คิดว่านรกอยู่ใต้ดินที่ไหนได้อยู่ในโรงเรียน

ผมไม่ได้ว่ายนะครับ​ ถนาดผมปกติยังโดนรุมทำร้ายถ่ายคลิปโดนต่อยทุกวันเลย​ โดนเเกล้งสารพัดวิธีครูไม่เคยช่วยเลยไม่เคยมีเพื่อนทำงานกลุ่มสักครั้งเลยนั่งคนเดียวตลอด​ ไม่มีเพื่อนกินข้าวเลยไม่มีโทรศัพเล่นตังก็ได้น้อยเเต่เรื่องตังไม่เป้นอะไร​ กลับบ้านพ่อเเม่พี่ชายก็ทะเละtoxicกันทุกวันเลยไปโรงเรียนกลับมาวนลูปอยู่อย่างงั้นพี่ชายชอบด่าท้าต่อยตลอดไม่ทำอะไรเลยที่บ้านผมต้องล้างจานทำทุกอย่างปิดเทอมทำงานก่อสร้างอยู่พัดลมไปวันๆเพื่อนถามว่าหลอกรึป่าวหน้าตาก็ดีบ้านคงรวยอยู่เเอร์ครูก็ถามผมก็เงียบตลอดส่วนเรื่องเเฟนในโรวเรียนโดนเเต่หลอกเอาตังเอาเป็นว่าเพื่อนก็ไม่มีตลอดเวลาเลย​ มีเเฟนก็โดนหลอก​ กลับบ้านก็toxicใส่ทำร้ายร่างกายบ้างเเต่ที่เจ็บคืออะไรรู้ไหมคำพูดของพ่อเเม่เเละพี่​ โดนรุมต่อยทุกวันเลยผู้หญิงก็หัวเราะกันทุกห้องเลยมีครั้งนึงผมเดินออกจากห้องเพราะทนไม่ไหวเพราะครูเห็นก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลยออกไปพวกมันเรียกห้องอื่นมาตะโกนล้อชื่อนามสกุลผมว่า  รอดอีเเร้ง เเล้วก็ด่ามีหลายห้องออกมาดูยืนขำตอนเเรกผมนึกว่าคนอื่นจะใจดีกับผมบ้างวันนั้นผมหนีเข้าที่หนึ่งในห้องน้ำกินน้ำกก็อกไม่ได้นั่งคิดนั่งเเค้นจะเอาคืนนะคิดว่าทำไมต้องเป้นเราไม่อยากกลับบ้านไมาอยากไปเรียนเลยผมก็คิดอีกมุมว่าไม่ใช่เราเเละไม่ใข่คนอื่นมันไม่ควรมีใครโดนเเบบนี้ทุกวันเเล้วพอกินน้ำก็อกนั่งพิงกำเเพงหลายชั่วโมงเสร้จผมก็เดินไปเล่นในป่าเดินไปเรื่อยๆ​ ไปนั่งเล่นคนเดียววันนั้นสนุกมากที่ไม่ได้เจออะไรเเบบนั้น​ พอขากลับเจอเเม่ด้วยโครตบังเอินผมก็ไม่ได้บอกขออยู่คนเดียวขอให้เค้ากลับบ้านไปเลยเเล้วผมก็เดินกลับเกือบ1กิโลมั้ง​ ไปเรียนเเย่เเล้วเเต่ที่เเย่คืออะไรรุ้ไหมต้องเดินกลับทุกวันเลยเพราะเเม่ต้องไปทำงานพ่อด้วย​ เเต่ผมก็คิดเเง่ดีมาตลอด2โลทุกวันโนอาหารโนน้ำโนโทรศัพท์เเดดร้อนๆกับถนนกับผู้คนไม่ใจดีบีบเเตรเรียกไปส่งเลย55​  เเล้วผมก็เป็นอีกคนนึงที่ลุกขึ้นสู้วันนั้นมันมาเเกช้งผมไม่หยุดตอนเรียนคอมเอาถุงเท้าอุดปากอุดหน้าหัวเราะทั้งห้องผู้หญิงด้วยผมเลยรัดคอเค้าไม่รุ้ว่าทำได้ไงเเล้วพอเค้าเกือบตุยมันบอกว่าให้ปล่อยมันหยุดเเล้วเเต่พอปล่อยครูช่วยมันบอกผมใช้กำลังเเล้วมันก็ต่อยปากผมต่อหน้าห้องข้างๆต่อหน้าครูไม่มีใครช่วยผมเลย​ มันต่อยผมตลอดไม่อยากเล่าเยอะเอาเป็นว่าผมดรอปเรียนไปตอนม.3กลับมา.ตอนม4​ เจอพวกมันอยู๋บ้างนึดนึงเเล้วพวกมันก็หายไปกันหมดเลยเเล้วก็เริ่มต้นใหม่อยู่ห้องกีฬานรกเเบบที่โดนเเกล้งครูบอกว่าหุ่นน่าเล่นกีฬาเอาไหมตอนเเรกผมไม่เอาเเต่เค้ายัดผมเข้าเลยเลยไปเจอห้องเเบบเดิมชอบมาหาเรื่องเเต่ก็ไม่ได้ต่อยกัน  ตอนนี้ปัจจุบันผมอาย19ปี​ อยู่ม.6​ โรงเรียนเดิม​ มีอะไรดีหรอตอนนี้​ เพื่อนtoxicเเต่เป็นเพื่อนที่ดีบ้างคนก็เห็นเเก่ตัว​ ที่บ้านหรอพูดหยาบเหมือนเดิมเเต่ดีตรงที่ผมไม่ต้องทนกับพี่ชายเเล้วเค้าไปเป็นทหาร​ ส่วนเรื่อนเเฟนโดนหลอกตามเคย
 โทรศัพทำงานปิดเทอมซื้อเองพังเครื่องนึง55​ พัดลมซื้อเอง​ ไม่เคยนอนเเอร์เลยเเย่ๆ555​ ส่วนตังได้60ต่อวันก็ยังดี​ เเละตอนนี้ไอ้คนที่ชอบหาเรื่องคนอื่นก็ออกไปเเล้วมีบางคนเเต่ทุกอย่างก็หยุดไปนานเเล้วมีเเต่พวกเด็กน้อยชอบมาหาเรื่องทั้งที่อยู่ปกติดีๆโครตบ้า​ ตอนนี้มีขอดีคือได้เรียนรู้นิสัยคนได้หัดสังเกตุมีความอดทนไม่โลกสวยเรียนรู้พฤติกรรม​คนอื่นเเละจำเรื่องราวว่าถ้าเจอคนพวกที่จะรับมือยังไง​  
ข้อเสีย​ ตอนนี้เป็นโรคจิตอารมณ์​สองขั้ว​ เเต่ควบคุมความคิดได้อยู่เเต่อารมณ์​ก็พอได้นึดนึง​ เป็นซึมเศร้า​ ลองกรีดเเขนตัวเองเเล้วต่อยกำเเพงก็เจ็บนะเเต่ไม่เจ้บเท่าที่โดนเเต่ก้นะไม่อยากทำร้ายตัวเองเลยเเต่มันระบายไม่ได้ต้นไม้เละหมดเอาเหล็กชาดจนมือเเตกตอนไม่มีใครอยู่บ้านเเต่ตอนนี้ก็เบิกทำไปเเล้ว
ตอนนี้ขอบคุณ​ตัวผมที่อดทนเเละผ่านเรื่องต่างๆมาได้อดทนมาตลอดเลยอยู่เดียวตั้งเเต่ม.1-ม.5​ เพิ่งมีเพื่อนถ้าคนอื่นอ่านจนจบก็ขอให้เจอเเต่สิ่งดีๆถ้ามีชีวิตที่ดีเเล้วก็ตั้งใจเรียนนะครับ
ตอนนี้ผมจะจบม.6ละอีกไม่กี่เดือนนรกที่นี่จะได้จบลง
ส่วนเรื่องมหาลัยก็กู้กยศเอาไม่มีใครส่งเงินเก็บมีนิดเดียวเองจะไปรอดไหม​ รถมอเตอร์ไซค์​ก็ไม่มีไปเรียนคงอยู่หอใน​ ใจจริงถ้ามีครอบครัวรึอยากสร้างเรื่องเล่าจริงๆเกี่ยวกับการพบเจอคนเเละเจอคนหรือพบเจอเรื่องอะไรเเบบนี้จะรับมือยังไง​  ยังไงก็ช่างผมต้องมีชีวิตที่ดีต้องไปต่อเรียนให้จบตอนนี้ผมก็มีความสุขนิดนึงมั้งนะ​ ขอให้เป็นวันที่ดี