สมัยเด็กๆ ประมาณอนุบาล เราเคยเก็บหลวงปู่ทวดได้ ปัจจุบันเราอายุ 42 ค่ะ
ตอนนั้นพ่อก็เลยเอาไปห้อยคอไว้คุ้มครองตัวเอง พ่อบอกว่าท่านช่วยคุ้มครองให้พ่อแคล้วคลาดมาแล้วหลายครั้ง
เราเอง ในวัย 27-28 เคยประสบอุบัติเหตุรถชนจนทำให้ต้องผ่าคลอดก่อนกำหนดตอนอายุครรภ์แค่ 6 เดือน โชคดีที่ลูกเราปลอดภัยค่ะ
ปัจจุบัน พ่อเกษียณแล้วกลับไปอยู่บ้าน เลยคืนพระมาให้เราเพื่อไว้คุ้มครองลูกเรา ตอนแรกเราไม่เอา จะให้ไว้คุ้มครองเค้า แต่เค้าก็คะยั้นคะยอให้เราเก็บรักษาไว้คุ้มครองหลาน เราก็เก็บไว้ เค้าคืนมาน่าจะปีนึงได้
ล่าสุดพ่อมาขอคืน แต่เราอยากเก็บไว้คุ้มครองลูกเราบ้าง
พ่อก็บอกว่าตอนให้ก็ไม่เอา พอคนจะเอาคืน ก็ไม่ยอมคืนให้ พูดจากลับกลอก
เราเลยว่า แต่เราเป็นคนเก็บได้ พระควรเป็นของเราแต่แรกอยู่แล้ว แล้วตอนที่เรารถชนหนักเกือบตาย หลานก็ยังอยู่ในท้อง พ่อไม่ห่วงลูกห่วงหลานเหรอ
พ่อก็เถียง แต่พ่อก็ไม่ค่อยสบาย แทนที่จะมีพระไว้อุ่นใจ ขี่มอไซค์ไปไหนต่อไหน
เอาจริง ประเด็นมันไม่ได้อยู่ที่คืนไม่คืนแล้วตอนนี้ เราไม่ได้ยึดติดกับของภายนอกขนาดนั้น เราเชื่อว่าถ้าศรัทธาท่านก็คุ้มครองเราอยู่ดี
แต่เราเสียความรู้สึกมากๆ แบบมากๆ จริงๆ ค่ะ ถ้าลูกเราเป็นคนเก็บได้ เราก็คงเก็บไว้ให้ลูกเรา คิดว่าพระท่านเป็นของลูกเรานะคะ แต่พ่อเราเอาไปครอบครอง 30 กว่าปีแบบไม่คิดจะคืนมาบ้างเลยเหรอ
และที่สำคัญ ในฐานะที่เราเป็นแม่ เราก็อยากให้สิ่งที่ดีที่สุดแก่ลูกตัวเอง ทำไมพ่อไม่คิดว่าอยากให้สิ่งที่ดีที่สุดแก่ลูกตัวเองบ้าง
(นี่ยังไม่นับว่าสมัยเราเด็กเค้ากินเหล้าเมาทะเลาะกับแม่ ไม่ส่งเสียเราเรียน เราต้องทำงานหาเงินขอทุนกู้เงินเรียนเองตั้งแต่อายุ 16 เลย)
พอลูกเราเห็นองค์พระ ลูกบอกสวยดี อยากได้ ลูกเลยไปบอกพ่อเรา บอกว่าน้องอยากได้ ขอได้มั้ย
พ่อบอกว่าน้องไม่ได้อยากได้หรอก แม่น้องอยากได้มากกว่า
ลูกเราก็ว่า น้องอยากได้จริงๆ
พ่อเราก็เงียบ ลูกเราเลยยื่นให้พ่อเราไป พ่อก็รับไว้ เราได้แต่เงียบ
ใจจริงเราก็พร้อมให้เค้าได้อยู่แล้ว เพราะอยากให้ท่านคุ้มครองเค้า
แต่เพราะความจะเอาคืนให้ได้ของเค้า เพราะอยากได้ไว้คุ้มครองตัวเอง เหมือนกับว่าเค้าห่วงตัวเองมากกว่าลูกหลาน ตรงนี้ค่ะ ที่มันทำให้เราเสียใจ เสียความรู้สึก ไม่ได้เกี่ยวกับการครอบครองพระไว้กับตัวเลย
เป็นคุณๆ จะรู้สึกยังไง จะคิดยังไงกับประเด็นนี้คะ
ทะเลาะกับพ่อเรื่องพระที่เราเคยเก็บได้ แล้วพ่อจะเอาไป ขอคำปรึกษาค่ะ
ตอนนั้นพ่อก็เลยเอาไปห้อยคอไว้คุ้มครองตัวเอง พ่อบอกว่าท่านช่วยคุ้มครองให้พ่อแคล้วคลาดมาแล้วหลายครั้ง
เราเอง ในวัย 27-28 เคยประสบอุบัติเหตุรถชนจนทำให้ต้องผ่าคลอดก่อนกำหนดตอนอายุครรภ์แค่ 6 เดือน โชคดีที่ลูกเราปลอดภัยค่ะ
ปัจจุบัน พ่อเกษียณแล้วกลับไปอยู่บ้าน เลยคืนพระมาให้เราเพื่อไว้คุ้มครองลูกเรา ตอนแรกเราไม่เอา จะให้ไว้คุ้มครองเค้า แต่เค้าก็คะยั้นคะยอให้เราเก็บรักษาไว้คุ้มครองหลาน เราก็เก็บไว้ เค้าคืนมาน่าจะปีนึงได้
ล่าสุดพ่อมาขอคืน แต่เราอยากเก็บไว้คุ้มครองลูกเราบ้าง
พ่อก็บอกว่าตอนให้ก็ไม่เอา พอคนจะเอาคืน ก็ไม่ยอมคืนให้ พูดจากลับกลอก
เราเลยว่า แต่เราเป็นคนเก็บได้ พระควรเป็นของเราแต่แรกอยู่แล้ว แล้วตอนที่เรารถชนหนักเกือบตาย หลานก็ยังอยู่ในท้อง พ่อไม่ห่วงลูกห่วงหลานเหรอ
พ่อก็เถียง แต่พ่อก็ไม่ค่อยสบาย แทนที่จะมีพระไว้อุ่นใจ ขี่มอไซค์ไปไหนต่อไหน
เอาจริง ประเด็นมันไม่ได้อยู่ที่คืนไม่คืนแล้วตอนนี้ เราไม่ได้ยึดติดกับของภายนอกขนาดนั้น เราเชื่อว่าถ้าศรัทธาท่านก็คุ้มครองเราอยู่ดี
แต่เราเสียความรู้สึกมากๆ แบบมากๆ จริงๆ ค่ะ ถ้าลูกเราเป็นคนเก็บได้ เราก็คงเก็บไว้ให้ลูกเรา คิดว่าพระท่านเป็นของลูกเรานะคะ แต่พ่อเราเอาไปครอบครอง 30 กว่าปีแบบไม่คิดจะคืนมาบ้างเลยเหรอ
และที่สำคัญ ในฐานะที่เราเป็นแม่ เราก็อยากให้สิ่งที่ดีที่สุดแก่ลูกตัวเอง ทำไมพ่อไม่คิดว่าอยากให้สิ่งที่ดีที่สุดแก่ลูกตัวเองบ้าง
(นี่ยังไม่นับว่าสมัยเราเด็กเค้ากินเหล้าเมาทะเลาะกับแม่ ไม่ส่งเสียเราเรียน เราต้องทำงานหาเงินขอทุนกู้เงินเรียนเองตั้งแต่อายุ 16 เลย)
พอลูกเราเห็นองค์พระ ลูกบอกสวยดี อยากได้ ลูกเลยไปบอกพ่อเรา บอกว่าน้องอยากได้ ขอได้มั้ย
พ่อบอกว่าน้องไม่ได้อยากได้หรอก แม่น้องอยากได้มากกว่า
ลูกเราก็ว่า น้องอยากได้จริงๆ
พ่อเราก็เงียบ ลูกเราเลยยื่นให้พ่อเราไป พ่อก็รับไว้ เราได้แต่เงียบ
ใจจริงเราก็พร้อมให้เค้าได้อยู่แล้ว เพราะอยากให้ท่านคุ้มครองเค้า
แต่เพราะความจะเอาคืนให้ได้ของเค้า เพราะอยากได้ไว้คุ้มครองตัวเอง เหมือนกับว่าเค้าห่วงตัวเองมากกว่าลูกหลาน ตรงนี้ค่ะ ที่มันทำให้เราเสียใจ เสียความรู้สึก ไม่ได้เกี่ยวกับการครอบครองพระไว้กับตัวเลย
เป็นคุณๆ จะรู้สึกยังไง จะคิดยังไงกับประเด็นนี้คะ