ฝันที่หนึ่ง  มนุษย์เงินเดือน

เราเป็นผญ. คนนึง ทำงานเป็นมนุษย์ออฟฟิศ ได้เงินเดือนปกติทั่วไป ถามว่ามีเงินเหลือเก็บไว้ซื้อทองสักสิบชั่งไหม อาจจะต้องไปสอบเป็นจอมหงวนก่อน  ตอนนั้นมีความใฝ่ฝันอยากเป็นเจ้าของกิจการไหม  ก็ยังถือว่าริบหรี่นะ  แต่หวังใกล้ ๆ ดีกว่า คือ เราต้องใช้เต้า เอ้ย ไต่เต้าให้ได้ตำแหน่งสูง ๆ เพื่อจะได้เงินเดือนมากขึ้น ๆ แต่ประเด็นหลัก คือ แผนกเรา ย้ำ เราคิดว่า น่าจะแผนกเรานะ เราไม่รู้เหมือนกัน แผนกอื่นเค้าใช้หลักการอะไร  ขอเล่านิสัยการทำงานตนเองก่อน  เราเป็นคนมีความตั้งใจในการทำงานสูงมาก เป็นคนประเภท ถ้าให้งานอะไรมา จะไม่ชอบดองงาน จะทำให้เสร็จทันทีภายในวันนั้น (ถ้าสามารถทำให้เสร็จได้นะ ถ้าไม่ทันวันถัดไปก็จะรีบทำให้เสร็จทันที) จะติดต่อประสานงานแผนกนั้นแผนกนี้ให้ไวที่สุด คือเป็นคนประเภทไม่ชอบมานั่งจำ ให้รกสมอง   เสร็จปุ๊ปจะได้ทำงานต่อไปทันที แต่งานที่ออกมาก็ต้องละเอียดนะ ไม่ได้ทำแบบขอไปที เพื่อนที่เคยร่วมงานต้องจำได้ในข้อนี้ของเรา และส่วนใหญ่ก็ชอบที่จะทำงานร่วมกับเรา แม้กระทั่งหัวหน้าโดยตรงมักจะชอบเรียกใช้งานเราเสมอ แทบทุกงานจะต้องมีชื่อเราเข้าไปข้องเกี่ยวเสมอ บางงานแม้เราไม่ได้ดูแลโดยตรง แต่เราก็ต้องถูกเรียกเข้าประชุม และต้องเป็นคนคอยรายงานทุกสเต็ปให้หัวหน้าสายตรงเราทราบทุกความเคลื่อนไหว เพื่อนเราคนนึงนั่งทำงานติดกัน ตำแหน่งเดียวกันกับเราเป๊ะ แต่ก็แปลกหัวหน้าเราเค้ากลับไม่ค่อยเรียก  แต่มักเรียกใช้แต่เราเสมอ ทั้ง ๆ ที่เพื่อนเราคนนั้นมีอายุงานมากกว่าเรา เข้าทำงานก่อนเราแต่อายุน้อยกว่าเรา  ไอ้ความแปลกมันอยู่ตรงนี้ เมื่อถึงเวลาปรับตำแหน่ง + ปรับเงินเดือน (มันก็จะปรับพร้อมกัน) หัวหน้าโดยตรงเรา จะใช้ วิธีการตัดสิน  คือ ใครเข้างานก่อน คือมีอายุการทำงานนานกว่า ก็จะ ได้เลื่อนตำแหน่งก่อน ได้ขึ้นเงินเดือนก่อน แม้ตลอดระยะเวลา 1 ปีเต็ม ๆ เราจะทำงานหนักแค่ไหน ทุ่มเทแค่ไหน พยายามแค่ไหน เราก็ต้องหลีกให้เพื่อนคนที่ทำหน้าที่เดียวกับเราได้ตำแหน่งที่สูงกว่าไปก่อน ขึ้นเงินเดือนไปก่อน เพราะเค้าเข้างานก่อน  ฟังแล้ว มันโคตรเศร้านะ สำหรับคนที่ทุ่มเท ตั้งใจทำงานอย่างแท้จริง หัวหน้างานที่ใหญ่กว่าหัวหน้างานสายตรงเรา เคยช้คำว่า "ไม่มีความยุติธรรมในโลกนี้หรอก"  นี่คือให้ปลง นี่คือคำปลอบใจเหรอ  แม่มเอ้ย ตอนนั้นคือสบถออกมาได้แค่นี้ แล้วก็ก้มหน้าทำงานต่อไป ก็มนุษย์เงินเดือนไง ทำอะไรได้อีกหล่ะ ลองจินตนาการต่อสิ คุณทำอะไรได้นอกเหนือไปกว่านี้เหรอ   คำตอบในใจ เรา ๆ ก็รู้กันอยู่ มันยังไม่ใช่หนทางสุดท้ายที่ดีที่สุดไง 

และแล้ววันหนึ่ง สวรรค์คงมีตา ที่บริษัทฯ มีหัวหน้าชาวต่างชาติย้ายมาจากสำนักงานใหญ่ เห็นแววว่าผญ. อย่างเรา นอกจากจะสวย ก็ยังเก่ง 555 ชมตัวเองก็ได้ ยูสามารถดูแลอีกแผนกที่จะแตกออกมาได้ช๊ายม๊ายยยย    นังจึงเสนอชื่อให้เรามาคุมแผนกใหม่  หัวหน้าสายตรงของเรานังต้องดีใจแน่ ๆ กับข่าวนี้ แต่เปล่าเลย หลังจากนังได้รับรู้ เรารู้สึกได้ว่า นังเปลี่ยนไป แทนที่จะดีใจ ที่เราจะได้เติบโต ในสายงานใหม่ แต่นังกลับดูหงุดหงิด ณ เวลานั้น เรายังคงต้องอยู่ภายใต้สายงานของนัง  สายงานใหม่ยังไม่เปิดเป็นทางการ ทุก ๆ วัน เราได้แต่ถามว่าเราสามารถไปดูแลแผนกนี้ได้ไหม   เราจะขอลูกน้องสักหนึ่งคนเพื่อไปช่วยเราได้ไหม นังบอกให้เราไปหาลูกน้องเอาเองจากคนในแผนกของนัง จนกระทั่งเราหาได้ แต่ในที่สุด ถ้าเราจะเอาลูกน้องคนนั้นไป เราต้องหาคนใหม่ไปชดใช้คืนให้ฝ่ายนั้น อ้าว แล้วจะไปหาจากไหน ตรูก็ไม่ใช่ฝ่ายบุคคล  ตอนนั้นก็รู้สึกท้อแท้สุด ๆ นายคนที่เป็นฝรั่ง ก็ค่อนข้างใหม่ ช่วยอะไรได้ก็ไม่มาก กลับไปบ้านรู้สึกหมดพลังสุด ๆ ก็มีแต่สามีคอยให้กำลังใจ  ตอนนั้นได้แต่คิดก็ยังดีโชคดีมี ปั๊วแล้ว ไม่งั้นยิ่งเครียด  ไม่มีที่ระบายอีก จะทำไง แหะ ๆ 

การตื่นเช้าไปทำงานช่วงนั้น รู้สึกหดหู่อย่างบอกไม่ถูก ทั้ง ๆ ที่ปกติสดชื่นแจ่มใส งานไม่ใช่ปัญหาใหญ่เลย  บริษัทฯ ก็ดีแสนดี แต่กลายเป็นว่าปัญหาที่น่าอึดอัดใจ คือตัวบุคคล คือหัวหน้าสายตรงของดิฉัน และการที่จะหาลูกน้องคนใหม่สักคนมาช่วย กลับกลายเป็นภาระอันหนักอึ้งของดิฉันได้อย่างไร มันควรเป็นแผนกบุคคล แต่ไม่มีใครสักคนที่มีอำนาจช่วยส่งเรื่องให้เลย บางครั้งอยากให้ผู้บริหาร เจ้าของบริษัทที่แท้จริง รับรู้จังเลย ว่าคนที่เค้าตั้งใจทำงานอย่างแท้จริงต้องมาโดนอะไรแบบนี้ มันหมดแรง หมดพลัง หมดกำลังใจอย่างมาก ถ้าหัวหน้าตัวเองไม่ช่วย แล้วใครจะช่วย

ขอเล่าสรรพคุณไอ้คุณเจ้านายสายตรงของดิฉันสักนิด นังเป็นผู้ชายคนไทยตัวเล็ก ๆ (นิสัยชอบอัดบุหรี่หนัก ๆ  ส่วนตัวมีอารมณ์เกรี้ยวกราด แต่พยายามกดไว้ ชาติตระกูลนามสกุลไฮโซพอควร  ความโมโหร้ายของนังจะเลือกทำเฉพาะต่อหน้าลูกน้องคนสนิทเท่านั้น ที่อยู่กันมานานและนังรู้ว่ารับนังได้ และดิฉันก็เป็นหนึ่งในนั้น   บางคนที่นังไม่กล้าด่า ส่วนใหญ่จะเป็นพวกลูกน้องลูกคุณหนู พวกขี้อ้อน คุณพี่คะ คุณพี่ขา พวกประจบ อ่อนหวานกับนัง ส่วนดิฉันจะเป็นคนตรง ๆ ชัดเจน นังผิดดิฉันก็ว่านังผิด ก็เถียง ก็ไม่ได้ยอม เถียงแบบมีเหตุมีผล แต่บางคนก็ยอมนังไปสะทุกอย่าง นังเลยชอบ ดังนั้น พวกที่นังไม่ด่า นังก็จะแสดงบทเจ้านายใจดี สุภาพ เป็นพี่ชายที่น่ารัก ลูกน้องเหล่านั้นจะรักนังมากกก บูชานังราวกับคุณพี่ทูลหัวของบ่าวประมาณนั้นเลย) แล้วถ้าเป็นคนนอกแผนก คนนอกบริษัทฯ นังจะยิ่งแสดงแบบยืนเหมือนคนตัวเล็ก ๆ อ่อนน้อมถ่อมตนมาก ๆ หดตัวเองลงได้เป็นมนุษย์จิ๋ว สเมิรฟ์น้อย ทำได้ทำแล้ว  ยิ้มหวานถึงหวานที่สุด ผงกหัวแล้วผงกหัวอีก เอามือกุมไข่ด้านหน้า พินอบพิเทา แบบคนขี้เกรงใจสุด ๆ  แบบคนมีสัมมาคารวะ เหมือนบ่าวในวัง เคยดูซีรีย์พวกบริดเจดตันป่ะ บ่าวที่ตามควีน อะไรพวกนั้น คือหัวหน้าสายตรงดั๊นเลยค่า 
แต่อยากจะบอกว่า ตัวตนที่แท้จริงของนัง คือโคตรจะตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง คือ โคตรพ่อโคตรแม่ของความกร่าง คนเล็กนักเลงโต เอาไปเป็นพระเอกนะ ตีบทแตกกระจุย คือถ้าพี่ใหญ่นัง คือยังเล่าไปไม่ถึงตัวพ่อนะ หัวหน้าใหญ่สุดของบริษัทนี้อีกคน ถ้าตนนั้นชี้ซ้าย ชี้ขวา ชี้บน ขี้ล่าง ขี้นรก บอกนังเถอะ อีตาหัวหน้าสายตรงดิฉัน คือ ยิ่งกว่า 4 kings พ่อทุกสถาบัน โคตะละ นักเลงมาก ๆ จ้า นังไม่เคยยอมใคร เรื่องการเล่นการเมืองในบริษัทฯ คือกรูเหยียบขึ้นมาใหญ่ของแท้ มือขวา ทหารสนิท ของตัวพ่อ  ต้องรออ่านตอนต่อไป   นี่เล่าแค่คร่าว ๆ ของลักษณะนิสัยของพี่เตี้ยนักอัดบุหรี่ในตำนานให้ฟัง จะได้จินตนาการออก เค้ามีสองบุคลิกนะจะบอกให้ 

ขอยกตย. เห้ ๆ อีกอันนึง เวลาจะให้ของขวัญอะไรแม่บ้าน เช่นวันเกิดแม่บ้าน พวกเราทั้งชั้น ก็จะรวมเงินกันให้ ก็พี่แม่บ้านทำให้สารพัด ชงกาแฟ เสริฟน้ำ ออกไปซื้อของซื้อข้าว ล้างนู่นนี่นั่น จัดโต๊ะ เก็บของ ฯลฯ ส่วนของคุณท่านหัวหน้าดิฉัน พี่แม่บ้านนังปั่นน้ำผักผลไม้ ให้ทุกเช้าจ้า เสริฟให้ถึงที่ ไปซื้อผักผลไม้ให้ที่ตลาดอีกด้วย แล้วทำไมวันสำคัญของเค้าปีละครั้งจะไม่ให้เงินพิเศษเล็ก ๆ น้อย ๆ เค้าบ้าง พวกเรายังรวมเงินกันให้เลย  ดิฉันเข้าไปขอในห้องทำงานส่วนตัวนัง นังตอบว่าทำไมผมต้องให้ จำได้ขึ้นใจเลย ดิฉันยังเม้าท์มอย กับพี่หน้าห้องข้าง ๆ ว่างกจังว่ะ อ๋อเพราะเราขอเงียบ ๆ ไง ขอในห้องกันสองคน ไม่มีใครรู้ใครเห็น มันไม่ได้หน้าใช่ไหม ได้สิ๊ (เสียงสูงมาก)
กรูรู้แล้ว พอตอนเป่าเค้กรวมตัวกันทั้งชั้นมากันบาน 20-30 คนได้   คนเยอะ ๆ  กำลังดีเลย กรูขอเลยจ้า แหกปากข้ามฟากเลย คุณพี่ ... ขา ขอเงินให้ พี่ ... ด้วย เป็นเงินสิริมงคลวันเกิดให้พี่แม่บ้านนะคะ โอ๊ยนังรีบควักแบงค์พันเลยจ้า คนเยอะเต็มไปหมด "เสียชื่อไม่ว่า เสียหน้าไม่ได้" กรูรู้ทันเมิงแล้วจ้า 555 วันนี้พี่แม่บ้านต้องได้เงินก้นถุงไปเข้าเฟรม 555

นอกเรื่องเม้าท์มอยไปเยอะ เอาเป็นว่า สรุปจุดแตกหักคือ ดิฉัน ก็เข้าไปถาม ว่า สรุปดิฉันจะได้ไหมคะ ลูกน้องสักคน และจะได้ย้ายแผนกไปตามที่นายฝรั่งเค้าชวนไหมคะ  ฟังตรงนี้นะคะ ฟังตรงนี้ให้ดี ๆ อย่าว่าแต่คุณจะช็อค ดิฉันยังแทบล้มทั้งยืน ไม่คิดว่าคนเป็นหัวหน้าที่ควรมีวุฒิภาวะในการตอบ นังตอบดิฉัน ชัดเจนมาก ด้วยเสียงอันหงุดหงิด และตวาดด้วยอารมณ์ที่ไม่พอใจ  "ไม่ย้งไม่ย้ายแล้ว อยากย้ายอะไรนักหนา อยากย้ายไปจัดการเอาเอง ยุ่ง แผนก เนี่ย"   ดิฉันช็อค เงียบ ไม่มีคำพูดออกจากปากดิฉันสักคำ เดินออกมาจากห้องของเค้า ปิดประตู น้ำตาค่อย ๆ ไหล มีน้องผญ. คนนึงที่นั่งหน้าห้องเค้า เห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง ทุกวันนี้ก็ยังคบกันอยู่ ดิฉันพูดกับน้องเค้าเบา ๆ พี่ขอกลับบ้านก่อนนะ ตอนนั้นน่าจะบ่ายต้น ๆ ดิฉันเก็บของ และเดินออกจาก บริษัทฯ กลับรถไฟฟ้า และโทรเรียกสามีมารับ และไม่ได้ไปทำงานอีกเลย 

จบชีวิตวิถีมนุษย์เงินเดือน ไว้เจอกันบทสองนะคะ พยายามเล่าไม่ให้เครียด แต่ชีวิตที่เจอมันแย่เหลือเกินกับคนเหล่านี้  นี่แค่หัวหน้าโดยตรง ยังไม่เจอตัวพ่อนะคะ รายละเอียดเยอะกว่านี้ มากกว่านี้ รุนแรงกว่านี้ เหมือนทำเวรทำกรรมอะไรกันมา และไม่จบสิ้นยันบัดนี้  

(ดิฉันก็ไม่รู้ว่า มาถึงจุดนี้ เรื่องนี้ผ่านมาหลายปีแล้ว เราโตขึ้นแล้ว มาย้อนคิด เค้าอาจจะไม่อยากให้เราย้ายแผนก แต่เค้าน่าจะพูด หรือเสนออะไรที่ดี ๆ ให้เรา มากกว่า หงุดหงิด ฉุนเฉียวใส่เรา ลืมบอกว่า เราก็เป็นหนึ่งในลูกน้องคนนึงของเค้า ที่เค้าสามารถจัดเต็มคือด่าได้เต็มที่ ไม่จำเป็นต้องมาเฟค ทำตัวสุภาพบุรุษ อ่อนน้อมถ่อมตน เวลาออกสื่อ หรือพบปะผู้คนที่ไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของเค้า ก็เลยคิดว่า หรือเค้าลืมตัว ด่าเราเต็มที่ โดยไม่สนความรู้สึกเราเลย เพราะตำแหน่งก็ไม่ได้ปรับ เงินเดือนก็ไม่ได้ขึ้น แถมมาเจอเรื่องนี้อีก มันก็ยากเกินจะรับไหว ณ ตอนนั้นนะคะ)

ปอลอ เรื่องที่เล่านี้ ตัวละครหลัก ๆ  เป็นเรื่องที่เล่าจากความฝันของดิฉันที่คนในฝันตายห่าไปนานแล้ว จงอย่ามาเบียดเบียนซึ่งกันและกันอีก ดิฉันเคยขออโหสิกรรมเป็นลายลักษณ์อักษรไปหลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ยังตามมาหลอกหลอนตลอด ขออโหสิกรรมอีกครั้ง และ  ย้ำดิฉันเอาความฝันมาเล่าๆๆๆๆๆ ผู้อ่านอย่าสืบคืนใด ๆ ย้ำ ฝัน ๆๆๆๆๆๆ ฝันจ้าฝันนนนนนนน