คือเราเป็นเด็กม.4คนนึ่งที่ต้องรับแรงกดดันจากครอบครัว เราทำอะไรก็ผิดไปหมดในครอบครัวมีแต่คนว่าไม่ดีอย่างงู้นอย่างงี้แต่เขาไปชมน้องที่ไม่แม้แต่จะช่วยงานแต่ยังด่าพวกพ่อแม่ด้วยคือเราไม่เข้าใจนะเราทำงานบ้านแทบจะทุกอย่างแต่เขาบอกว่าเราขี้เกียจเราไม่ทำอะไรเลย คือบ้างครั้งที่พ่อกับแม้เราบอกว่าเลิกเรียนเถอะอะเรียนไปก็ไม่มีประโยชน์เรียนไปก็ไม่ช่วยอะไร เรามีความฝันอยากเป็นครูเขาก็บอกแบบเนี่ยนะจะเรียนครูไม่ได้เรียนเก่งแต่บอกเลยว่าเกรดเรา3.79-3.89ไม่ตำกว่า3.50ทุกปีแม่ไม่เคยภูมิใจกับเราเลยมีแต่ว่าทำได้แค่นี้หรอแล้วก็เอาเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่นยอมรับว่าไม่ได้เก่งแค่คิดเฉยๆว่าพ่อแม่ควรให้กำลังใจเราหน่อยมั้ยแต่เล็กจนโตไม่เคยให้กำลังเราเลยบ้างครั้งก็อยากได้กำาลังใจจากครอบครัวบ้างไม่ใช่ได้แต่ให้กำลังใจตัวเองเราขออะไรจากแม่เล็กๆน้อยๆมีบ่นมีทวงคืนแต่พอเป็นน้องให้ได้ทุกอย่างไม่มีคำพูดอะไรเลยคือเราเรียนอยูทุกวันนี้ไปร.รได้เงินอาทิตย์ละ300คือมันก็ไม่น้อยสำหรับเรานะมันเยอะมากเลยแหละเขาก็จะบ่นว่าใช้เงินไม่รุ้จักประหยัดอย่างงู้นอย่างงี้คือข้าวก็30-40แล้วอะน้ำอีกคือเราไม่เข้าใจว่าทั้งวันจะไม่ให้กินอะไรเลยหรอแล้วอีกอย่างชอบด่าเเรงๆแบบ อีกะ*รี่คือบ้างครั้งก็น้อยใจนะทำอะไรก็ไม่เคยถูกใจใครเลยจนถึงตอนนี้เราปรับเปลี่ยนนิสัยไม่แคร์คนอื่นฟังแค่ความคิดของตนเองถ้าเราไม่ผิดจะไม่ขอโทษไม่คุยกับคนในบ้านคุยแค่วันที่อารมณ์ดีเท่านั้น