นางรำที่มารำด้วยในงานวันนั้น เธอเป็นใคร??

สวัสดีค่าาา ก่อนอื่นต้องขอเกริ่นนิดนึงว่าเราเป็นมือใหม่ของเว็บพันทิพ อาจจะเล่าไม่ค่อยเก่งหรืออะไรแต่จะพยายามคัดกรองและพิมพ์ผิดให้น้อยที่สุดนะคะ ^^
ตอนนี้เราอยู่มหาลัยปี1แล้วค่ะ เราเป็นคนมีเซ้นตั้งแต่เด็กๆ จะรู้สึกอะไรได้ไวกว่าคนอื่น เวลาไปที่แปลกๆแล้วรับรู้ถึง 'อะไรบางอย่าง' เราจะสัมผัสได้ค่ะว่าตรงนี้ของแรงนะ เวลาไปต่างจังหวัดเราจะถูกเพื่อนๆส่งเราไปเป็นหน่วยกล้าตายตลอด

ย้อนกลับไปตอนประถมเราได้มีโอกาสคัดตัวเป็นนางรำของโรงเรียนค่ะซึ่งตอนนั้นภูมิใจมากเพราะมันได้ไว้ผมยาว55555 เราเป็นนางรำตั้งแต่ป.1ยันม.6 ง่ายๆว่าพอจบจากประถมก็เป็นนางรำของรร.มัธยมต่อเลย ตอนประถมเราจำได้ว่าห้องนาฎศิลป์ที่ใช้สำหรับซ้อมรำจะอยู่ที่ตึกเก่าชั้น2 ทางเดินไปตึกเก่านั้นเป็นทางแคบๆระหว่างตึกกับรั้วโรงเรียน ตึกเก่านั้นมีแค่2ชั้น ชั้นล่างไว้เก็บของชั้นบนเป็นพื้นที่ของชมรมรำ เราจำความรู้สึกที่เข้าไปในห้องนาฎศิลป์ครั้งแรกได้ดี แม้จะเด็กมากนะคะแต่ตอนนั้นสัมผัสได้ถึงความอบอวลไปด้วยสิ่งโบราณ ความรู้สึกเหมือนมีคนมากมายอยู่ในห้องนั้นทั้งๆที่มีเด็กนักเรียนเพียงแค่4-5คนที่เดินตามครูสอนรำอยู่ และนั่นเป็นครั้งแรกที่เราได้รู้จักพ่อแก่ พ่อแก่คือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ของพวกเราชาวนาฎศิลป์ ทุกครั้งที่เข้าออกห้องนี้จะต้องไหว้ทุกครั้ง เหตุการณ์ตอนประถมที่เราเจอนั้นเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยมากหากเทียบกับเรื่องตอนมัธยม ตอนประถมสิ่งที่เราเจอคือมีอยู่วันนึงก่อนจะรำงานวันพ่อ ก็มีการซ้อมใหญ่ในตอนเย็น แต่แผ่นเพบงเกิดมีปัญหา ครูเลยให้เราไปหยิบอีกแผ่นมาให้ ระหว่างทางเล็กๆที่เดินไปเราได้ยินเสียงระนาด เสียงดนตรีไทยที่ดังมาจากชั้น2ของตึกเก่า จนเรามาหยุดที่บันไดก็ยังคงได้ยินอยู่ เราตัดสินใจก้มหน้าแล้วเดินขึ้นบันไดช้าๆ จนถึงชั้น2 เสียงเพลงเงียบลงทันทีที่ก้าวมาถึงหน้าประตู ในห้องไร้เงาคน เราจึงรีบวิ่งไปเอาแผ่นเพลง (สมัยก่อนใช้แผ่นเพลงนะคะ บางทีก็ใช้เทปเพลง) พอหยิบได้เราก็หมุนตัวเดินออกมาแต่ยังไม่ทันจะก้าวพ้นประตู เสียงเพลงดังขึ้นอีกแล้วค่ะ เรากลัวมากด้วยความที่ยังเด็กด้วยเรารีบวิ่งมาหาครูแล้วร้องไห้ใหญ่เลย ในตอนนั้นคิดว่าเหตุการณ์นี้หนักที่สุดแล้วตั้งแต่เจอมา แต่พอโตขึ้นถึงได้รู้ว่าสิ่งที่เราต้องเจอมันน่ากลัวมากกว่านี้...

พอเข้ามัธยมเราก็ยังอยู่ชมรมรำเหมือนเดิมค่ะ แต่ข่วงม.ต้นอยากลองเล่นดนตรีไทยดูบ้างเลยเปลี่ยนไปลองเล่นระนาดเอกจนถึงม.3ก็กลับมาเป็นนางรำเหมือนเดิม เรื่องที่จะเล่านี้เป็นเรื่องที่เราจะจำจนวันตาย มันเป็นเหตุการณ์ที่เราช็อค คนทั้งชมรมช็อค คนที่รู้เรื่องต่างพากันตกใจหมด เรื่องนี้เกิดขึ้นตอนเราม.5 เราได้ถูกอาจารย์คัดเลือกให้รำเปิดพิธีเปิดตึกเรียนใหม่ การแสดงมีหลายชุด ชุดแรกเป็นรำอวยพร ชุดที่สองเป็นรำสุโขทัย ส่วนเรารำระบำกฤษดาภินิหารคู่กับตัวพระซึ่งเป็นกระเทยเพื่อนเราเอง ปกติรำกฤษดาภินิหารจะนิยมรำ2คู่ คือตัวพระ2 ตัวนาง2 แต่ด้วยความที่ตัวพระของโรงเรียนเรานั้นหายาก จึงรำแค่คู่เดียวคือเรากับเพื่อน ทุกครั้งที่ซ้อมเราจะไหว้พ่อแก่ทุกครั้ง และกล่าวขอโทษทุกครั้งหากรำผิดพลาดตรงไหน เรารู้สึกใจหวิวๆตั้งแต่ตอนซ้อมก่อนวันงาน2อาทิตย์แล้ว แต่เราก็คิดซะว่าเราคงคิดมากไปเอง เพราะกระเทยเพื่อนเรานางก็พอมีเซ้นแต่นางไม่ได้พูดหรือทักอะไร เราจึงไม่คิดอะไรมาก ทุกวันตอนเรารอซ้อมรำพร้อมเพื่อน เราจะซ้อมท่าต่างๆรอก่อน ห้องซ้อมรำจะเป็นห้องกระจกนะคะกระจกรอบห้องเลย ด้านหลังบนสุดจะเป็นพ่อแก่ถัดมาจะเป็นพวกชฎา เกี้ยวหัว และชุดไทย เครื่องประดับต่างๆ ตรงเหนือกระจกกลางห้องจะมีหุ่นนางรำตัวพระกับตัวนางวางอยู่ข้างบน  ทุกครั้งที่รอเพื่อนมา เราก็จะทบทวนท่ารำเพื่อให้ซ้อมไวขึ้นจะได้กลับบ้านเร็ว น้องๆที่รำชุดอื่นก็จะทยอยกลับบ้านแล้วเพราะเวลาเลิกเรียนของม.5คือ 5โมงเย็นกว่าเราจะลงมาซ้อมรำ เด็กๆก็กลับกันเกือบหมดแล้ว วันนั้นเราซ้อมรำอยู่คนเดียวแต่ความรู้สึกเหมือนมีคนมองอยู่ตลอด เวลาเอียงหัวรำท่าต่างๆหางตาจะมองเห็นเหมือนมีคนมารำด้วย ตอนนั้นเรากลัวมากเหงื่อแตกเต็มไปหมดทั้งๆที่ห้องซ้อมรำเป็นห้องแอร์
"แกร๊ก" กระเทยเพื่อนเราเปิดประตูเข้ามา มันทำหน้างงๆแล้วถามเราว่า "เมื่อกี้ครูออกมาดูท่าให้หรอ เห็นยืนรำท่าเดียวกันเลย" เราเงียบไม่พูดจนเพื่อนสังเกตุได้ว่าเราหน้าซีด จึงให้พักก่อนแล้วค่อยมาซ้อมกันก่อนจะกลับบ้าน

คืนก่อนวันจริงเรารีบเข้านอนตั้งแต่หัวค่ำเพราะต้องรีบไปโรงเรียนแต่เช้า ช่วงที่เรากำลังเคลิ้มจะหลับเราเห็นเงาจากแสงที่ลอดมาจากหน้าต่างตรงกลางห้อง เราเห็นเหมือนผู้หญิงกำลังร่ายรำอย่างอ่อนช้อย เรารีบข่มตาแล้วท่องนะโมตัสสะจนเผลอหลับไป พอตื่นนอนเรารีบออกจากบ้านตั้งแต่ตี5เพื่อไปแต่งหน้าทำผม ตั้งแต่ก้าวออกจากบ้านหมาก็หอนทันที เหมือนกับมันนัดกันหมาในซอยหอนดังลั่นจนพ่อเราขี่รถมอไซด์ออกมาเพื่อไปส่งเรา พอมาถึงโรงเรียนเราก็มาแต่งหน้าทำผมทันที การแต่งกายของระบำกฤษดาภินิหารเป็นชุดเครื่องใหญ่หากนึกไม่ออกให้นึกถึงชุดนางสีดาในเรื่องรามเกียรติ์ไว้นะคะ ชุดแบบนั้นเลย พอแต่งตัวเสร็จเรารู้สึกอึดอัดมาก จะว่าเพราะชุดมันแน่นไปก็ไม่ใช่แน่ อึดอัดอยู่ในอก พอเราแต่งตัวเสร็จสักพักกระเทยเพื่อนเราก็เดินมาหา นางแต่งตัวเสร็จแล้วเหมือนกันนางพูดออกมาว่า "จะเกิดไรขึ้นก็รำให้จบเพลงนะ มีสติไว้มากๆ" เราแทบอยากจะร้องไห้เพราะคำพูดของมันเราทำได้แค่พยักหน้ารับเท่านั้น
จนเวลาใกล้9โมงที่พิธีเปิดงานจะเริ่ม การแสดงชุดต่างๆก็ไปแสตนบายที่หลังเวทีในสนามหน้าเสาธง การแสดงชุดแรกและชุดสองผ่านไป จนถึงการแสดงของเรา เราและเพื่อนร่ายรำตามแบบที่ซ้อมกันมา ใบหน้ายิ้มแย้ม ทั้งๆที่ในใจเรากลัวเหลือเกิน ความรู้สึกอึดอัดก็ทวีเพิ่มขึ้น จากรำแค่2คนเราสัมผัสได้ถึงนางรำตัวนางอีกคนที่ยืนรำอยู่ข้างหลังเรา เสียงดนตรีดังขนาดไหน แต่เราได้ยินเสียงหายใจฟืดฟาดอยู่ข้างหลัง เราอยากจะวิ่งหนีให้รู้แล้วรู้รอด แต่เพื่อนเราบอกเราไว้ให่รำให้จบเพลง จนถึงช่วงสุดท้ายของเพลงเราเอียงหัวไปทางซ้าย เราได้ยินเสียงผู้หญิงพูดว่า "ตั้งใจรำสิ" พร้อมกับความรู้สึกเหมือนโดนมือจับหัวเราให้เอียงอย่างช้าๆตามจังหวะเพลง เราเริ่มน้ำตาคลอ เหมือนมือเย็นเฉียบทั้งๆที่อากาศร้อนมาก ในใจอยากเร่งให้เพลงจบไวๆ จนอีกอึดใจการแสดงของเราก็สิ้นสุดลง เราตัวสั่นเทิ้ม จนต้องมีคนพยุงเราออกจากตรงนั้น อาจารย์พามานั่งพัก กระเทยเพื่อนเราวิ่งตามมา อาจารย์ถามว่าเกิดอะไรขึ้น เรายังไม่ทันพูดอะไร เพื่อนเราพูดว่า
"มีคนมารำกับพวกหนู เป็นตัวนางมายืนรำอยู่ข้างหลัง..(ชื่อเรา)"  
เราหันไปมองหน้าเพื่อน เราถามมันว่ารู้ได้ยังไง คำตอบที่ได้คือ "ก็กูเห็นเงาใส่ชุดไทยเดินตามตั้งแต่ตอนแต่งตัวเสร็จแล้ว พอตอนรำกูก็เห็นเค้ายืนรำอยู่ข้างหลัง บางทีเขาก็ประคองมือรำ"
วันนั้นทั้งวันเราอยู่ในอาการหวาดกลัวจนต้องโทรบอกให้แม่มารับกลับบ้าน วันถัดมาเรามาโรงเรียนตามปกติ แต่มีอาจารย์ท่านหนึ่งทักเราว่า "กฤษดาภินิหารมันต้องรำเป็นคู่ไม่ใช่เหรอ ทำไมเมื่อวานรำกัน3คน?" หลังจากวันนั้นเรารีบชวนกระเทยเพื่อนเราไปทำบุญ อุทิศส่วนกุศลให้แก่สิ่งที่เรามองไม่เห็นนั้น จากนั้นเราก็ทำใจอยู่นานกว่าจะเข้าห้องนาฎศิลป์ได้ แต่ตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้เวลารำอะไร ก็ไม่เคยมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกเลย อาจารย์และคนอื่นๆเชื่อว่าวิญญาณตนนั้นคงอยากให้การแสดงของเราออกมาอย่างไม่ผิดพลาดจึงมาคอยช่วยเหลือ

อาจจะไม่น่ากลัวสำหรับบางคนนะคะ แต่สำหรับเรานี่คือเรื่องที่ทำให้เราช็อคไปหลายวันเหมือนกัน เราตั้งใจพิมพ์ให้จบในตอนเดียวเพราะเข้าใจว่าบางทีปล่อยให้รอแล้วจะเสียอารมณ์กัน555555 ชอบหรือไม่ชอบยังไงก็บอกเราด้วยนะคะ ถ้ากระแสดีเราจะเล่าเรื่องที่พักแห่งหนึ่งซึ่งเจ้าที่แรงมากๆให้ฟังกัน สำหรับคืนนี้ฝันดีนะคะ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่