เรื่องมีอยู่ว่าเราเลิกกับแฟนที่คบกันมา 3 ปี แต่ไม่ได้ทะเลาะกันจึงต้องเลิก แต่เราเป็นฝ่ายขอเลิกเพราะรู้สึกความสัมพันธ์มันนิ่งดูแบบไท่ได้โหยหายเขาเหมือนแต่ก่อน เหมือนหมดรักนั้นละ พอเลิกกันไปสักพักเราก็มีคนคุยใหม่คุยกันมาได้ 3-4 เดือนแล้วรู้สึกโอเคดี แต่ในขณะเดียวกันก็มีนานๆคุยกับคนเก่าบางแต่ไม่มีอะไรเกินเลย ซึ่งคนใหม่ก็รู้บางที่เราคุยแต่เราเป็นคนบอกเองว่าแบบ คนเก่ามีปัญหานั้นนี้เลยมาปรึกษามันไม่มีอะไรจริงๆ สรุปคือไม่มีอะไรจริงๆ เราก็รู้บ่ะว่าคุยกับคนเก่าเป็นเรื่องไม่ดีตัดได้ควรตัด แต่อีกใจหนึ่งคือก็เราไม่ได้ติดใจอะไรกับคนเก่าแล้ว แล้วมีข่วงหนึ่งเราเครียดกับงานมากๆคนเก่าเลยชวนออกไปเที่ยวกันเพื่อคลายเครียด แต่เราไม่ได้บอกคนใหม่เราบอกว่าไปคนเดียวเพราะเครียดเรื่องงาน คนใหม่ก็โอเค

ต้องบอกก่อนว่าเราคบกันแบบออนไลน์ คนเก่า 3 ปี เราก็คบกันแบบออนไลน์นับครั้งได้เลยว่าเจอกันน้อยมาก จนกระทั่งเราได้งานในจังหวัดเดียวกันกับเขา แต่เราเลิกกันก่อนที่เราจะได้งาน เราทำงานแต่เขาเรียนเขาเป็นร่นน้องนั้นละ เลิกกันไปเราก็มีคนใหม่ แต่คนใหม่เราอยู่ไกลมากก็คบกันออนไลน์ประมาณนั้น

ต่อๆ พอเราไปเที่ยวกับคนเก่าเขาก็ให้เกียรติเรานะ แต่ก่อนที่คบกันเวลาเจอกันไปเที่ยวด้วยกันก็จะมีจับมือโอบไหล่กันเวลาไปเดินโน้นนั้นนี้ปกติเหมือนแฟนที่ทำกัน แต่พอเบิกกันครั้ั้งนี้เขาก็ไม่ได้ทำอะไรแบบนั้น แล้วให้เหตุผลว่าให้เกียรติคนใหม่เรา เราก็โอเค เที่ยวๆกันอยู่โอเคปกติเลยเราเที่ยวกันทั้งวัน พอตกช่วงเย็นๆหัวค่ำเขาเริ่มน้ำตาซึมเหมือนจะร้อง เราเลยถามว่าโอเคมั้ย เพราะช่วงนั้นเป็นช่วงเขาจะสอบไปเรียนต่อเมืองนอกอาจจะเครียดในความคิดเราเป็นแบบนั้นตอนแรก เราก็ถามเราก็เข็คน้ำตาให้ตลอดจนเขาโอเคดีขึ้น แต่เขาก็ไม่ตอบอะๆรเลย พอเที่ยวกันตออีกหน่อยช่วงจะกลับตอนนั้นคือนั่ง mrt กำลังจะกลับกันเขาก็เริ่มร้อง ตอนนั้นคนเริ่มน้อยแล้วไม่ค่อนมี

เอาละเราก็เริ่มคิดแล้วหรืออาจเพราะเรา เราก็ถามว่าเรื่องของเราใช่มั้ยแล้วก็เช็คน้ำตาให้เขาตลอด เขาก็บอกว่ายังลืมไม่ได้มูฟออนไม่ได้ ตั้งแต่เลิกกันไปเหมือนไม่มีเป้าหมายเหมือนแต่ก่อนที่เอาเราเป็นเป้าหมายที่ตั้ง ทำให้ทุกอย่างที่จะทำให้ได้ เขาก็ระบายความในใจทุกอย่างว่าไม่โอเคเลย รับไม่ได้ที่เราจะมีคนใหม่ เขาพยายามคุยกับคนอื่นเพื่อลืมเรามาตลอดแต่ก็เริ่มต้นกับใครไม่ได้ ต้องทำตัวเองให้ยุ่งตลอดเพื่อไม่ให้คิดเรื่องเรา เขาอยากให้กลับมาตลอดตั้งแต่เลิกกันไปเขารอเรากลับไปเสมอ ซึ่งตอนนั้นเราได้ยินเราก็พยายามคุมอารมณ์ตัวเองไม่ให้ร้องนะ จนลงสถานนี้ปลายทางเขามาส่งเราเขามาส่งเรา เราก็มีแค่บอกทำนองว่าถึงเรามีคนใหม่เราก็ยังคุยกันได้แค่ไม่เหมือนแค่ก่อน แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร ตอนนั้นเรานั่งรอแกร็บมารับ ก่อนจะมารับเขาก็ระบายหลายๆเรื่องออกมาจนเราขึ้นรถกลับ พอรถออกตอนนั้นเราร้องไห้ออกมาระหว่างนั่งรถกลับ

ความคิดตอนนั้นคือรักคนใหม่นะ แต่ก็สงสารคนเก่า ณ เวลานั้นเรารู้สึกเราเป็นคนที่แย่มาก ผ่านอะไรมาด้วยกันตลอด 3 ปี เขาบอกว่ามันดูไม่มีความหมายหรือเหตุผลพอที่จะรั้งเราไว้บ้างเหรอ แค่เป็นฝ่ายเลิกกับเขาคนดีๆที่ยอมทำเพื่อเราขนาดนี้ทำทุกอย่างเพื่อเราเสมอมาไม่พอ เราพอมีคนใหม่ก็ยังแอบไปเที่ยวกับคนเก่าโดยที่คนใหม่ไม่รู้ หลายคนที่เข้ามาอ่านคงมองว่าเราแย่ที่สุดแล้วในเรื่องนี้ เราก็ไม่อยากบล็อคนะเพราะเท่าที่รู้จักกันมาเขาไม่มีที่ระบายที่พึ่งจริงๆ ไม่มีคนรับฟังไม่มีคนคอยแนะนำ เราก็อยากทำในหน้าที่เป็นร่นพี่ที่ห่วงน้องคนนึ่ง รู้ทั้งรู้ว่าเป็นดาบสองคมสำหรับเขา

จนปัจจุบันเรื่องมันก็ยังดำเนินต่อไปแบบเรายังคบกับคนใหม่ ส่วนคนเก่าเราก็มีคุยบางเพราะเขาไม่มีคนให้ระบายหรือที่พักใจเหมือนแต่ก่อน เขาบอกคุยกับเพื่อนก็ไม่ได้อะไรดีๆกลับเหมือนคุยกับเรา คนใหม่ก็ไม่รู้ว่าเราคุยกัน คนเก่าก็ยังรอให้กลับไปตลอด เราดูเป็นตัวละครที่ดูแย่มากสำหรับเรื่องนี้