รู้สึกว่าตัวเองก็อยากจะทำตัวให้ดีแบบที่ฟัง ๆ คนประสบความสำเร็จเขาทำกัน เช่น พยายามเรียนรู้อะไรใหม่ๆ จัดตารางเวลา อ่านหนังสือ แต่พอเอาเข้าจริงตัวเองทำไม่เคยสำเร็จเลย ทำไปได้สักแปป 2-3 วันก็กลับมาติดโซเชี่ยล ติดดูหนังฟังเพลง จนพังไปหมด เผลอ ๆ วัน ๆ ก็ได้แค่เล่น กิน นอน เที่ยว เหมือนใช้ชีวิตไปตามอารมณ์มากกว่าเหตุผล ใช้เวลาเหลวไหลไปเรื่อย ๆ แบบที่กลับมา regret กับตัวเองบ่อย ๆ ซึ่งก็ไม่ชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้ ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะตั้งใจทำอะไรสักอย่างในช่วงวัยรุ่นเหมือนกัน
ปล. ตอนนี้เรากำลังเรียนป.โทต่างประเทศ จบตรีก็เรียนต่อเลยไม่ได้ทำงาน พอเรียนเสร็จก็ค่อนข้างมีเวลาว่าง แต่ต้องจัดเวลาทำธีสิสเอง ซึ่งทำไปไม่ถึง 20% ทั้งที่เพื่อนรุ่นเดียวกันจบไปแล้ว ก็เลยดรอปเรียนไปหนึ่งปีและจ่ายเพิ่มเองอีกเทอม ไม่มีปัญหาการเงินมากเพราะก่อนหน้านี้ได้ทุน ส่วนใหญ่ใช้เวลาอยู่คนเดียวในห้อง ไม่มีใครให้ปรึกษา รายได้ก็ไม่มี เรียนจบไปก็ยังไม่รู้จะทำงานอะไร แต่รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้เก่งอะไรนาดนั้น ดีหน่อยก็อาจจะที่เรียนรู้ไว เป็นเหมือนเป็ดไม่ได้เก่งจริงสักด้าน บางครั้งก็แก้ปัญหาเฉพาะหน้าไปเป็นครั้ง ๆ
เหมือนชีวิตตัวเองตอนนี้ไม่มีแรงบันดาลใจ ไม่มีเป้าหมาย ไม่มีแพชชั่นมากพอ ทำอะไรก็เลยขี้เกียจ มันสับสนไปหมด ไม่รู้ว่าตัวเองชอบหรือมีอะไรดี ที่เรียนมาก็แค่ทำตามที่ที่บ้านอยากให้เรียน ไม่ได้อยากเรียนเอง ไม่ได้ชอบ มีอะไรก็แค่ทำๆให้เสร็จไปตามหน้าที่ แต่พอนอกจากนั้นก็ยังไม่มีเป้าหมายอะไรที่ทำให้มุ่งมั่นมากพอ เคยตั้งใจเรียนรู้สิ่งที่คิดว่าชอบด้วยตัวเองนอกเวลา เช่น ศิลปะ กราฟฟิค โปรแกรมมิ่ง ดาต้า แต่พอเหนื่อยก็หยุดไป เหมือนเพราะไม่มีข้อบังคับว่าจะต้องทำด้วย พอขี้เกียจก็เลยยอมแพ้ไปเลยดื้อ ๆ
ตอนนี้ในใจรู้สึกเฟลสุดๆ แล้วก็ท้อ รู้สึกว่าตัวเองล้มเหลวมากในชีวิต แม้คนอื่นจะมองว่าเราได้เรียนที่ดี ๆ ทั้งตรีและโท เกรดก็ไม่แย่ แต่ในใจกลับไม่เคยรู้สึกภูมิใจอะไรกับตัวเองเลย รู้สึกว่าที่คนอื่นอาจจะบอกว่าเราดูเก่งก็เป็นแค่ภาพลวงตาเท่านั้น เพราะเขายังไม่เห็นว่าเราผิดพลาดขนาดไหน เราเองยังไม่รู้เลยว่าตัวเองมีอะไรดี พอเห็นคนอื่นที่รู้ว่าตัวเองชอบอะไร มีเป้าหมาย แล้วมุ่งมั่นทำให้สำเร็จก็รู้สึกอิจฉาจัง
เพิ่มเติมตอนนี้พออยู่คนเดียวใช้ชีวิตรวนไปหมดแล้วด้วย นอนก็ไม่เป็นเวลา นอนกลางวันตื่นกลางคืน นอน 4-5 ชม. กินก็ไม่เป็นเวลาบางวันกินแค่มื้อเดียวเพราะไม่หิว วัน ๆ ไม่ออกไปไหน ไม่เจอใคร นั่งหน้าจอเล่นโซเชี่ยล ดูยูทูป บางทีก็รู้สึกแย่ ไม่รู้จะใช้ชีวิตวัน ๆ ทำอะไร แต่ไม่ได้ถึงกับซึมเศร้า ไม่ชอบความเจ็บและยังไม่ได้อยากตาย ยังอยากดีขึ้นอยู่
ไม่รู้จะแก้ปัญหาจากจุดไหนก่อน หรือจริง ๆ เราแค่เป็นคนขี้เกียจ แล้วจะทำยังไงให้ไม่เป็นแบบนี้
อยากสำเร็จแต่ไม่มีเป้าหมายและขี้เกียจ ผิดหวัง ไม่อยากเป็นอย่างงี้เลย ทำยังไงดี
ปล. ตอนนี้เรากำลังเรียนป.โทต่างประเทศ จบตรีก็เรียนต่อเลยไม่ได้ทำงาน พอเรียนเสร็จก็ค่อนข้างมีเวลาว่าง แต่ต้องจัดเวลาทำธีสิสเอง ซึ่งทำไปไม่ถึง 20% ทั้งที่เพื่อนรุ่นเดียวกันจบไปแล้ว ก็เลยดรอปเรียนไปหนึ่งปีและจ่ายเพิ่มเองอีกเทอม ไม่มีปัญหาการเงินมากเพราะก่อนหน้านี้ได้ทุน ส่วนใหญ่ใช้เวลาอยู่คนเดียวในห้อง ไม่มีใครให้ปรึกษา รายได้ก็ไม่มี เรียนจบไปก็ยังไม่รู้จะทำงานอะไร แต่รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้เก่งอะไรนาดนั้น ดีหน่อยก็อาจจะที่เรียนรู้ไว เป็นเหมือนเป็ดไม่ได้เก่งจริงสักด้าน บางครั้งก็แก้ปัญหาเฉพาะหน้าไปเป็นครั้ง ๆ
เหมือนชีวิตตัวเองตอนนี้ไม่มีแรงบันดาลใจ ไม่มีเป้าหมาย ไม่มีแพชชั่นมากพอ ทำอะไรก็เลยขี้เกียจ มันสับสนไปหมด ไม่รู้ว่าตัวเองชอบหรือมีอะไรดี ที่เรียนมาก็แค่ทำตามที่ที่บ้านอยากให้เรียน ไม่ได้อยากเรียนเอง ไม่ได้ชอบ มีอะไรก็แค่ทำๆให้เสร็จไปตามหน้าที่ แต่พอนอกจากนั้นก็ยังไม่มีเป้าหมายอะไรที่ทำให้มุ่งมั่นมากพอ เคยตั้งใจเรียนรู้สิ่งที่คิดว่าชอบด้วยตัวเองนอกเวลา เช่น ศิลปะ กราฟฟิค โปรแกรมมิ่ง ดาต้า แต่พอเหนื่อยก็หยุดไป เหมือนเพราะไม่มีข้อบังคับว่าจะต้องทำด้วย พอขี้เกียจก็เลยยอมแพ้ไปเลยดื้อ ๆ
ตอนนี้ในใจรู้สึกเฟลสุดๆ แล้วก็ท้อ รู้สึกว่าตัวเองล้มเหลวมากในชีวิต แม้คนอื่นจะมองว่าเราได้เรียนที่ดี ๆ ทั้งตรีและโท เกรดก็ไม่แย่ แต่ในใจกลับไม่เคยรู้สึกภูมิใจอะไรกับตัวเองเลย รู้สึกว่าที่คนอื่นอาจจะบอกว่าเราดูเก่งก็เป็นแค่ภาพลวงตาเท่านั้น เพราะเขายังไม่เห็นว่าเราผิดพลาดขนาดไหน เราเองยังไม่รู้เลยว่าตัวเองมีอะไรดี พอเห็นคนอื่นที่รู้ว่าตัวเองชอบอะไร มีเป้าหมาย แล้วมุ่งมั่นทำให้สำเร็จก็รู้สึกอิจฉาจัง
เพิ่มเติมตอนนี้พออยู่คนเดียวใช้ชีวิตรวนไปหมดแล้วด้วย นอนก็ไม่เป็นเวลา นอนกลางวันตื่นกลางคืน นอน 4-5 ชม. กินก็ไม่เป็นเวลาบางวันกินแค่มื้อเดียวเพราะไม่หิว วัน ๆ ไม่ออกไปไหน ไม่เจอใคร นั่งหน้าจอเล่นโซเชี่ยล ดูยูทูป บางทีก็รู้สึกแย่ ไม่รู้จะใช้ชีวิตวัน ๆ ทำอะไร แต่ไม่ได้ถึงกับซึมเศร้า ไม่ชอบความเจ็บและยังไม่ได้อยากตาย ยังอยากดีขึ้นอยู่
ไม่รู้จะแก้ปัญหาจากจุดไหนก่อน หรือจริง ๆ เราแค่เป็นคนขี้เกียจ แล้วจะทำยังไงให้ไม่เป็นแบบนี้