อันนี้เป็นการเขียนไดอารี่ ในหลายปีที่ผ่านมา บางที พอย้อนมาอ่านสักวัน เราอาจได้เห็นทัศนคติที่มีต่อตัวเองในวันที่เราลงบันทึกไว้ ช่วงเวลาและเหตุการณ์ สัมพันธ์กับสิ่งที่เราคิด และบทความที่ท่านจะได้อ่าน เป็นเพียงการระบายเท่านั้น
รู้สึกเหนื่อยจังเลย กับวันวันนึง บางที ก็เจออะไรที่กระทบจิตใจอยู่นะ มากอยู่ด้วย
แต่ก็ ทั้งหมดนั้นมันเกิดจากตัวเราเองแหละ ที่เอาตัวเองไปทำสิ่งนั้น ไปอยู่ในที่ที่นั้น เอาตัวเองไปยึดติดอะไรบางอย่าง หรือบางครั้งก็คิดว่าที่ทำมันดีมันถูกต้อง
แต่ใดๆ คือ ก็ไม่มีใครหรอกมายินดีเวลาเราประสบความสำเร็จ หรือพ่ายแพ้ย่อยยับ ไม่ว่าจะเป็นการพ่ายแพ้กับใจตัวเอง ความคิดตัวเองก็ตาม นี่ไม่ได้พูดถึงการพ่ายแพ้คนอื่น เพราะไม่นี่ ไม่ได้มีอะไรที่พ่ายแพ้ใคร เพราะไม่ได้แข่งอะไรกับใคร เพียงแค่รู้สึกว่า เราพ่ายแพ้ทิฐิของตัวเอง หรืออคติต่อคนอื่น นั่นล้วนเป็นปัญหาที่เกิดจากตัวเราเองทั้งสิ้น
เวลาเราเจอเรื่องแย่ๆ ที่เกิดขึ้นกับคนอื่น เอาจริงๆ เราไม่ได้ไปรู้ได้หรอกว่า เขาคิดยังไงกับเรื่องนั้น ซึ่งตัดสินไม่ได้ว่า เขาคิด เขาเห็นด้วยกับความรู้สึกนั้นๆ ที่เรายัดเยียดให้เขา หรือตัดสินไปแล้วว่าเขาคิดอย่างนั้นจริง และเช่นเดียวกัน ก็ไม่ใช่ว่าใคร จะสามารถสมเพส หรือสมน้ำหน้าเรา หรือเยาะเย้ยขบขันในสิ่งที่เราเจอหรือเกิดขึ้นกับตัวเราได้
แล้วยังมีข้อหนึ่งอีกว่า เราไม่ได้เกิดมาเพื่อมีหน้าที่อธิบายตัวเองให้ใครเข้าใจ หรือบอกกับทุกคนว่าฉันถูกอย่างไร หรือคิด หรือรู้สึกอย่างไร แม้กระทั่งความผิดก็เช่นกัน สิ่งหนึ่งที่เราพึงมีคือ ไม่ว่าเราจะเจอหรืออยู่ในสถานการณ์ไหน เราแค่ควรเคารพตัวเอง แค่เคารพตัวเองเท่านั้น และทำอะไรที่ทำแล้วสบายใจ อะไรที่ทำแล้วไม่เป็นการดูหมิ่นตัวเองก็เพียงพอ เพราะเราก็ไม่รู้หรอก ว่าอะไรที่ทำไปแล้ว จะมานึกเสียดายทีหลังมีอะไรบ้าง หรืออาจเป็นเรื่องที่ทำไปแล้ว ตามหลอกหลอนทางด้านจิตใจไปนานเท่าไร เพียงแต่ว่า หากเราเคารพตัวเองได้มากพอ รักตัวเอง สิ่งที่ทำไปแล้วนั้น ไม่มีใครรู้ดีเท่าตัวเราเอง ในเหตุผลหรือจุดมุ่งหมายของการกระทำ
ดังนั้น เราแค่ทำ ทำไปแล้ว หรือกำลังจะทำ ในสิ่งที่ตัวเราคิด และให้เกียรติตัวเองมากพอที่จะคิด พูด และทำตามที่เราคิด หากเป็นการเดือดร้อนใคร ก็ให้ขอโทษ แต่ไม่ได้มีความจำเป็นแม้อย่างน้อย ว่าจะต้องอธิบาย ในเหตุผลที่ตัวเรามีต่อความผิด
เพียงแต่หากอยากอธิบายไป ก็แค่เลือกคนที่ใจรับรู้ว่าเขาเป็นผู้ยินดีที่จะรับฟังและเก็บความเป็นตัวเราที่เราเคารพไปใส่ใจก็เพียงเทานั้น คนเราก็มีแค่เท่านี้ รักตัวเองให้มาก แล้วเราจะผ่านทุกอย่างไปได้ เพราะคนที่ผ่านไปกับเราทุกๆ ลมหายใจ คือตัวเราเองไม่ใช่ใคร
ชีวิตไม่ได้มีไว้อธิบายใคร
รู้สึกเหนื่อยจังเลย กับวันวันนึง บางที ก็เจออะไรที่กระทบจิตใจอยู่นะ มากอยู่ด้วย
แต่ก็ ทั้งหมดนั้นมันเกิดจากตัวเราเองแหละ ที่เอาตัวเองไปทำสิ่งนั้น ไปอยู่ในที่ที่นั้น เอาตัวเองไปยึดติดอะไรบางอย่าง หรือบางครั้งก็คิดว่าที่ทำมันดีมันถูกต้อง
แต่ใดๆ คือ ก็ไม่มีใครหรอกมายินดีเวลาเราประสบความสำเร็จ หรือพ่ายแพ้ย่อยยับ ไม่ว่าจะเป็นการพ่ายแพ้กับใจตัวเอง ความคิดตัวเองก็ตาม นี่ไม่ได้พูดถึงการพ่ายแพ้คนอื่น เพราะไม่นี่ ไม่ได้มีอะไรที่พ่ายแพ้ใคร เพราะไม่ได้แข่งอะไรกับใคร เพียงแค่รู้สึกว่า เราพ่ายแพ้ทิฐิของตัวเอง หรืออคติต่อคนอื่น นั่นล้วนเป็นปัญหาที่เกิดจากตัวเราเองทั้งสิ้น
เวลาเราเจอเรื่องแย่ๆ ที่เกิดขึ้นกับคนอื่น เอาจริงๆ เราไม่ได้ไปรู้ได้หรอกว่า เขาคิดยังไงกับเรื่องนั้น ซึ่งตัดสินไม่ได้ว่า เขาคิด เขาเห็นด้วยกับความรู้สึกนั้นๆ ที่เรายัดเยียดให้เขา หรือตัดสินไปแล้วว่าเขาคิดอย่างนั้นจริง และเช่นเดียวกัน ก็ไม่ใช่ว่าใคร จะสามารถสมเพส หรือสมน้ำหน้าเรา หรือเยาะเย้ยขบขันในสิ่งที่เราเจอหรือเกิดขึ้นกับตัวเราได้
แล้วยังมีข้อหนึ่งอีกว่า เราไม่ได้เกิดมาเพื่อมีหน้าที่อธิบายตัวเองให้ใครเข้าใจ หรือบอกกับทุกคนว่าฉันถูกอย่างไร หรือคิด หรือรู้สึกอย่างไร แม้กระทั่งความผิดก็เช่นกัน สิ่งหนึ่งที่เราพึงมีคือ ไม่ว่าเราจะเจอหรืออยู่ในสถานการณ์ไหน เราแค่ควรเคารพตัวเอง แค่เคารพตัวเองเท่านั้น และทำอะไรที่ทำแล้วสบายใจ อะไรที่ทำแล้วไม่เป็นการดูหมิ่นตัวเองก็เพียงพอ เพราะเราก็ไม่รู้หรอก ว่าอะไรที่ทำไปแล้ว จะมานึกเสียดายทีหลังมีอะไรบ้าง หรืออาจเป็นเรื่องที่ทำไปแล้ว ตามหลอกหลอนทางด้านจิตใจไปนานเท่าไร เพียงแต่ว่า หากเราเคารพตัวเองได้มากพอ รักตัวเอง สิ่งที่ทำไปแล้วนั้น ไม่มีใครรู้ดีเท่าตัวเราเอง ในเหตุผลหรือจุดมุ่งหมายของการกระทำ
ดังนั้น เราแค่ทำ ทำไปแล้ว หรือกำลังจะทำ ในสิ่งที่ตัวเราคิด และให้เกียรติตัวเองมากพอที่จะคิด พูด และทำตามที่เราคิด หากเป็นการเดือดร้อนใคร ก็ให้ขอโทษ แต่ไม่ได้มีความจำเป็นแม้อย่างน้อย ว่าจะต้องอธิบาย ในเหตุผลที่ตัวเรามีต่อความผิด
เพียงแต่หากอยากอธิบายไป ก็แค่เลือกคนที่ใจรับรู้ว่าเขาเป็นผู้ยินดีที่จะรับฟังและเก็บความเป็นตัวเราที่เราเคารพไปใส่ใจก็เพียงเทานั้น คนเราก็มีแค่เท่านี้ รักตัวเองให้มาก แล้วเราจะผ่านทุกอย่างไปได้ เพราะคนที่ผ่านไปกับเราทุกๆ ลมหายใจ คือตัวเราเองไม่ใช่ใคร