พ่อผู้ที่ทิ้งลูกไป ไม่เคยแม้แต่จะส่งเสีย ในวันที่ป่วยจะให้เราไปดูแล?

เราผู้คล้ายกับ จขพ ขอเล่าย้อนหลังคร่าวๆ (เมื่อ50กว่าปีก่อน ..ตอนเด็กๆ พ่อเราก็ไม่เคยสนใจลูก ไม่เคยส่งเสียเล่าเรียน มีแต่แม่ส่งเสียแต่แม่เราสมัยสาวๆ ดุมากด่าเก่งชอบตีคงเพราะเก็บกดจากพ่อเราก็เข้าใจแต่ก็น้อยใจที่พ่อแม่ร้ายทั้งคู่ แต่แม่ยังดีที่ดูแลลูก ยิ่งพ่อเราชอบกินเหล้าเวลาเมา ยังชอบทุบตีทำร้ายแม่กับลูกๆ ตลอด ช่วงอยู่บ้านเช่าด้วยกันต้องอดทนอดกลั้นมากๆ พอช่วงอายุ 13-14 น้องชายแม่ย้ายบ้านเขาสงสารเลยให้บ้านเก่าแม่กับพวกเราไปอยู่แทน แต่พ่อเรายังอยู่บ้านเช่าเพราะน้ากำชับไม่ให้เข้าบ้านเพราะเขาก็เกลียดพ่อเรา พอพ่อเมาชอบมาเขย่าจะพังประตูเหล็กบ้านน้า  จะเข้ามาทำร้ายพวกเราในบ้าน พอเข้าไม่ได้มันเอาหินปาขึ้นชั้นบนซึ่งเป็นห้องแถว ชาวบ้านก็รำคาญแต่เขาไม่ยุ่งกัน ตอนนั้นไม่มีกฏหมายครอบครัวด้วย เวลาขายของก็ทำคนเดียวไม่ได้ต้องให้ลูกคนใดคนนึงไปช่วยงานเช้าตลอดเรารับช่วงคนที่3หากไม่ตื่นเช้ามาเตรียมของให้ก็โดนมือตีนเขาอีกแถมอาจไม่ได้ไปโรงเรียนด้วย ก็ต้องทนและยอมตลอดที่เรายังเรียนมัธยมพอเข้ามหาลัยทำงานเองได้เราไม่ทำให้แล้วน้องสาวมารับช่วงและแม่ยังต้องช่วยเพราะต้องขายของหาเงินที่บ้านเช่านั้นด้วยเช่นกัน.หลังจากเราทำงานเราก็เริ่มตัดขาดพ่อไปเลย ให้เงินแม่ใช้คนเดียว เราใจแข็งมากเพราะมันเก็บกดและเกลียดมากแต่สงสารแม่ที่ต้องมารับมือเขาตลอดโดนทำร้ายก็ไม่สู้ ผมโมโหก็ช่วยไม่ได้เพราะคนอื่นจะมองไม่ดี (ญาติฝ่ายพ่อก็ไม่ช่วยเพราะเขาก็ไม่เอาไม่นับญาติแสดงว่าพ่อเราก็แย่จริงขนาดพี่น้องทางพ่อเขายังไม่สนด้วยเลย ยิ่งฝ่ายแม่ก็ไม่ยุ่งเลย กลายเป็นครอบครัวเราโดนโดดเดี่ยวจากญาติๆ ทุกฝ่าย)..พอเราทำงานก็ไม่รับรู้ไม่สนเรื่องพ่ออีกเลยตัดขาดเลย แต่ยังอยู่บ้านรับรู้เรื่องราวพ่อเมาชอบทำร้ายแม่ตลอด เราบอกให้แม่เลิกหรือสู้กลับบ้าง แต่เขาไม่ยอมกลัวพ่อ แต่กับลูกนี่โคตรดุตีก็เก่ง แม่ก็อดทนพูดแต่ว่าใช้กรรมไปก็อยู่ช่วยพ่อไปจนพ่อป่วยและเสียไป แม่ก็สบายขึ้นมาหน่อย ช่วงพ่อป่วย เราก็ไปเยี่ยมครั้งเดียวคือ ตอนบวช เพราะก่อนช่วงนั้นเราป่วยต้องผ่าตัดที่ศิริราชและเพื่อนสนิทไปบนให้ว่าจะเราบวชหากผ่าตัดกลับมาใช้ชีวิตได้ปกติ พอหายดีก็ลางานมาบวชแก้บน 555 ทั้งที่ไม่เคยคิดจะบวชเลย ในตอนนั้นเขายังป่วยอยู่เลย แม่บอกต้องไปเยี่ยมบ้างและให้ไปขออโหสิกรรมกัน..ถือว่าหมดสิ้นเวรกรรมในชาตินี้..ส่วนเรื่องช่วยเหลือเราตอนนั้นเราไม่สนใจเขาเลยใจแข็งมาก ก็คงแม่นั้นล่ะที่ช่วยเหลือ ฉะนั้นเรื่องของ จขกท จะไม่ช่วยก็ได้ถ้าพอมีเหลือหรือถ้าใจแข็งพอจะไม่ช่วย ผมไม่ถือว่าผิดหรืออกตัญญู ในความคิดผมนะ เพราะผมเข้าใจความรู้สึกนั้น..จขกท ยังดี ที่ไม่ถูกทำร้ายทุบตีจากพ่อคุณ ไม่เหมือนผมช่วงเด็กเคยคิดฆ่าตัวตายเคยเอามีดกรีดมือด้วยประชดชีวิตในวัยเด็กมาก แต่ใตไม่กล้าพอ ไม่เช่นนั้นคงไม่ได้มาตอบกระทู้นี่แน่ๆ 😅😅