เหนื่อยใจและกายจนแทบจะทนไม่ไหวแล้ว

สวัสดีค่ะ เราอยากระบายเพราะตอนนี้รู้สึกเหนื่อยใจและกายจนจะทนไม่ไหวอยู่แล้วถ้าให้เลือกคงเหนื่อยใจมากกว่า ทุกอย่างที่เกิดขึ้นไม่โทษใครเลยค่ะเป็นความผิดของเราคนเดียว ขออนุญาตไม่ลงรายละเอียดเรื่องเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนะคะ แต่ผลที่ตามมาคือเป็นเรื่องเกิดถึงขั้นมีคดีความอาญาและแพ่ง หลังจากนั้นเราก็คิดจะปรับปรุงแก้ไขตัวเอง แต่สิ่งที่เกิดขึ้นจากนั้นเราก็ทำเรื่องผิดพลาดที่เกิดจากความไม่รอบคอบของเราอีกแล้ว ไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่เราก็รู้สึกไม่ชอบตัวเองแล้วถ้าพูดตรงตรงไม่เคยรู้สึกเกลียดตัวเองแบบนี้มาก่อน
   ตอนนี้ทำงานอยู่ห่างจากบ้านไม่ได้อยู่กับครอบครัวรู้สึกโดดเดี่ยวมากค่ะ เพื่อนที่ทำงานก็คบกันแบบผิวเผิน ทุกคนต่างต้องเอาตัวรอด และทำในส่วนของตัวเองอย่างเต็มที่ เราเลยไม่อยากเอาปัญหาไปเล่าให้ใครๆฟัง อีกอย่างเราไม่อยากไว้ใจคนรอบตัวเท่าไหร่เพราะคนรอบตัวที่อยู่ณตอนนี้ทุกคนต่างเอาตัวรอดกันทั้งนั้นไม่มีมิตรแท้และศัตรูถาวร เรื่องคดีความก็ยังไม่จบเราก็เหนื่อยแต่ก็ยอมรับว่าชดใช้ความผิดที่ทำ แล้วก็ต้องยอมรับให้ได้ว่ามันใช้เวลา
   สิ่งที่เรารู้สึกผิดมากที่สุดคือเราทำผิดพลาดหลายครั้ง เกือบทุกครั้งครอบครัวจะเข้ามาช่วยแก้ไขตลอด เรารู้สึกผิดต่อคนในครอบครัวมากๆ จนตอนนี้ เกิดความคิดว่าถ้าไม่มีเราคนในครอบครัวคงมีความสุขมากกว่านี้ เราไม่อยากทำให้ครอบครัวเสียใจ เครียด หรือเหนื่อยเพราะเราอีกแล้ว 
   ยอมรับว่าตอนนี้โดดเดี่ยว ท้อ กดดัน กังวลกับอนาคต ทั้งเรื่องเงินทองและความมั่นคงในอนาคต ทุกอย่างสะสมแบบนี้มาหลายปีจนมันจะทนไม่ไหว และรู้สึกว่าใกล้จะทนไม่ไหวแล้ว แต่เราไม่อยากคิดสั้นเลย