รถประจำทาง มุมมองที่หนึ่ง (5 : จบมุมมอง)

เชนยืนอยู่หน้าประตูไม้เก่าๆ ของร้านกาแฟเล็กๆ ในซอยลึกของเมือง ฝนเพิ่งหยุดตก ถนนเปียกชุ่มสะท้อนแสงไฟนีออนสีเหลืองจางๆ เขาสูดลมหายใจเข้าลึก สะพายเป้ใบเก่าที่ขาดตรงมุม แล้วผลักประตูเข้าไป เสียงกระดิ่งดัง

หัวใจสลายที่ปลายฟ้า (31)...ยามนี้ที่ไกลบ้าน               ดวงเนตรมาเคาะประตูเรียกน้าวิวตอนทุ่มตรง “เข้ามาเลยเนตร น้าไม่ได้ล็อก”

ตอนที่ 1: วันธรรมดา เสียงพิมพ์จากแป้นคีย์บอร์ดดังรัวไม่ขาดสาย แสงไฟนีออนในออฟฟิศที่สว่างจ้าจนไร้เงาทำให้ภัทรต้องหยีตาเล็กน้อย เขาหันข้อมือดูนาฬิกา—18.47 น. เวลาที่ควรจะได้กลับบ้านไปพักผ่อน แต่เ

ณ ต้นกำเนิดของเด็กคนหนึ่ง พื้นที่ที่เค้าอยู่นั้น ล้วนมีแต่ความเศร้า เป็นดินแดนไร้เสียงหัวเราะ มีเพียงเสียงพูดอันเรียบเฉย แม้แต่การยิ้ม ยังใช้เพียงแค่มุมปาก ไม่แม้แต่จะยิ้มให้เห็นฟัน แต่ตัวเธอนั้นกลับต

กลายเป็นกระแสวิพากษ์วิจารณ์บนโลกอินเตอร์เน็ตของเกาหลีใต้อย่างรุนแรง เมื่อ Newjeans เปรียบเทียบตัวเองเป็นเหยื่อของความรุนแรงในครอบครัว และการกลั่นแกล้งในโรงเรียน โดยนิวจีนพูดถึงว่าตัวเองเป็นเหยื่อความร

(1) ณ ต้นกำเนิดของเด็กคนหนึ่ง พื้นที่ที่เค้าอยู่นั้น ล้วนมีแต่ความเศร้า เป็นดินแดนไร้เสียงหัวเราะ มีเพียงเสียงพูดอันเรียบเฉย แม้แต่การยิ้ม ยังใช้เพียงแค่มุมปาก ไม่แม้แต่จะยิ้มให้เห็นฟัน แต่ตัวเธอนั้นก

หัวใจสลายที่ปลายฟ้า (24)...กับอีกวันหนึ่ง                           เธอนั่งบนเตียง พี

หัวใจสลายที่ปลายฟ้า (18)...รักข้ามขอบฟ้า               ทุกคนออกไปหมดแล้ว หนอยยกเก้าอี้มานั่งชิดขอบเตียง ในห้องเหลือเพียงเขากับดวงดาวในดวงใจข

ตอนที่ 10: ไม่มีใครจากไปจริงๆ “บางครั้งการหายไป… ไม่ใช่การหนี แต่คือการถูกกลืนเข้าไป... โดยที่ไม่มีใครรู้ว่าเมื่อไร” ค่ำคืนวันนั้นเงียบงันอย่างผิดปกติ ทั้งที่ “เรือนสายลม&rdq

ตอนที่ 9: ไม่มีใครอยู่ข้างเธอจริง ๆ ลมพัดแรงอย่างไม่ปกติในค่ำคืนนี้ ผ้าม่านหน้าต่างในห้องพักอิงฟ้าไหวสะบัดแม้จะปิดหน้าต่างไว้แน่นหนาแล้วก็ตาม เธอนั่งอยู่ในความมืด มือถือแน่นด้วยมือสั่นเทา ข้อความที่เ