อยากระบายให้ฟังเฉยๆนะคะ

สวัสดีค่ะ เราเป็นเด็กม.6คนนึงที่กำลังจะจบในปีหน้า ชีวิตเราทุกวันนี้แย่มากค่ะ ไม่ได้แย่ที่คนรอบข้างหรือสังคมรอบข้างนะคะแต่แย่ที่ตัวเราเองค่ะ เราพบว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าเมื่อปีที่แล้วค่ะแต่เราไม่สามารถรักษาโดยการใช้ยาได้ เนื่องจากก่อนหน้านั้นเราป่วยหนักทำให้ต้องกินยารักษาติดต่อกันเป็นปี แถมตอนนี้เราก็ยังมีโรคอื่นที่ต้องรักษามันเลยทำให้ค่าไตเราสูงหมอเลยไม่ให้เรารักษาโดยการใช้ยาค่ะ ที่ผ่านมาเราพยายามประคองตัวเองให้ได้มากที่สุดแล้วค่ะแต่วันนี้ วันที่เราเขียนกระทู้นี้เราเริ่มไม่อยากทนแล้วค่ะ ที่ผ่านมาเรามีความคิดที่จะทำร้ายตัวเองอยู่ทุกวันแต่เราไม่สามารถทำได้ค่ะเพราะเราไม่อยากให้ตัวเองเสียโฉม ไม่อยากให้ร่างกายมีรอยแผลหรือรอยอะไรก็ตามก็คือเราค่อนข้างมีปมเรื่องนี้แหละค่ะเลยไม่อยากทำ ถ้าพูดถึงวิธีอื่นที่จะทำให้ไม่มีรอยแผลเราก็คิดนะคะเช่น กินยาเกินขนาดหรือกระโดดน้ำอะไรทำนองนั้น เราก็ไม่กล้าทำค่ะ เราสงสารครอบครัว ถ้าเราตายขึ้นมาจริงๆค่าใช้จ่ายในงานศพคงเยอะพอตัวค่ะ เรารอเจอป้าด้วยค่ะป้าจะกลับมาหาเราเดือนหน้า แต่เราก็ไม่สามารถที่จะขจัดความคิดไม่ดีออกไปได้จริงๆค่ะ มันแย่มากที่ต้องมาทนร้องไห้ ทนกับความคิดแย่ๆของตัวเองทุกวัน บอกตามตรงว่าเราไม่อยากทนแล้วค่ะ อยากหลับไปแล้วไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลยหรือไม่ก็อยากหายไปเฉยๆแล้วให้ทุกคนลืมเราหรือไม่ก็จำไม่ได้เลยว่าชีวิตนี้เคยมีเราอยู่ เราได้แต่คิดค่ะว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ดีขึ้น เดี๋ยวเราก็จะได้ใช้ชีวิตที่อยากใช้แล้วทนอีกนิดแต่มันก็ไม่ดีขึ้นสักทีเลยค่ะ จนล่าสุดเมื่อคืนเราร้องไห้จนเลือดกำเดาไหลค่ะทั้งๆที่ไม่เคยเลือดกำเดาไหลมาก่อนแต่เราดีใจนะคะที่เมื่อคืนเรามีตุ๊กตาอยู่เป็นเพื่อนถึงตุ๊กตามันจะไม่มีชีวิตแต่มันก็ช่วยทำให้เราดีขึ้นได้ในคืนนั้นจริงๆค่ะ ที่เราสร้างกระทู้นี้ขึ้นมาเพื่อที่ต้องการระบายให้คนแปลกหน้ารับฟังเฉยๆนะคะ ไม่ได้มีเจตนาเรียกร้องความสนใจแต่อย่างใด พรุ่งนี้เราจะตื่นมาใช้ชีวิตต่อค่ะ ทนมาได้ทนขนาดนี้แล้วก็ทนต่อสักหน่อยค่ะ เผื่อสักวันเราจะได้ยินดีกับตัวเองค่ะ สำหรับใครที่กำลังประสบปัญหาแบบเราอยู่ เราขอให้ทุกคนได้อยู่กับตัวเองเยอะๆมีความสุขในทุกๆวัน สู้สู้นะคะ ฝันดีค่ะ