อันนี้แค่เล่าบรรยากาศย้อนหลังเท่านั้นนะครับ ว่าสมัยก่อนมันเป็นยังไง
3-4 ปีมานี้สื่อบ้านเราสร้างกระแสการย้อนกลับไปนิยมคำว่า 90s แล้วก็จับยำรวมกันผิดๆ เอายุค 90s ไปปนกันอะไรที่มันเก่าแก่ก่อนหน้านั้น ก็ทำให้มนุษย์โบราณเข้าใจยุคตัวเองผิด ออกมาโหนตามกระแสกันมากมาย
..แล้วคนรุ่นเก่าหลายคนก็ชอบมาขิงใส่คนรุ่นนี้ด้วย ทั้งที่ตัวเองก็ไม่ใช่วัยรุ่น 90s เลย 😂
สมัยนี้เราคงจะเห็นคนรุ่นก่อนมีคำพูดว่า “เพลงสมัยนี้ไม่ได้เรื่อง” อะไรทำนองนี้ (โดยแอบอ้างสำคัญผิดว่าตัวเองคือ 90s) ผมเลยจะเล่าว่าสมัย 90s ก็ถูกมนุษย์โบราณก่อนหน้า 90s เหล่านี้ขิงใส่เหมือนกันครับ 😁 ..แต่เค้าก็มีส่วนถูกนะ พูดถูกบางมุม เพียงแต่มันไม่ใช่ว่าเป็นเรื่อง ใครผิดใครดีใครไม่ดี มันแค่ความต่างของ gen
ขนาดไท ธนาวุฒิ ก่อนจะไปร้องลูกทุ่ง ก็ถูกวิจารณ์เหมือนกัน อย่างเพลงฮิต “ใช่เลย” ซึ่งตอนนั้นคนรุ่นเก่าก็มีคำพูดว่า “เพลงเดี๋ยวนี้เอาง่าย ไม่มีอะไรเลย” “ทำไมต้องทำเสียง เชอๆ Sh.. ใช่เลย อะไรก็ไม่รู้ ภาษาไทย ช.ช้างก็ทำเป็นพูดไม่ชัด” 😂
..
ในทศวรรษ 1990-1999…
-คนรุ่นเก่ามีวาทกรรมว่า “เพลงสมัยนี้ (หมายถึง 90s) ฟังไม่รู้เรื่อง มีแต่แร็พๆ เต้นๆ”
-คนรุ่นเก่ามีวาทกรรมว่า “นักร้องสมัยนี้ (ยุค 90s) ไม่มีคุณภาพ เน้นเต้น ขายหน้าตา ไม่ขายเสียง”
อย่างที่ทราบกันว่า นักร้องป๊อปยุค 90s เราดูคาแร็คเตอร์เขาเท่ อย่างพี่เต๋า ลิฟท์-ออย แร็พเตอร์ แต่เสียงร้องไม่ได้เด่นเหมือนกับยุค 70s-80s ที่ศิลปินจะขายในเรื่องน้ำเสียงต้องไพเราะ หรือไม่ก็ต้องเท่แบบมีเอกลักษณ์ไปเลย ยุคนั้นก็เช่น ปั่น, แจ้, แหวน ฐิติมา, ปุ๊ อัญชลี, ไมโคร (หนุ่ย), นูโว, อิทธิ พลางกูร, ออฟ พงษ์พัฒน์ หรือน้ำเสียงสไตล์ ชมพู ฟรุตตี้, ต้อม เรนโบว์
สำหรับในยุค 90s คนฟังเพลงป๊อป จะแบ่งเป็นกลุ่มนิยม RS กับกลุ่มนิยม Grammy ซึ่งสองค่ายนี้ สไตล์เพลงมีเอกลักษณ์ต่างกัน (ใครเข้าใจข้อนี้ แสดงว่าคุณเป็นวัยรุ่น 90s ☺️) โดย RS ในยุค 90s สมัยนั้นอีกฝ่ายวิจารณ์ว่า ในส่วนของเพลงป๊อป ผลิตเพลงไม่ค่อยเน้นเรื่องเสียงร้อง แต่ขายในเรื่องคาแร็คเตอร์ความเท่ ทรงผม ท่าเต้นกวนๆ การแต่งตัวสีสีนแปลกๆ (แต่ตามท้องถนนเราไม่ได้แต่งตัวแบบนั้นนะ 😅) คุณภาพของซาวด์ดนตรีก็ค่อนข้างไม่เน้น
ส่วน Grammy ก็จะคัดหน่อย มีบางคนบางวงที่ออกมาคล้ายๆ RS อยู่เพื่อตีตลาด แต่ก็มีบางคนที่คัดเรื่องคุณภาพ มีนักร้องอย่าง ทาทา ยัง ที่ต่างประเทศยอมรับ เรื่องซาวด์ดนตรี(ซาวด์เอนจิเนีย) ของ Grammy ก็จะงานดีกว่า
ตรงนี้ก็แค่เล่าเรื่องเท่านั้นนะครับ เป็นการเล่าบรรยากาศ เพราะมันผ่านจุดนั้นมาละ ไม่ใช่การโจมตีและบุลลี่ (ถ้าสมัยนั้นมีโซเชียล คงได้เห็น ติ่ง RS ติ่ง Grammy ออกมารบกันไม่เลิก 😂) แล้วก็เป็นเรื่องของเพลงป๊อปเท่านั้น แต่ในส่วนของเพลงร็อค ต้องบอกว่า RS เน้นขายอีกกลุ่มที่ไม่ใช่เด็กวัยรุ่น คัดมาแต่ดีๆทั้งนั้นเรียกว่าต้องการขายรุ่นใหญ่ ชาวร็อคเฮฟวี่ ก็เลยมีทั้ง ไฮร็อค, หิน เหล็กไฟ, พี่เสือ, พี่เจี๊ยบ ส่วนของ Grammy เขาปล่อยให้บางศิลปินโชว์งานตัวเองเต็มที่ มันเลยออกมาดี อย่าง โลโซ, Fly, แมว จิรศักดิ์, ซิลลี่ฟูลส์ แต่ต่างกันคือ กลุ่มเป้าหมายคือชาวร็อครุ่นใหม่สมัยนั้น มีแนวอัลเทอร์ฯ อย่าง Y not 7 , Smile Buffalo
. . .
เพลง “เก็บตะวัน” ของอิทธิ พลางกูร เพราะในแบบเสียงทุ้มๆ เอามาร้องใหม่ใน RS Unplugged โดย บอยสเก๊าท์ ก็เพราะอีกแบบในสไตล์เท่ๆ โดยเฉพาะเสียงแหบๆมีเสน่ห์ของต๊ะ แต่คนรุ่นเก่าบอกว่า “ทำเพลงเขาเสียหมด” ☺️
. . .
วัยรุ่น 80s กับ วัยรุ่น 90s ฟังเพลงต่างกันยังไง ?
-ก็ต้องเข้าใจว่าธรรมชาติของวัยรุ่นคือ จะนิยมศิลปินที่ไม่ดูแก่ไปหรือรุ่นใหญ่เกินไป ต้องกำลังเฟี้ยวในสมัยของตัวเอง-
ตัวอย่างศิลปินนิยมของวัยรุ่น 80s :
กุ้ง ตวงสิทธิ์, คีรีบูน, เรนโบว์, ไมโคร, นูโว, อัสนี-วสันต์, ปั่น, แจ้, แหวน, นันทิดา, ใหม่, ฮันนี่, แหม่ม, ปุ๊ อัญชลี, XYZ, นกแล, Forever, สามโทน, ติ๊ก ชีโร่ (วงพลอย), ตู้ ดิเรก, อิทธิ, ธเนศ (ถึงแม้หลายคนจะดังมาถึง 90s แต่กลุ่มแฟนเพลงคือชาว 80s)
ตัวอย่างศิลปินนิยมของวัยรุ่น 90s :
UHT, ทาทา, เจสัน ยัง, มอส, เต๋า, บอยสเก๊าท์, ปีเตอร์ คอร์ป, บาซู, แอนเดรีย, ลิฟท์-ออย, ไฮแจ็ค, โดม, เจมส์, เจอาร์-วอย, ป้าง, Smile Buffalo, ซิลลี่ฟูลส์, อ่ำ อัมรินทร์, ลีโอ พุฒ, ขจรศักดิ์, Fly, สุกัญญา มิเกล, นิโค เทริโอ, ไท ธนาวุฒิ, มอร์กะจาย
*ตัวอย่างศิลปินที่นิยมทั้งวัยรุ่น 80s และ 90s :
มาช่า, คริสติน่า, เบิร์ด, บิลลี่, หนุ่ย ไมโคร (สมัยออกเดี่ยว), นูโว, ไฮร็อค, หินเหล็กไฟ, พงษ์พัฒน์, เจี๊ยบ พิสุทธิ์, เสือ, โลโซ, พอส, อินคา ..เหล่านี้เป็นสไตล์เพลงที่ฟังได้ทั้ง 2 วัย
*ตัวอย่างศิลปินที่มีผลงานในช่วง 90s แต่กลุ่มเป้าหมายเป็นแฟนเพลงยุค 80s :
กบ ทรงสิทธิ์, อริสมันต์, ติ๊ก ชีโร่, เท่ห์ อุเทน (เป็นแฟนเพลงที่ชอบเสียงสไตล์ ชมพู, ต้อม เรนโบว์)
ทุกวันนี้เวลาเราเห็นสื่อนำเสนอศิลปินยุค 90s ก็มักเป็นการโปรโมทของค่ายใหญ่ที่ต้องการขายผลงานเก่าๆ ทำให้คนรุ่นหลังไม่ค่อยรู้ว่า จริงๆแล้ววัยรุ่นสมัยนั้น มีแฟนเพลงหลายแนว มีทั้งกลุ่มคนฟังเพลงป๊อป (ค่ายใหญ่) มีกลุ่มคนฟังเพลงสากล มีกลุ่มคนฟังเพลงค่ายเล็ก มีเด็กแนว (เด็กฮิพ-ฮ็อพ, เด็กอัลเทอร์เนทีฟ, เด็กพังค์, เด็กสเก็ตบอร์ด และถึงแม้จะไม่ใช่เด็กแนว แต่วัยรุ่นยุคนั้นต้องรู้จักและชื่นชอบเพลงของ โมเดิร์นด็อก, พาราด็อกซ์, โจอี้บอย, ขัน-ที (ขันเงิน Thaitanium ปัจจุบัน)
ด้วยแบบนี้ ก็คิดว่ามันไม่สามารถตัดสินหรือเทียบกันได้ว่า รุ่นเก่าหรือ 90s มีคุณภาพกว่ากัน เพราะ 70s-80s มีจุดขายศิลปินในเรื่องความไพเราะของเนื้อเสียง หรือเสียงที่มีเอกลักษณ์ แต่ 90s ก็เรียกว่า เป็นช่วงที่เมืองไทยเริ่มมีการพัฒนาแนวใหม่ๆขึ้นมาตามสากล มีค่ายที่เน้นการปรุงซาวด์ที่ละเอียด เน้นเรื่องการสร้างสรรค์ดนตรี (ขณะที่ยุคเก่าไม่ค่อยเน้นดนตรี) และทศวรรษ 90s เป็นจุดเริ่มต้นของแนวเพลง 2000s-ปัจจุบัน คือมันเริ่มมีแนวโมเดิร์นร็อค (ร็อคยุคใหม่เป็นแพทเทิร์นที่ทำตามกันมาถึงปัจจุบัน) มีอัลเทอร์เนทีฟ, R&B, ฮิพ-ฮ็อพ ซึ่งอาจจะไม่ได้ขายดีเป็นวงกว้างจนรู้จักไปทั่วทุกมุมของไทยเหมือน RS Grammy แต่ในหมู่วัยรุ่นตามจังหวัดต่างๆต้องรู้จัก โดยเฉพาะตามตัวเมือง หรือในกรุงเทพนี่นิยมมากพวกค่ายเล็กและค่ายอินดี้
มีค่าย Bakery music ที่ได้รับความนิยมอย่างมาก ไม่มีวัยรุ่นที่ไม่รู้จัก ‘พี่โจ้ วงพอส’, ‘นภ P.O.P.’ ไม่มีใครไม่รู้จัก ‘บอย โกสิยพงษ์’ เจ้าพ่อ R&B (ผู้นำเข้าดนตรี R&B ยุคใหม่) ที่รวมเอาศิลปินเสียงเพราะเสียงดีมาผลิตผลงาน ศิลปินที่เก่งที่สุดคนนึงอย่าง ‘รัดเกล้า’ ก็แจ้งเกิดในตอนนั้น หรืออย่างวง ซิลลี่ฟูลส์ ก็เริ่มออกผลงานชิ้นแรกกับ Bakery
งานดนตรีของ Bakery music เป็นปรากฏการณ์ใหม่ของวงการเพลงไทย ที่ไม่เคยมีมาก่อน นอกจากจะคัดศิลปินด้วยความสามารถล้วนๆ ไม่สนหน้าตา ก็ยังเน้นการประดิษฐ์ดนตรีที่ละเอียดมีคุณภาพ มีความเป็นสากล และถึงจะเป็นค่ายเล็ก แต่กลับผลิตซาวด์ดนตรี(ซาวด์เอนจิเนียร์)ได้ดีที่สุดของเมืองไทยในเวลานั้น
…..
เนื่องจากผมชอบทุกแนวและทุก gen ขอคิดแบบกลางๆ ว่า (เพลงไทยนะ) 90s ร้องไม่เพราะเหมือน 80s และยุคเก่า แต่ 90s ทำได้ดีกว่าในเรื่องความสร้างสรรค์และคุณภาพดนตรี และนักร้องค่ายเล็กนั้น ร้องเพราะและเก่งกว่ายุคเก่า
ส่วนเทียบกับปัจจุบัน ในเรื่องของ “นักร้อง-นักเต้น” ผมว่าสมัยนี้เก่งกว่ายุค 90s นะ เพราะยุคนี้มันมีการฝึกการเรียน มีโค้ชสอนอย่างแน่น นักร้องคนนึงอาจได้เรียนมาทั้ง ลูกทุ่ง, R&B, ป๊อปแจ๊ส มีแร็พเป็นด้วย (สมัยก่อนถ้าคนที่แร็พก็คือจะร้องไม่เพราะ) ส่วนเรื่องการเต้นก็เป็นที่เข้าใจว่า มันมีการดัดแปลง มีการดีไซน์ใหม่ๆเรื่อยๆ มันก็ต้องเก่งกว่าที่ผ่านมา
อันนี้ไม่ได้พูดไปถึงนักแต่งเพลงและนักดนตรี เพราะหลักๆก็ยังเป็นคนรุ่นเดิมอยู่ แล้วก็ส่วนของที่เป็นแบบศิลปินโดยสายเลือด ยุค 90s-2000s ที่เกิดมาก็กินไมค์กินตัวโน้ตเป็นอาหาร อย่าง พี่ป๊อด, พี่โต, พี่ตูน, ปาล์มมี่, รัดเกล้า, พี่เสก อะไรพวกนั้นคือเค้าเสพ(เพลง)มาเยอะมากๆจนเข้าสายเลือด ก็ละไว้ในฐานที่เข้าใจ
[ศิลปิน 90s ถูกวิจารณ์ “ไม่ขายเสียง“] ความแตกต่างระหว่าง ยุค 90s กับยุคเก่า
3-4 ปีมานี้สื่อบ้านเราสร้างกระแสการย้อนกลับไปนิยมคำว่า 90s แล้วก็จับยำรวมกันผิดๆ เอายุค 90s ไปปนกันอะไรที่มันเก่าแก่ก่อนหน้านั้น ก็ทำให้มนุษย์โบราณเข้าใจยุคตัวเองผิด ออกมาโหนตามกระแสกันมากมาย ..แล้วคนรุ่นเก่าหลายคนก็ชอบมาขิงใส่คนรุ่นนี้ด้วย ทั้งที่ตัวเองก็ไม่ใช่วัยรุ่น 90s เลย 😂
สมัยนี้เราคงจะเห็นคนรุ่นก่อนมีคำพูดว่า “เพลงสมัยนี้ไม่ได้เรื่อง” อะไรทำนองนี้ (โดยแอบอ้างสำคัญผิดว่าตัวเองคือ 90s) ผมเลยจะเล่าว่าสมัย 90s ก็ถูกมนุษย์โบราณก่อนหน้า 90s เหล่านี้ขิงใส่เหมือนกันครับ 😁 ..แต่เค้าก็มีส่วนถูกนะ พูดถูกบางมุม เพียงแต่มันไม่ใช่ว่าเป็นเรื่อง ใครผิดใครดีใครไม่ดี มันแค่ความต่างของ gen
ขนาดไท ธนาวุฒิ ก่อนจะไปร้องลูกทุ่ง ก็ถูกวิจารณ์เหมือนกัน อย่างเพลงฮิต “ใช่เลย” ซึ่งตอนนั้นคนรุ่นเก่าก็มีคำพูดว่า “เพลงเดี๋ยวนี้เอาง่าย ไม่มีอะไรเลย” “ทำไมต้องทำเสียง เชอๆ Sh.. ใช่เลย อะไรก็ไม่รู้ ภาษาไทย ช.ช้างก็ทำเป็นพูดไม่ชัด” 😂
..
ในทศวรรษ 1990-1999…
-คนรุ่นเก่ามีวาทกรรมว่า “เพลงสมัยนี้ (หมายถึง 90s) ฟังไม่รู้เรื่อง มีแต่แร็พๆ เต้นๆ”
-คนรุ่นเก่ามีวาทกรรมว่า “นักร้องสมัยนี้ (ยุค 90s) ไม่มีคุณภาพ เน้นเต้น ขายหน้าตา ไม่ขายเสียง”
อย่างที่ทราบกันว่า นักร้องป๊อปยุค 90s เราดูคาแร็คเตอร์เขาเท่ อย่างพี่เต๋า ลิฟท์-ออย แร็พเตอร์ แต่เสียงร้องไม่ได้เด่นเหมือนกับยุค 70s-80s ที่ศิลปินจะขายในเรื่องน้ำเสียงต้องไพเราะ หรือไม่ก็ต้องเท่แบบมีเอกลักษณ์ไปเลย ยุคนั้นก็เช่น ปั่น, แจ้, แหวน ฐิติมา, ปุ๊ อัญชลี, ไมโคร (หนุ่ย), นูโว, อิทธิ พลางกูร, ออฟ พงษ์พัฒน์ หรือน้ำเสียงสไตล์ ชมพู ฟรุตตี้, ต้อม เรนโบว์
สำหรับในยุค 90s คนฟังเพลงป๊อป จะแบ่งเป็นกลุ่มนิยม RS กับกลุ่มนิยม Grammy ซึ่งสองค่ายนี้ สไตล์เพลงมีเอกลักษณ์ต่างกัน (ใครเข้าใจข้อนี้ แสดงว่าคุณเป็นวัยรุ่น 90s ☺️) โดย RS ในยุค 90s สมัยนั้นอีกฝ่ายวิจารณ์ว่า ในส่วนของเพลงป๊อป ผลิตเพลงไม่ค่อยเน้นเรื่องเสียงร้อง แต่ขายในเรื่องคาแร็คเตอร์ความเท่ ทรงผม ท่าเต้นกวนๆ การแต่งตัวสีสีนแปลกๆ (แต่ตามท้องถนนเราไม่ได้แต่งตัวแบบนั้นนะ 😅) คุณภาพของซาวด์ดนตรีก็ค่อนข้างไม่เน้น
ส่วน Grammy ก็จะคัดหน่อย มีบางคนบางวงที่ออกมาคล้ายๆ RS อยู่เพื่อตีตลาด แต่ก็มีบางคนที่คัดเรื่องคุณภาพ มีนักร้องอย่าง ทาทา ยัง ที่ต่างประเทศยอมรับ เรื่องซาวด์ดนตรี(ซาวด์เอนจิเนีย) ของ Grammy ก็จะงานดีกว่า
ตรงนี้ก็แค่เล่าเรื่องเท่านั้นนะครับ เป็นการเล่าบรรยากาศ เพราะมันผ่านจุดนั้นมาละ ไม่ใช่การโจมตีและบุลลี่ (ถ้าสมัยนั้นมีโซเชียล คงได้เห็น ติ่ง RS ติ่ง Grammy ออกมารบกันไม่เลิก 😂) แล้วก็เป็นเรื่องของเพลงป๊อปเท่านั้น แต่ในส่วนของเพลงร็อค ต้องบอกว่า RS เน้นขายอีกกลุ่มที่ไม่ใช่เด็กวัยรุ่น คัดมาแต่ดีๆทั้งนั้นเรียกว่าต้องการขายรุ่นใหญ่ ชาวร็อคเฮฟวี่ ก็เลยมีทั้ง ไฮร็อค, หิน เหล็กไฟ, พี่เสือ, พี่เจี๊ยบ ส่วนของ Grammy เขาปล่อยให้บางศิลปินโชว์งานตัวเองเต็มที่ มันเลยออกมาดี อย่าง โลโซ, Fly, แมว จิรศักดิ์, ซิลลี่ฟูลส์ แต่ต่างกันคือ กลุ่มเป้าหมายคือชาวร็อครุ่นใหม่สมัยนั้น มีแนวอัลเทอร์ฯ อย่าง Y not 7 , Smile Buffalo
. . .
เพลง “เก็บตะวัน” ของอิทธิ พลางกูร เพราะในแบบเสียงทุ้มๆ เอามาร้องใหม่ใน RS Unplugged โดย บอยสเก๊าท์ ก็เพราะอีกแบบในสไตล์เท่ๆ โดยเฉพาะเสียงแหบๆมีเสน่ห์ของต๊ะ แต่คนรุ่นเก่าบอกว่า “ทำเพลงเขาเสียหมด” ☺️
. . .
วัยรุ่น 80s กับ วัยรุ่น 90s ฟังเพลงต่างกันยังไง ?
-ก็ต้องเข้าใจว่าธรรมชาติของวัยรุ่นคือ จะนิยมศิลปินที่ไม่ดูแก่ไปหรือรุ่นใหญ่เกินไป ต้องกำลังเฟี้ยวในสมัยของตัวเอง-
ตัวอย่างศิลปินนิยมของวัยรุ่น 80s :
กุ้ง ตวงสิทธิ์, คีรีบูน, เรนโบว์, ไมโคร, นูโว, อัสนี-วสันต์, ปั่น, แจ้, แหวน, นันทิดา, ใหม่, ฮันนี่, แหม่ม, ปุ๊ อัญชลี, XYZ, นกแล, Forever, สามโทน, ติ๊ก ชีโร่ (วงพลอย), ตู้ ดิเรก, อิทธิ, ธเนศ (ถึงแม้หลายคนจะดังมาถึง 90s แต่กลุ่มแฟนเพลงคือชาว 80s)
ตัวอย่างศิลปินนิยมของวัยรุ่น 90s :
UHT, ทาทา, เจสัน ยัง, มอส, เต๋า, บอยสเก๊าท์, ปีเตอร์ คอร์ป, บาซู, แอนเดรีย, ลิฟท์-ออย, ไฮแจ็ค, โดม, เจมส์, เจอาร์-วอย, ป้าง, Smile Buffalo, ซิลลี่ฟูลส์, อ่ำ อัมรินทร์, ลีโอ พุฒ, ขจรศักดิ์, Fly, สุกัญญา มิเกล, นิโค เทริโอ, ไท ธนาวุฒิ, มอร์กะจาย
*ตัวอย่างศิลปินที่นิยมทั้งวัยรุ่น 80s และ 90s :
มาช่า, คริสติน่า, เบิร์ด, บิลลี่, หนุ่ย ไมโคร (สมัยออกเดี่ยว), นูโว, ไฮร็อค, หินเหล็กไฟ, พงษ์พัฒน์, เจี๊ยบ พิสุทธิ์, เสือ, โลโซ, พอส, อินคา ..เหล่านี้เป็นสไตล์เพลงที่ฟังได้ทั้ง 2 วัย
*ตัวอย่างศิลปินที่มีผลงานในช่วง 90s แต่กลุ่มเป้าหมายเป็นแฟนเพลงยุค 80s :
กบ ทรงสิทธิ์, อริสมันต์, ติ๊ก ชีโร่, เท่ห์ อุเทน (เป็นแฟนเพลงที่ชอบเสียงสไตล์ ชมพู, ต้อม เรนโบว์)
ทุกวันนี้เวลาเราเห็นสื่อนำเสนอศิลปินยุค 90s ก็มักเป็นการโปรโมทของค่ายใหญ่ที่ต้องการขายผลงานเก่าๆ ทำให้คนรุ่นหลังไม่ค่อยรู้ว่า จริงๆแล้ววัยรุ่นสมัยนั้น มีแฟนเพลงหลายแนว มีทั้งกลุ่มคนฟังเพลงป๊อป (ค่ายใหญ่) มีกลุ่มคนฟังเพลงสากล มีกลุ่มคนฟังเพลงค่ายเล็ก มีเด็กแนว (เด็กฮิพ-ฮ็อพ, เด็กอัลเทอร์เนทีฟ, เด็กพังค์, เด็กสเก็ตบอร์ด และถึงแม้จะไม่ใช่เด็กแนว แต่วัยรุ่นยุคนั้นต้องรู้จักและชื่นชอบเพลงของ โมเดิร์นด็อก, พาราด็อกซ์, โจอี้บอย, ขัน-ที (ขันเงิน Thaitanium ปัจจุบัน)
ด้วยแบบนี้ ก็คิดว่ามันไม่สามารถตัดสินหรือเทียบกันได้ว่า รุ่นเก่าหรือ 90s มีคุณภาพกว่ากัน เพราะ 70s-80s มีจุดขายศิลปินในเรื่องความไพเราะของเนื้อเสียง หรือเสียงที่มีเอกลักษณ์ แต่ 90s ก็เรียกว่า เป็นช่วงที่เมืองไทยเริ่มมีการพัฒนาแนวใหม่ๆขึ้นมาตามสากล มีค่ายที่เน้นการปรุงซาวด์ที่ละเอียด เน้นเรื่องการสร้างสรรค์ดนตรี (ขณะที่ยุคเก่าไม่ค่อยเน้นดนตรี) และทศวรรษ 90s เป็นจุดเริ่มต้นของแนวเพลง 2000s-ปัจจุบัน คือมันเริ่มมีแนวโมเดิร์นร็อค (ร็อคยุคใหม่เป็นแพทเทิร์นที่ทำตามกันมาถึงปัจจุบัน) มีอัลเทอร์เนทีฟ, R&B, ฮิพ-ฮ็อพ ซึ่งอาจจะไม่ได้ขายดีเป็นวงกว้างจนรู้จักไปทั่วทุกมุมของไทยเหมือน RS Grammy แต่ในหมู่วัยรุ่นตามจังหวัดต่างๆต้องรู้จัก โดยเฉพาะตามตัวเมือง หรือในกรุงเทพนี่นิยมมากพวกค่ายเล็กและค่ายอินดี้
มีค่าย Bakery music ที่ได้รับความนิยมอย่างมาก ไม่มีวัยรุ่นที่ไม่รู้จัก ‘พี่โจ้ วงพอส’, ‘นภ P.O.P.’ ไม่มีใครไม่รู้จัก ‘บอย โกสิยพงษ์’ เจ้าพ่อ R&B (ผู้นำเข้าดนตรี R&B ยุคใหม่) ที่รวมเอาศิลปินเสียงเพราะเสียงดีมาผลิตผลงาน ศิลปินที่เก่งที่สุดคนนึงอย่าง ‘รัดเกล้า’ ก็แจ้งเกิดในตอนนั้น หรืออย่างวง ซิลลี่ฟูลส์ ก็เริ่มออกผลงานชิ้นแรกกับ Bakery
งานดนตรีของ Bakery music เป็นปรากฏการณ์ใหม่ของวงการเพลงไทย ที่ไม่เคยมีมาก่อน นอกจากจะคัดศิลปินด้วยความสามารถล้วนๆ ไม่สนหน้าตา ก็ยังเน้นการประดิษฐ์ดนตรีที่ละเอียดมีคุณภาพ มีความเป็นสากล และถึงจะเป็นค่ายเล็ก แต่กลับผลิตซาวด์ดนตรี(ซาวด์เอนจิเนียร์)ได้ดีที่สุดของเมืองไทยในเวลานั้น
…..
เนื่องจากผมชอบทุกแนวและทุก gen ขอคิดแบบกลางๆ ว่า (เพลงไทยนะ) 90s ร้องไม่เพราะเหมือน 80s และยุคเก่า แต่ 90s ทำได้ดีกว่าในเรื่องความสร้างสรรค์และคุณภาพดนตรี และนักร้องค่ายเล็กนั้น ร้องเพราะและเก่งกว่ายุคเก่า
ส่วนเทียบกับปัจจุบัน ในเรื่องของ “นักร้อง-นักเต้น” ผมว่าสมัยนี้เก่งกว่ายุค 90s นะ เพราะยุคนี้มันมีการฝึกการเรียน มีโค้ชสอนอย่างแน่น นักร้องคนนึงอาจได้เรียนมาทั้ง ลูกทุ่ง, R&B, ป๊อปแจ๊ส มีแร็พเป็นด้วย (สมัยก่อนถ้าคนที่แร็พก็คือจะร้องไม่เพราะ) ส่วนเรื่องการเต้นก็เป็นที่เข้าใจว่า มันมีการดัดแปลง มีการดีไซน์ใหม่ๆเรื่อยๆ มันก็ต้องเก่งกว่าที่ผ่านมา
อันนี้ไม่ได้พูดไปถึงนักแต่งเพลงและนักดนตรี เพราะหลักๆก็ยังเป็นคนรุ่นเดิมอยู่ แล้วก็ส่วนของที่เป็นแบบศิลปินโดยสายเลือด ยุค 90s-2000s ที่เกิดมาก็กินไมค์กินตัวโน้ตเป็นอาหาร อย่าง พี่ป๊อด, พี่โต, พี่ตูน, ปาล์มมี่, รัดเกล้า, พี่เสก อะไรพวกนั้นคือเค้าเสพ(เพลง)มาเยอะมากๆจนเข้าสายเลือด ก็ละไว้ในฐานที่เข้าใจ