่ได้ค่ะ โดนกระทำมาตลอด (คือตอนนี้รู้สึกคับแค้นใจกับเรื่องที่เคยเจอเคยโดนกระทำมันฝังใจมากๆ อยากแก้แค้น) พอเราอายุครบ15เรียนจบ ม.3เราเลยย้ายมาอยู่กับป้าเพราะเราไม่ไหวแล้ว ไม่ได้เลี้ยงมาแล้วมาทำร้ายกันอะไรขนาดนี้ ก็อยู่กับป้าได้ไม่นานปู่กับย่าก็เสียตามกันไป พอเราอายุครบ18ปี ป้าก็ได้ฝากงานให้ ก็ทำงานไปเรื่อยๆ แล้วเป็นช่วงที่เราโดนกดดันมากที่สุดคือ พ่อแม่โทรมาขอเงินพร้อมกันก็เลยให้ไปเท่าๆกัน หลังจากให้ไป 1เดือนได้มั้ง จนมีวันนึงมีสายเข้ามาซึ่งเป็นญาติบ้านใกล้เคียงกัน เขาบอกว่าพ่อมีอาการอาละวาดเหมือนคนคลั่งยา ก็ตามนั้นแหละค่ะเอาเงินให้ก็เอาไปทำสิ่งไม่ดี ส่วนแม่ก็เช่นกันแต่ไม่ถึงกับคลั่ง ส่วนตัวรู้มาโดยตลอดว่าพ่อแม่ใช้ยา หลังจากที่เรารับรู้เรื่องทั้งหมดเราก็ไม่ได้ให้เขาเยอะแล้วแต่ก็ให้เป็นบางครั้ง แต่โทรมาขอบ่อยมาเราก็ให้บ้างไม่ให้บ้าง จนบางทีเรารู้สึกว่าเราไม่ไหวแล้วก็เลยพูดว่า ตอนที่หนูยังเด็กพ่อแม่ไปอยู่ที่ไหนมา เคยส่งเสียเคยเลี้ยงบ้างไหมแล้วตอนนี้จะมาเรียกร้องอะไรกับหนู หลังจากที่พูดไป แม่รวมถึงพี่สาวจะชอบพูดว่า ‘’ มันไม่เอาใคร มันเอาแต่ตัวเอง’’ คือเราแค่อยากรู้ว่าเราผิดมากขนาดนั้นเลยเหรอ แล้วจะเป็นลูกอกตัญญูไหมอ่ะถ้าเราจะไม่ส่งเสียพวกเขาเลย (ป้าเลี้ยงมาแท้ๆยังไม่เคยพูดทวงบุญคุณเลยสักบาท) เวลาทุกคนลำบากมาขอความช่วยเหลือจากเราเราช่วยหมด แต่ในวันที่เราลำบากแม้แต่หัวใครก็มองไม่เห็นสักคน เราเลยรู้สึกว่าเราควรเก็บเงินไว้เพื่อตัวเองไว้ใช้จะได้ไม่ไปลำบากใคร ‘’เพราะไม่มีใครให้พึ่งมา’’ เราไม่เคยได้รับโทรศัพทืจากพ่อแม่แล้วถามว่า ‘’วันนี้เป็นไงบ้าง กินข้าวหรือยัง’’ ไม่มีเลย ไม่มีซัพพอร์ตอะไรเลย โทรมามีแต่เรื่องเงินๆ เราไม่ไหวแล้วตอนนี้อยากจะตัดออกให้หมดไปเลย จบ ยังไงก็อยู่คนเดียวได้ดี ส่วนตัวไม่เคยมีปัญหาเรื่องเงินหรือเรื่องใดๆ มีแต่ปัญหาของคนอื่นที่พร้อมเสิร์ฟเราตลอดเวลา ที่ออกมาเขียนทั้งหมดวันนี้เพราะเราแค่อยากระบาย เราไม่มีใคร ไม่มีเพื่อนเลย เราแค่รู้สึกว่าเราผิดไหมอ่ะที่ช่วยอะไรไม่ได้ ในสายตาพ่อแม่เหมือนเราเป็นลูกที่แย่มากๆอ่ะ อยากได้ความคิดเห็นจากพี่ๆเผื่อว่าวันไหนเราจะเอาไปปรับความคิดของพ่อแม่บ้าง ขอบคุณค่ะ