คือเวรกรรมอันใด ชีวิตจริงยิ่งกว่าละครเลย

ปัจจุบันเราอายุ 31 มีแฟนคนแรกอยู่กินด้วยกัน มีลูกด้วย 1 คน คือพ่อของลูก เค้าเป็นคนที่ขี้โมโหหิว ซึ่งเราก็ทำงานด้วย ค้าขายไปด้วย แต่เค้าทำงานหน้าเดียว งานบ้านไม่ทำ งานนอกก็ไม่เอา แรกๆเราก็ดูแลเค้า บริการเยี่ยงทาส หลังๆมานี้เหนื่อยเหลือเกิน เลยไม่ค่อยสนใจเค้า เราเลยทะเลาะกันเลิกกันเพราะแค่เรื่องการหุงข้าวให้เค้ากิน ซึ่งเค้าไม่สามารถหุงข้าวกินเองได้ คือเหมือนไม่อยากทำ เพราะเค้าบอกเป็นหน้าที่ผุ้หญิง แต่เราทำงานประจำด้วย ขายขนมตอนเย็นด้วย เลยไม่มีเวลาในจุดนั้น แต่เค้าเราไม่เคยช่วยอะไรเลย จนเราทะเลาะกัน เค้าทำลายข้าวของในบ้าน ซึ่งเป็นเงินที่เรากู้มาด้วยแรงของเรา เราใช้หนี้คนเดียว เค้าไม่เคยช่วยอะไรเราเลย จนเราเลือกที่จะจบกับเค้าเมื่อปีที่แล้ว เดือนกันยายน 2566 เค้าก็ออกจากบ้านไปทำงานต่างจังหวัด แต่ก็ยังส่งเงินมาช่วยเราเรื่องลูกบ้าง เดือนละ2-3 พัน เราก็ยังรอเค้ากลับมาขอโทษ และมาทำพิธีสุ่ขอ ซึ่งเค้าไม่เคยให้เกียรติเราเลย มีลูกด้วยกันมา ยังไม่ไปทำพิธีทางบ้านเรา จนเราทำใจแล้ว เค้าก็ไปมีคนใหม่คบกันเรามารู้ว่าเค้ามีใหม่เราก็เสียใจมาก เค้าทำกับเราได้ เราต้องทำใจ แล้วเราก็เจอคนใหม่ คุยกันได้ ประมาณเดือนกุมภาพันธ์ 2567 แรกๆคบกันเป็นเพื่อน เค้านิสัยดีมาก เทคแคร์ทุกอย่าง อย่างว่าล่ะเนาะ ใหม่ๆ  จนเดือนพฤษภาคม 2567 เราก็ตกลงเป็นแฟนกัน ไปเที่ยวด้วยกัน ทำทุกอย่างที่เราอยากทำ แต่แค่ยังไม่ได้อยู่ด้วยกัน จนมาถึงเดือน สิงหาคม 2567 เราก้ได้ข่าวว่าพ่อของลูกมีลูกกับผุ้หญิงคนใหม่ แล้วไม่ส่งเสียลูกเราเท่าไหร่ เราเสียใจหนักมาก ดิ่งมาก จนเราคิดว่าอ่อ...อย่างน้อยเรายังมีกำลังใจจากคนที่เราคุย/คบหาดูใจกันอยุ่  ที่ไหนได้แฟนคนที่2เค้ามาบอกเราว่าแม่เค้ารับไม่ได้ที่เรามีลูกมาก่อน ซึ่งเราช็อคมากเพราะทีแรกเค้าบอกเราว่าเค้ารักเรา ใครจะมองยังไงไม่สน ถ้าเรารัก แม่เราก็ต้องรักด้วย แต่...สุดท้าย เค้าบอกแม่เค้าไม่ให้คบกับเราไปต่อกันไม่ได้ เค้าบอกขอเป็นเพื่อนดีกว่า ทั้งๆที่เราตั้งใจรักเค้ามาโดยตลอด เค้าเปลี่ยนไปเป็นคนละคนทันที เค้าทำใจได้ไวมาก ผิดกับเรา แผลที่1 ยังไม่หาย แผลที่2 มาหนักกว่า เราผิดอะไร แค่เรามีลูกมาก่อน เราแค่เลือกคนผิด เราบอกเลยว่าเราช็อคมาก เสียใจสุดๆ มาคิดเอาทีหลังว่าแผลที่1เจ็บยังไม่หายดี มาเจ็บแผลที่ 2 อีก ซ้ำไปกว่านั้นเราต้องเลี้ยงลูกคนเดียว เพราะพ่อของลูกไม่เอาลูกเลย ขึ้นศาลไกล่เกลี่ยเค้ายังไม่ยอมมา เค้าบอกไม่ใช่ลูกเค้า เพราะลูกใช้นามสกุลเรา จะส่งเสียให้เท่าที่ไหว เราเจ็บเหลือเกิน 2 แผล ลึกเข้าไปในหัวใจ เราจะเอากำลังใจมาจากไหน มันดิ่ง มันช็อคไปหมด สงสารลูกก็สงสาร ต้องสู้อยู่คนเดียว เราอยากรู้มันเป็นเวรกรรมอะไร