เป็นลูกสาวคนเดียวอายุ24ค่ะ มีสามีและลูกอายุ10เดือน สามีทำงาน เราเลี้ยงลูกคนเดียว90% อีก10% ตาช่วยเลี้ยงเวลาเราไปอาบน้ำ ยายก็ช่วยนะคะ แต่เวลาช่วยเอาทีไร จะมีคำพูดตลอด เช่น เวลาอาบน้ำก็ชอบเร่งเราให้อาบเสร็จเร็วๆ ทั้งๆที่เราอาบไม่เกิน10นาที ย้ำไม่เกินจริงๆ เพราะแค่ถูสบู่เท่านั้นไม่ได้ขัดตัวอะไรเลย เช่นเรากินข้าว ก็เร่งเราให้รีบกิน จะมีคำพูดคำบ่นสารพัด #ทุกวัน บางครั้งเรารำคาญเราเหนื่อยเรามีติบบ้างค่ะ ก็จะโดนด่าคำหยาบเยอะมากๆ คือทุกวันแม่ต้องมีคำมาพูดมาด่า เหมือนแม่ติดนิสัยด่าเรา ไม่มีวันไหนเลยที่ไม่ด่าเรา เราคิดว่าน่าจะเป็นที่อายุแม่รึเปล่าเพราะแม่ก็อยู่วัยทอง62ปีแล้ว  อดทนมาก แต่เวลาสามีเราอยู่ด้วย แม่จะเป็นคนละคนมาก ไม่ด่าไม่บ่นเรา พลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือ แต่ทันทีที่สามีไม่อยู่คือ ระเบิด เหมือนแม่อัดอั้น แม่เครียดการเงินก็ไม่น่าจะใช่ เพราะเราให้แม่และพ่อใช้คนละ5,000/งวด คือไม่ใช่ไม่บอกแม่นะ แต่บอกแล้วว่าอย่าบ่นอย่าด่ามันจะติดเป็นนิสัย แต่ยิ่งบอกยิ่งพ่นคำหยาบ แบบประมาณว่า ไม่ให้ด่าได้ยังไง เกลียด (ภาษาอีสาน บ่ให้ด่าได้จั๋งไส ซัง) จะบอกก่อนนะคะว่า เรากำลังสร้างบ้านใกล้จะเสร็จแล้วค่ะ ไม่ใช่อยากอยู่ให้โดนด่าโดนบ่นทุกวัน แค่รอบ้านเสร็จ แต่รับรู้ได้ค่ะว่าแม่รักเรา แต่เหมือนแม่ต้องด่าต้องบ่น พูดดีกันได้ไม่นานไม่ถึงชั่วโมง ก็จะมีคำพูดละ บางครั้งเสียใจมาก มีแต่คำว่าทำไมๆในหัวสมองไปหมด เหนื่อยจากการเอาลูกแล้วยังต้องมาฟังคำด่าคำบ่นอีก เราก็ไม่มีใคร ปรึกษาอะไรไม่เคยได้ไปรึกษา เคยเปิดอกคุยเวลาอยู่กะแม่2คน คือพูดไม่ทันจบก็ตัดบท มาด่าเราไรเงี้ย  ท้อมาก ไม่มีอะไรเป็นเซฟโซนให้เราเลย  เราถามดีๆแต่กลับพูดไม่ดีใส่  แบบนี้ต้องปล่อยวางใช่ไหมคะ คือปล่อยวางไม่คิดละนะ แต่แม่ก็บ่นไม่หยุด บ่นเก่งด่าเก่ง สรุปใช่ลูกแท้ๆไหมเนี้ยยยยย🥹