บอกเลยผมอยู่คนเดียวได้สบายมาก พูดแล้วอยากจะร้องไห้

คือนึกถึงที่ไรก็ร้องไห้ออกมาอย่างกับร่างกายมันเก็บไม่อยู่เป็นเเบบเป็นไปเอง เคยไปอ่านอาการต่างๆเช่นโรคซึมเศร้า ก็มีบ้างข้อที่เป็นเเละไม่เป็น เเต่ตอนที่เราเครียดๆหรอเศร้ามากๆก็มีอาการนั้นหมดเลยบ้างครั้ง

คือวันนี้หนูไปโรงเรียนแล้วแบบที่จริงอ่ะเพื่อนหนูมันก็ปากหมาอยู่แล้วแล้วมันชอบแซ่วหนูชอบคนนั้นคนนี้หนูไม่อยากไปโรงเรียนแล้วหนูจะร้องไห้คือเพื่อนสนิทที่แบบก็เพื่อนหนูแบบมันชอบว่าชอบคนโน้นชอบด่าหนูโดยไร้

หนูมีแฟนเป็น ผญ เขามีนิสัยขี้หวงมาก หนูเลิกกับเขาไปไม่รู้กี่รอบแต่ก็กลับมาหากันทุกรอบ จนครั้งล่าสุดเป็นครั้งที่หนูพอหนูไม่อยากยื้อแล้ว ตัวหนูอยากถอยออกมาเอง เขาไม่อ่านไม่ตอบแชทตัวหนูก็หายไปจากชีวิตเขา

คือวันนี้หนูไปโรงเรียนแล้วแบบที่จริงอ่ะเพื่อนหนูมันก็ปากหมาอยู่แล้วแล้วมันชอบแซ่วหนูชอบคนนั้นคนนี้หนูไม่อยากไปโรงเรียนแล้วหนูจะร้องไห้คือเพื่อนสนิทที่แบบก็เพื่อนหนูแบบมันชอบว่าชอบคนโน้นชอบด่าหนูโดยไร้

ช่วงเวลาที่เราร้องไห้เนี่ยก็จะอยู่ประมาณ 1-10ขวบ ซึ่งเราทักพบกันบ่อย ทุกคนต้องเคยร้องไห้คับ แต่ก็ไม่รู้ว่าชีวิตเนี่ยมันถูกกำหนดมาคนละแบบรึป่าว เวลาเราอยู่ ม.ต้น-ม.ปลายเนี่ย จะเห็นได้เลยว่าแต่ละคนจะชอ

ผมรู้สึกว่าครอบครัวผม คงไม่ใช่เซฟโซนในเเง่ของการผ่อนคลายความเครียดเท่าไหร่นัก หรือไม่เป็นเเต่เเรก ในเเง่การเอาใจใส่ เป็นห่วงเป็นในในยามสุข ก็ดีในระดับหนึ่งก็จริง เเต่ด้านนี้คือไม่ได้เลย ผมเคยเล่าไปเเล

เรื่องเกิดขึ้นวันนี้เลยค่ะ โกรธจนร้องไห้ แต่ทำอะไรไม่ได้เลย มีวิธีผ่อนคลายหรืออะไรที่ทำให้ดีขึ้นมั้ยคะ?

คือผมกับเเฟนทะเลาะกันเรื่องร้อวไห้ ความสัมพันธ์พวกผมไกลกันเค้าอยู่เเพร◌่ ผมอยู่ เพชรบูรณ์ เค้ามีวิชา หนึ่ง ที่ครูจ◌ับให้มานั่งด้วยเเล้วที่นี่ เค้าก็อาสาไปเก็บโทรศัพท์ให้เเฟนผม เเล้วเเฟนผมก็รู้สึกดี จน