คือว่าหนูเป็นนักเรียนมัธยม​ต้นคนหนึ่ง คุณครูหนูเขาให้หนูไปรำงานหนึ่ง มีคนอื่นไปรำด้วย ล่ะหนูก็ต้องซ้อมศิลปะ​หัตถกรรม​ด้วย คือหนูก็ต้องซ้อมทั้งสองอย่าง แต่หนูไม่ได้ชอบรำเลย เขาเลยเอาหนูไปรำซึ่งหนูไม่เข้าใจทำไมต้องเอาคนที่ไม่ชอบไปรำด้วยหนูเข้าใจว่าอยากให้เปลี่ยนแปลงความคิด แต่หนูก็ไม่ชอบอยู่ดี หนูไม่ได้เกลียด หนูแค่ไม่ชอบ หนูแค่อยากวาดรูป ได้ไปแข่งศิลปะแค่นั้น หนูเลยไปบอกเขาว่า หนูไม่อยากรำหนูทำไมได้ เขาก็พูดว่าดูเพื่อนเธอเขาก็ไม่ได้ชอบเหมือนกันแต่ตอนนี้เขาชอบและเขาทำได้ ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้หรอก คำตอบนั้นหนูก็คิดไว้แล้วเขาจะพูดแบบนั้น  หนูสงสัยทำไมเป็นหนูคนอื่นเขาก็อยากรำแท้ๆ เขาบอก ครูเขามองไม่เห็นความพยายาม​แต่เขามองเห็นความพยายามของหนู หนูงง ทำไมคิดงั้น เขาพูดต่ออีกว่า อยากให้หนูไปเปิดโลกกว้างกว่านี้อยากให้เห็นลูกๆอยู่บนเวที ถ้าหนูไม่ชอบจริงๆ อ่ะ ครูให้เวลา5วัน ถ่าหนูไม่ไหวจริงๆก็มาบอกครู หนูเลยต้องไปซ้อมรำกับคนอื่น แต่หนูไม่ไหวตอนนั้นหนูอยากจะร้องไห้แต่มันคงจะแย่ มองหนูเป็นแย่ไปอีกขั้น หนูไม่อยากฝืน หนูเลยไปบอกเขาอีกรอบว่าไม่ชอบรำ แต่หนูกลับพูดไปอีกอย่าง มันเลยทำใผ้สถานการณ์​อึดอัด หนูสังเกตหน้าเขา ดูก็รู้ ผิดหวัง  มันทำให้หนูอึดอัด หนูเกลียด หนูต้องจำใจรำต่อไป ล่ะก็ตอนหนูซ้อมรำ มันจะมีแต่ล่ะภาค ภาคกลาง อีสาน อื่นๆ หนูได้รำภาคเหนือ สำหรับหนูมันยาก แน่นอนถ้าซ้อมก็ต้องทำอยู่ได้ แต่หนูไม่ได้ชอบ อืมกลับมาตอนซ้อมรำ มันอยู่3คน เพื่อนหนูกับพี่มัธยมคนหนึ่ง หนูไม่ค่อยชอบนิสัยเขาเท่าไรเขาขี้โมโห แต่สิ่งแปลกใจก็คือ เขาเอาแต่มองเพื่อนหนูมองแบบไม่สนใจหนูเลย ยังไงดีนะ คือมันสังเกตได้เลยอ่ะ รึป่าวนะ คือตอนซ้อมให้พวกหนูเขาก็เอาแต่มองเพื่อนหนูไม่เชิงว่าชอบแบบรักๆ หนูไม่รู้​จะอธิบายยังไงดี พอตอนหยุดซ้อมหนูก็นั้งใกล้ๆเพื่อนเขาก็เดินมาคุยนั้นแหละ แต่สายตาเขาจ้องแต่เพื่อน หนู คือหนูมองเขาอยู่แต้เขาก็ไม่หันมามองเหมือนคนอื่นก็เป็น มันทำให้หนูเหมือนเศษ ไม่มีอะไรมากหนูแค่อยากระบาย