คือผมมีพี่ที่ชอบแซะะชอบนินทาผมอ่ะครับ นั่งในห้องอยู่เฉยๆ ก็โดน ตัดพี่ตัดน้องมาจะ3ปี แต่ก็ต้องทนอยู่บ้านเดียวกัน ชิวีตงานบ้านส่วนใหญ่ก็จะจัดการกันเอง กินเสร็จก็ล้างเอง อะไรอย่างงี้ หัวข้อที่มันชอบพูดแซะะส่วนใหญ่ ก็จะเป็นเรื่องที่แม่ชอบช่วยผม เช่น ผมไปเก็บผ้าใส่ตะกร้า(รวมของคนอื่น)หนีฝนมา แล้ววมาวางไว้ตรงหน้าประตูบ้าน แม่ที่แยกกเสร็จแล้ววก็เอาผ้าที่เหลือในตะกร้า(ไม่เยอะ)เอามาวางในห้องด้านล่างซึ่งห่างไม่ถึง5เมตร มันก็จะพูดกับแม่ผมว่าต้องประเคนให้ถึงห้องมันเลยรอ ประมาณนี้ครับ คือ พี่ผมเขาไม่ชอบให้ใครมาช่วยผม ถึงจะเป็นเรื่องเล็กน้อยก็พูดแซะตลอด ทั้งที่คนที่มาช่วยก็ไม่รู้สึกเดือดร้อนอะไร และะไม่ได้ลำบากขนาดนั้น ซึ่งผมก็ช่วยในการแบกกของหรือใช้ให้ไปทำอะไรก็ทำตลอด และผมไม่เคยขอให้ใครมาช่วยอะไรผมเลย ผมเลย แม่ผมช่วยพี่เหมือนกันนะครับ ไม่ต่างกันเท่าไร เช่น ช่วยทำขนมมั้ง (ต้องตื่นมาตี3ตี4เพื่อมัน) ให้อาหารหมามั้ง(หมามัน) จิปาถะ แต่พอจังวะที่แม่ไม่สามารถช่วยได้มันจะอ้างเรื่องที่แม่ยังช่วยผมได้เลยทำไมกับมันถึงไม่ได้ แล้ววแม่ก็ต้องยอมไป และะพอมีปัญหามันนินทาทุกครั้งเรื่องช่วยผม มันก็หาว่าแม่ลำเอียงไม่ช่วยมันเท่ากับผมเลย เหมือนมันไม่เห็นค่ากับสิ่งที่แม่ช่วยมันเลยทั้งที่ก็พอๆกันแท้ เห็นแต่สิ่งที่เเเม่ทำกับผมอย่างเดียว  

 ตลอด3ปีมานี้ผมนั่งแยกกะบครอบรัวเวลากินข้าว ไม่ไปอยู่ใกล้มันเลย ไม่เป็นคนเริ่มบทสนทนาเลย มีแต่มันเข้ามาชวนคุย พอไม่ถูกใจก็จะวีนใส่ ห้ามไม่ให้กินของที่มันซื้อ ทั้งที่ก็ไม่กินของมันอยู่เเล้ว(ใครจะไปกินของคนที่เกลียดว่ะถามจริง) ผมก็อยากจะให้มันเลิกนินทาต่อหน้า หรือทะเลาะเรื่องที่มันปัญญาอ่อนจะต้องมาทะเลาะกับเรื่องเล็กๆ ฝั่งพ่อแม่ผมยังมองว่าเรื่องที่ทะเลาะกันมันไร้สาระมาก ขนาดจานใบเดียว ก็ยังทะเลาะกันได้ ผมเคยบอกกับแม่ตัวเองว่าให้เลิกช่วยเรื่องยุมยิมเเบบนี้ได้มั้ย แม่ผมก็ทำตามนะบางที่ ต้องแอบทำตอนที่มันไม่อยู่บ้านหรือไม่ให้มันเห็น ไม่เข้าใจว่าคนที่เดือดร้อนไม่ใช้คนช่วยแต่เป็นคนที่เรื่องคนอื่น ในการที่ครอบครัวจะช่วยเหลือกันมันแปลกขนาดนั้นเลยหรอว่ะ ของใช้ส่วนตัวก็ซักเองหมด ห้องก็อยู่แค่ห้องส่วนตัว มีแต่กับข้าวที่แม่จะทำให้กินกันสองคน แค่นั้น ค่าใช้จ่ายในบ้านมันก็ไม่ได้จ่าย (เคยให้มันจ่ายแต่มันก็ใช้เรื่องนี้มาเป็นข้ออ้าง ก็เลยไม่ให้ยุ่ง เงินก็ไม่ขอให้ช่วยอีกเลย) พอขอให้ช่วยแล้วชอบมีปัญหา อายุ จะเข้า 30 ที่อยู่ที่อื่นก็มี แต่ติดที่ต้องกลับบ้านมาให้อาหารหมา (ไม่มีปัญญาเลี้ยงเอามาให้ผมกับแม่เลี้ยง ทั้งที่คัดค้านเต็มที่มันก็ยังแอบเอามาไม่บอกและะนั้นเป็นสิ่งที่ผมไม่ชอบที่สุด) คนในบ้านส่วนใหญ่ไม่โอเคกับมันแต่ก็ต้องเก็บเอาไว้เพราะคุยแล้วไม่จบ เอาชนะให้ได้ ไม่ปล่อยวาง แม่มาคุยกับผมเป็นประจำ บางที่แม่ก็รำคาญมันนะเวลามันเรียกร้อง ต่างจากผมที่ไม่ได้แคร์เลยว่าใครจะช่วยผมหรือไม่ช่วย จะชอบหรือไม่ชอบ 

ถ้าขี้เกียจอ่านข้างบนมาตรงนี้ได้เลยครับเข้าประเด็น 
   คำถามคือผมต้องทำยังไงถึงจะให้มันหยุดนินทาเรื่องแม่ช่วยแต่ผม ทั้งๆที่แม่ช่วยเท่าๆกัน
     
*ย้ายออกไม่ได้ไม่มีตัง
*เคยคุยกับมันแล้วมันก็จะยังนินทาต่อ พูดไม่ฟัง 
*ผมฟังมันนินทาแรงๆต่อหน้าทุกครั้ง ผมก็นั่งนิ่งทุกครั้ง และใจผมก็เสียทุกครั้ง เสียสุขภาพจิตทุกครั้ง
*ผมพยายามพิมให้ไม่ลำเอียงมากที่สุด แต่ก็ลำเอียงอยู่ดี ก็ลองตัดสินกันเอาครับ
*มาระบายล้วนๆ คำตอบจะได้หรือไม่ได้ก็ไม่เป็นไร