นิทาน: ป้ายวัดกับป้ายไวนิล
ณ วัดเล็กๆ แห่งหนึ่ง มี ป้ายวัดไม้เก่าๆ ตั้งอยู่หน้าประตูวัด ป้ายวัดนี้มีตัวหนังสือสีทองที่เริ่มจางหายไปเพราะแดดและฝน มันยืนอยู่ตรงนั้นมานานจนทุกคนในหมู่บ้านรู้จักมันดี
วันหนึ่ง วัดจัดงานบุญใหญ่ พระเจ้าอาวาสสั่งให้ติด ป้ายไวนิลใหม่เอี่ยม มีรูปภาพและข้อความสีสันสดใสเขียนว่า “เชิญร่วมงานบุญทอดกฐิน!” ป้ายไวนิลถูกแขวนข้างป้ายวัดเก่า
ป้ายวัดมองป้ายไวนิลอย่างน้อยใจ
“ฮึ! ทำไมฉันถึงดูเก่าและไม่สวยงามเหมือนป้ายใหม่แบบนี้นะ? ตอนนี้ทุกคนคงมองแต่ป้ายไวนิลสีสันสดใสแน่ๆ”
ป้ายไวนิลได้ยินก็ยิ้มและพูดกับป้ายวัดว่า
“อย่าคิดอย่างนั้นสิ ป้ายวัด เธอมีความสำคัญมากกว่าฉันตั้งเยอะ”
“สำคัญยังไงกัน? ฉันทั้งเก่า ทั้งซีด ไม่มีใครสนใจฉันแล้ว” ป้ายวัดตอบเสียงเศร้า
ป้ายไวนิลพูดด้วยเสียงใจดี
“ฉันแค่มาอยู่ชั่วคราว พอหมดงานบุญ พระท่านก็จะเอาฉันลง แล้วทุกคนก็จะลืมฉัน แต่เธออยู่ตรงนี้มาตลอดไม่ใช่เหรอ? คนในหมู่บ้านมองเห็นเธอทุกวัน และรู้ว่าที่นี่คือวัดที่พวกเขามาทำบุญได้เสมอ”
ป้ายวัดนิ่งคิดก่อนจะถาม
“จริงเหรอ? แต่ฉันไม่สวยเหมือนเธอนะ”
“ไม่จำเป็นต้องสวยหรอก!” ป้ายไวนิลพูดยิ้มๆ
“หน้าที่ของฉันคือชวนคนมางานบุญ แต่หน้าที่ของเธอคือทำให้ทุกคนรู้ว่าวัดนี้เป็นที่ที่ให้ความสงบใจและความสุข เธออยู่ตรงนี้มานานจนกลายเป็นเหมือนเพื่อนเก่าที่คนในหมู่บ้านไว้ใจ”
ป้ายวัดเริ่มรู้สึกดีขึ้น มันยืดตัวขึ้นด้วยความภูมิใจ
“ขอบคุณนะ ป้ายไวนิล ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าตัวเองสำคัญแค่ไหน”
ป้ายไวนิลหัวเราะเบาๆ
“นั่นแหละ! เธอคือหัวใจของวัดนี้ ฉันแค่ช่วยเธออีกแรงเท่านั้นเอง”
ตั้งแต่นั้นมา ป้ายวัดก็ยืนต้อนรับผู้คนด้วยความมั่นใจ ไม่รู้สึกน้อยใจอีกต่อไป
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
"เราไม่ต้องสวยหรือโดดเด่นเหมือนใคร ขอแค่ทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุด เราก็สำคัญในแบบของเราเอง"
นิทาน: ป้ายวัดกับป้ายไวนิล
ณ วัดเล็กๆ แห่งหนึ่ง มี ป้ายวัดไม้เก่าๆ ตั้งอยู่หน้าประตูวัด ป้ายวัดนี้มีตัวหนังสือสีทองที่เริ่มจางหายไปเพราะแดดและฝน มันยืนอยู่ตรงนั้นมานานจนทุกคนในหมู่บ้านรู้จักมันดี
วันหนึ่ง วัดจัดงานบุญใหญ่ พระเจ้าอาวาสสั่งให้ติด ป้ายไวนิลใหม่เอี่ยม มีรูปภาพและข้อความสีสันสดใสเขียนว่า “เชิญร่วมงานบุญทอดกฐิน!” ป้ายไวนิลถูกแขวนข้างป้ายวัดเก่า
ป้ายวัดมองป้ายไวนิลอย่างน้อยใจ
“ฮึ! ทำไมฉันถึงดูเก่าและไม่สวยงามเหมือนป้ายใหม่แบบนี้นะ? ตอนนี้ทุกคนคงมองแต่ป้ายไวนิลสีสันสดใสแน่ๆ”
ป้ายไวนิลได้ยินก็ยิ้มและพูดกับป้ายวัดว่า
“อย่าคิดอย่างนั้นสิ ป้ายวัด เธอมีความสำคัญมากกว่าฉันตั้งเยอะ”
“สำคัญยังไงกัน? ฉันทั้งเก่า ทั้งซีด ไม่มีใครสนใจฉันแล้ว” ป้ายวัดตอบเสียงเศร้า
ป้ายไวนิลพูดด้วยเสียงใจดี
“ฉันแค่มาอยู่ชั่วคราว พอหมดงานบุญ พระท่านก็จะเอาฉันลง แล้วทุกคนก็จะลืมฉัน แต่เธออยู่ตรงนี้มาตลอดไม่ใช่เหรอ? คนในหมู่บ้านมองเห็นเธอทุกวัน และรู้ว่าที่นี่คือวัดที่พวกเขามาทำบุญได้เสมอ”
ป้ายวัดนิ่งคิดก่อนจะถาม
“จริงเหรอ? แต่ฉันไม่สวยเหมือนเธอนะ”
“ไม่จำเป็นต้องสวยหรอก!” ป้ายไวนิลพูดยิ้มๆ
“หน้าที่ของฉันคือชวนคนมางานบุญ แต่หน้าที่ของเธอคือทำให้ทุกคนรู้ว่าวัดนี้เป็นที่ที่ให้ความสงบใจและความสุข เธออยู่ตรงนี้มานานจนกลายเป็นเหมือนเพื่อนเก่าที่คนในหมู่บ้านไว้ใจ”
ป้ายวัดเริ่มรู้สึกดีขึ้น มันยืดตัวขึ้นด้วยความภูมิใจ
“ขอบคุณนะ ป้ายไวนิล ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าตัวเองสำคัญแค่ไหน”
ป้ายไวนิลหัวเราะเบาๆ
“นั่นแหละ! เธอคือหัวใจของวัดนี้ ฉันแค่ช่วยเธออีกแรงเท่านั้นเอง”
ตั้งแต่นั้นมา ป้ายวัดก็ยืนต้อนรับผู้คนด้วยความมั่นใจ ไม่รู้สึกน้อยใจอีกต่อไป
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
"เราไม่ต้องสวยหรือโดดเด่นเหมือนใคร ขอแค่ทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุด เราก็สำคัญในแบบของเราเอง"