สวัสดีค่ะ เราอายุพึ่งจะ20ค่ะ ไม่มีพ่อค่ะ ในใบเกิดมีเเต่ชื่อเเม่ เเต่ก็ไม่เคยได้เจอเเม่ค่ะ เราอยู่กับพ่อเลี้ยงเเม่เลี้ยงค่ะ พวกท่านสองคนมีลูกอยู่เเล้ว 3 คนค่ะ เป็นลูกชายทั้งหมด พ่อเเม่รับเรามาเลี้ยงตั้งเเค่เราจำความไม่ได้ค่ะ พวกพี่ชาย ไม่ค่อยชอบเราค่ะ ไม่ค่อยคุยกับเราตั้งเเต่เด็กๆ พี่ชายคนโตไม่เคยคุยกับเราเลยค่ะ พี่คนกลางคุยกับเราบ้างเป็นบางครั้งค่ะ ส่วนพี่ชายคนเล็กเกลียดเราค่ะ พี่บอกเราไม่ใช่ครอบครัวค่ะ เป็นเเค่เด็กโชคดีที่พ่อรับมาเลี้ยงค่ะ ส่วนเเม่ก็คอยบอกว่าเราไม่ใช่ลูกเหมือนกันค่ะ เลี้ยงเรามาเพราะพ่อสงสารเเละ อยากได้ลูกผู้หญิงค่ะ ตอนเราอายุได้15 พี่ชายทั้งสามคนย้ายออกไปอยู่กันเองค่ะ เหลือเเค่เราเเละพ่อเเม่ค่ะ รู้สึกอึดอัดน้อยลงเเละหายใจสบายขึ้นค่ะ จนถึงตอนนี้ก็อายุ 20 พี่ๆออกจากบ้านเเละไม่เคยกลับมาเลย 5 ปีค่ะ เราเรียนจบม.6 เเละพ่อขอให้ช่วยมาดูเเลธุรกิจของพ่อค่ะ พ่อเปิดรีสอร์ทเล็กๆค่ะ มีร้านต้นไม้ เเละร้านกาเเฟเล็กๆอีกหนึ่ง เราทำทุกอย่างค่ะ ทั้งห้องลูกค้า ร้านต้นไม้ เเละ ร้านกาเเฟ กินอยู่กับพ่อเเม่ค่ะ เลยไม่ได้เงินอะไร ก็ทำทุกอย่างมาตลอดค่ะ จนเมื่อสี่วันที่เเล้ว เเม่ขอหย่ากับพ่อค่ะ พี่ชายคนเล็กโทษเราค่ะว่าทุกอย่างเป็นเพราะเรา จริงๆเราเองก็คิดว่าเป็นเพราะเราเหมือนกันค่ะ เเต่เราดูเเลพ่อเเม่มาตลอดเเละไม่เคยโกรธที่เเม่ไม่เคยรับเราเป็นลูก ตอนนี้เเม่เเละพี่ชายคนเล็กเเละพี่ชายคนโต ได้คุยกับพ่อว่าถ้าวันนึงพ่อไม่อยู่ เราต้องออกไปเเละทิ้งทุกอย่างที่เป็นเงินของบ้านพ่อไว้ค่ะ ตอนนี้เเม่ย้ายไปอยู่บ้านอีกที่นึงที่ไม่ไกลจากที่รีสอร์ทค่ะ เรายังทำกับข้าวเเละคอยไปหาตลอดทุกวันค่ะ หนักเข้าเเม่เริ่มไม่กินข้าวที่เราทำให้ค่ะ เเม่มีเงินเเต่ก็ไม่ซื้อกินเหมือนกัน ยาที่เคยต้องกินก็ไม่กินค่ะ เเละโทรคุยกับพี่ชายคนเล็กเเละร้องไห้เเละบอกเราไม่หาข้าวหาน้ำเเละไม่ดูเเลเหมือนเมื่อก่อนเพราะเห็นว่าหย่ากับพ่อเเล้วเเละไม่มีเงิน ตอนนี้ในครอบครัววุ่นวายเเละทุกคนเริ่มทะเลาะกัน พ่อเป็นคนเดียวที่ยังคุยกับเราดี ตัวเราเองก็รู้สึกผิดที่เหมือนเป็นคนที่ทำให้ทุกคนทะเลาะกัน จะบอกว่าทำมาตั้งนานคอยดูเเลทุกอย่างวันนึงต้องออกไปเเต่ตัว ไม่รู้สึกน้อยใจเเละผิดหวังคงไม่ได้ ตอนนี้รู้สึกเหมือนอยู่คนเดียว เพราะเราตั้งใจดูเเลทุกอย่างเเละหวังว่าสักวันเเม่จะรู้สึกรับเราได้ ธุรกิจที่เราเองก็ตั้งใจดูเเลมาตั้งนานวันนึงเราจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องเเละต้องออกไปน้อยใจมากจริงๆค่ะ