คือเเม่ของเราเป็นคนที่ชอบคิดลบมากๆค่ะ เช่น
เรากลับบ้านดึก:เดี๋ยวจะมีคนลากไปฆ่า
เราไปเที่ยวกับเพื่อน:ด่าว่าเป็นเพราะคิดว่าเพื่อนพาไปเที่ยวบ้านผู้ชาย
เราแต่งตัวโชว์เนื้อโชว์ตัวนิดหน่อย เอวลอยเล็กน้อย แกก็ด่าว่าแต่งตัวไปเป็น จนเราไม่กล้าแต่งตัว
และก็แม่ของเราเป็นคนที่อะไรๆก็บอกว่าตัวเองจะตาย นึงคำตายสองคำตาย จนเรารู้สึกว่าการที่เราทำอะไรไม่ถูกใจเขาเราจะรู้สึกผิดกับตัวเองเพราะเรากำลังทำให้คนที่เลี่ยงดูเรามาผิดหวังในตัวเรา เค้าเลี้ยงดูเรามาแต่เราเป็นตัวไร้ประโยช์นต่อครอบครัวจนเรารู้สึกว่าโตไปแน่นอนว่าแม่ของเราบอกว่าเราไร้อนาคต โตไปเป็นขอทาน เป็น เป็นทาสคนอื่น จนเรารู้สึกว่าเราร้องไห้แค่เรื่องนี้เรื่องเดียวในชีวิต เราคิดว่าตัวเองเป็นคนเข้มแข็ง อกหักไม่ได้เสียใจเว่อร์ เพื่อนทิ้งโอเค เคมีของเราไม่ตรงกันเเล้วนั่นก็โอเคร แต่พอมาเรื่องครอบครัวเราดันเป็นคนที่อ่อนไหวมากๆเรื่องนี้ เค้าด่าเรา เค้าพูดตัดความฝันเราจนเราไม่อยากมีชีวิตต่อ เราอยากจบชีวิตตัวเองแต่ความคิดที่ว่า "ครอบครัวเราก็จน ถ้าเค้าไม่มีเรา เค้าจะอยู่ยังไง" ด้วยความคิดนี้ทำให้เราพยายามไม่สนใจคำพูดของแม่มากที่สุด เราเข้าใจว่าเค้าก็อยากให้เรามีอนาคตที่ดี แต่เป็นอนาคตที่เค้า"คาดหวัง"ไม่ใช่อนาคตที่เราอยากให้มันเป็น เเม่ของเราอยากให้เราเป็นหมอเป็นพยาบาลแต่เรานั้นไม่อยากเป็นหมอหรือพยาบาลเพราะส่วนตัวไม่ถูกกับโรงพยาบาลค่ะ(กลัวเลือด คนเยอะอึดอัด)คือเราชอบศิลปะมาาาาาก เราวาดรูปสวย มีความถนัดด้านศิลปะมากๆ เเละก็ชอบภาษาอังกฤษเป็นที่สุดเลยค่ะ แม่เราไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่เราชอบคือศิลปะ แต่พอเราได้ไปแข่งศิลปะครั้งแรกแล้วทำผลงานได้ดีเพื่อแสดงให้เค้าเห็นว่าไอ้สิ่งที่เราชอบเราทำมันได้ดีเราสามารถเอามันมาเลี้ยงดูเราได้ แม่เราภูมิใจค่ะ แต่นั่นก็เฉพาะทัวร์นาเมนต์งานแข่งศิลปะเท่านั้นค่ะ พอมาวันปกติเค้าก็บอกว่าไปเป็นพยาบาลเถอะ สบายอยู่ในโรงพยาบาล เราไม่ชอบก็แม่ไปแล้วค่ะว่าเราไม่ชอบแต่สุดท้ายแม่ก็ปิดหูไม่รับฟังเราอยากให้เราเป็นพยาบาล และครั้งหนึ่งเค้าก็พูดว่าเราไร้อนาคตเราจะเป็นขอทานเพียงเราครั้งหนึ่งเคยตะคอกและเถียงเค้าไปว่า มันคือชีวิตของหนู หนูจะเป็นอะไรมันก็เรื่องของหนูถ้าคนเรามันชอบอะไรจริงๆไม่มีทางหรอกที่จะเอามันมาทำเป็นอาชีพไม่ได้ และหลังจากนั้นเค้าก็บอกว่าเราจะไปเป็นขอทานอยู่กับใครไม่ได้เพราะเราเป็นคนชอบเถียงทั้งๆก็ตลอดมาเราก็เงียบมาตลอด จนตอนนี้เรา18แล้วใกล้จะเรียนจบเต็มทีเเล้ว กิจกรรมก็ไม่เด่น เป็นเด็กintrovertคนนึงเพราะตอนเด็กแม่ชอบเอาเรื่องน่าอายของเราไปพูดไปเราให้คนอื่นฟัง ชอบทำให้เราหน้าแตกต่อหน้าคนอื่นเพื่อสร้างสถานการณ์เพื่อความบันเทิง จนมันส่งผลกระทบทำให้เราไม่กล้าทำอะไรต่อหน้าจนเยอะๆจนเราไม่กล้าออกตัวทางสังคม ไม่ใช่ว่าเราเข้าสังคมไม่ได้เราอยากมีเพื่อนเยอะๆเพื่อนกินเพื่อนแท้ไม่เป็นไรแค่มีก็พอ แต่เราไม่กล้าเข้าหาใครเราก็เราทำอะไรที่มันน่าอายเค้าจะหัวเราะเยาะเรา ทำให้เราอัลอายเหมือนแม่ของเรา มันเป็นปมไปแล้วอ่ะค่ะ กลับเข้าเรื่องการหามหาวิทยาลัยเข้า เราอยากเรียน อักษรศาสตร์ มนุษยศาสตร์ คณะภาษาอังกฤษมาาาาาก อันที่จริงคืออยากเรียนศิลปะพอๆกันแต่หนูต้องตัดความฝันนี้ออกไปเพราะการเรียนภาษามันดูมีอนาคตกว่า(ถ้าจะให้พูดตรงๆศิลปะในประเทศไทยก็โตขึ้นเยอะเเล้ว แต่เราตัดมันออกไปเพราะ ใช่ค่ะ แม่เราก็ยังคงเเย้งๆอยู่จนเราต้องตัดมันออกไปแล้วเอาศิลปะมาเป็นงานเสริมแทน) แต่บอกเค้ายังไงเค้าก็จะเอาแต่พยาบาล พยาบาล พยาบาล เราก็บอกเค้าไปว่าพยาบาลมันเครียด ไม่มีเวลาพัก และเเม่เราก็พูดว่า มันไม่ขยันขี่ค้าน ขี้เกียจสันยาว ไม่มีอนาคต ไปขายตัว บลาๆ ที่เราพูดไปข้างต้น จนมาตอนนี้เราท้อเราไม่อยากทำอะไรแล้ว เราเหนื่อยกับการที่จะมาฟังคำพูดแย่ๆของแม่ เราอยากออกไปเต็มทีแล้ว แต่เเม่เราสุขภาพไม่ดีเลยค่ะ มหาวิทยาลัยที่เราอยากเรียนก็ใกล้ แต่มีพ่ออยู่แต่สุดท้ายเราแล้วเราก็อดไม่เป็นห่วงเค้าไม่ได้ค่ะ ใจนึงไม่อยากเรียนไปทำงานเลย ใจนึงไปเรียนบริหารทำงาน เรียน หาตังค์ แต่แม่ไม่เห็นด้วยเพราะการเรียนบริหารนั้นมันอยู่ในเครือข่ายเด็กช่างยนต์ ซึ่งเเม่ของเราอคติกับเด็กช่างมากด้วยภาพลักษณ์ที่มีเรื่องตีกัน ต่อยกัน ฆ่ากัน แม่เราจึงไม่เห็นด้วยเเต่เเม่เราก็ยับยั้งชั่งใจอยู่ค่ะ และอีกทางเรื่องคือพยายามบอกแม่ ขอ แม่ pleaseแม่ คุกเข่าร้องไห้ขอแม่ไปเรียนในสิ่งที่เราอยากเรียน อยากเป็น และตอนนี้...สิ่งเดียวที่จะตอบสนองความต้องการของเราได้ก็คือการสอบTGAT TPATค่ะถ้าเราทำคะแนนดีแล้วเอาไปให้นางดู นางน่าจะใจอ่อน แต่เราก็ไม่แน่ใจขนาดนั้น นางน่าจะพอเห็นความพยายามของเรา นางน่าจะรักเเละเข้าใจ(ถึงเเม้ทุกวันจะด่าเรา ไม่มีอนาคตเพราะไม่ฟังคำแม่) เราขอแค่เเม่เข้าใจเเละรับฟังเราซักครั้ง...