สวัสดีค่ะ เรามีเรื่องทุกข์ใจมากหาทางออกไม่ได้ ไม่รู้จะปรึกษาใคร

เราอายุ 27 ปี มีงานทำ(รับราชการครู) ทำงานใกล้บ้าน อาศัยอยู่บ้านกับพ่อ แม่ น้อง 
หน้าที่ในบ้านเราคือทำงานบ้าน กลับบ้านมาหุงข้าว เก็บจาน(แม่ล้าง) กรอกน้ำ รีดผ้า พับผ้า เก็บผ้า กวาดบ้าน 
ส่วนหน้าที่ซักผ้า (ซักเครื่อง) เป็นแม่ ส่วนตากผ้าเป็นน้อง อันนี้คือตามที่ตกลงกันเพราะเคยทะเลาะกันเรื่องงานบ้าน เราคือคนที่โดนด่าคนเดียว

ในขณะที่เราพยายามรับผิดชอบทุกๆอย่างตามหน้าที่ที่ตกลงกันไว้ แต่มีเราคนเดียวที่โดนด่าว่าไม่ทำงานบ้าน เพียงเพราะเราขอรีดผ้าตอนดึก แต่น้องสาวเราแทบไม่ได้ทำงานบ้านเลย แม้แต่ปลอกหมอนของมันเองยังไม่ทำ กวาดห้องนอนที่นอนด้วยกันก้ไม่ทำถ้าไม่บอก แต่เป็นเราที่โดนด่าว่าไม่ทำ หรือแม้แต่น้องไม่ทำอะไร แม่ก็ไม่เคยด่าน้องตรงๆเลย ด่ามันให้เราฟังเฉยๆ แต่ไม่เคยบอก

ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน เราเป็นคนโดนด่า โดนตะคอก ขึ้นเสียงให้เราอายคน เอาอารมณ์เอาความโมโหมาลงที่เราคนเดียว ตอนที่น้องทะเลาะกับแม่ทำให้แม่ไม่พอใจ แม่ไม่เคยตะคอกใส่น้องเลยแม้แต่ครั้งเดียวในชีวิต เราทั้งโดนตี ทั้งโดนไม้แขวนเสื้อ โดนฝ่ามือ แต่น้องไม่เลย

บางวันกลับมาบ้านพ่อเมา เปิดเพลงเสียงดัง ด่าคนอื่น นินทาคนอื่น ด่าแม่ เลิกงานมาเหนื่อยๆมาเจอแบบนี้ ท้อมากค่ะ มันเหนื่อยไปหมด ทุกข์ใจแสนสาหัส เรารู้ว่าเราเป็นที่รองรับอารมณ์ของแม่ เพราะแม่ไม่เคยลงที่น้อง ไม่เคยลงที่พ่อ เพราะถ้าด่ากันกับพ่อ คืนนั้นทั้งคืนไม่ได้นอน จะเปิดประตูบ้าน ทำเสียงดังรบกวน เปิดเพลง ทำทุกอย่างที่ไม่ให้คนได้นอน

หน้าที่งานบ้านที่แบ่งกันเราทำทุกอย่างได้ดี และครบตามที่ตกลง เราทำให้ทุกคนดีหมด แต่เวลาแม่ทำให้เราเหมือนทำส่งๆ จะทำยังไงก็ได้  เสื้อสีขาวเราไม่เคยแยกซัก ผ้าไทยเราไม่เคยใส่ถุงถนอมซัก เราไม่โอเคที่ทำไมดราทำให้ดีทุกคน แต่คนอื่นไม่เคยทำให้เราดีๆเลย มันรู้สึกไม่แฟร์ที่เราโดนกระทำแบบนี้ พอเราเลิกที่จะทำให้ดี แต่เราก็ยังรับผิดชอบอยุ่นะคะ เราก็โดนด่า ถ้าไม่พอใจก็ไม่ต้องทำ แล้วก็โกรธเราไม่คุยกับเรา

ค่าใช้จ่ายในบ้านเราก็รับค่ะ ค่าไฟ ค่าเน็ต ค่าทรายแมวบ้าง ค่าผงซักผ้า ค่าปรับผ้านุ่ม

จนสุดท้ายตอนนี้เราเหนื่อย เหนื่อยมาก เหนื่อยงานไม่พอเหนื่อยกับคนที่บ้าน คำพูดของคนที่บ้านมันทำให้โลกใบนี้ไม่น่าอยู่
ครอบครัวอื่น ลูกทำงานเหนื่อยก็หาข้าวหาน้ำให้ลูกกิน ถามลูกเหนื่อยไหม แต่กับเราไม่เคยถาม มีแต่ว่าไม่ทำงานบ้าน ไปกวาดบ้านสิ รีดผ้าสิ กลับบ้านมาพ่อเมาทุกวันอีก มัน toxic เกินกว่าที่จะอยากมีชีวิตอยู่

ช่วงนี้คิดบ่อยๆว่า ถ้าเราต_ยจะดีกว่าไหมจะได้จบ แต่ก็รักชีวิตตัวเองเกินกว่าจะทำแบบนั้น ชีวิตเรามีค่า ต่อให้ใครไม่เห็นมีแค่เราที่เห็นค่ามัน แต่ไม่รู้ว่าจะคิดแบบนี้ไปได้อีกไหมเพราะเหนื่อยเหลือเกิน

เราอยากย้ายออกจากบ้านไปอยู่ที่อื่น เรื่องเงินเราไม่ติด ไม่ใช่ว่ามี แต่เพื่อความสบายใจเราพร้อมจ่าย แต่เรากลัวถ้าเราย้ายจริง ๆ กลัวโดนครอบครัวไปตามด่า ไปตีเรา อีกอย่างคนในก็ยังต้องพึ่งพาเรา ทั้งค่าใช้จ่าย การดูแลบ้าน ดูแลแมว เรายังเป็นคนที่พึ่งพาได้มากกว่าพ่อ เสาร์อาทิตย์ยังต้องไปเฝ้าร้านที่พ่อแม่ทำงาน

เราอยากทิ้งทุกอย่าง เพราะทำอะไรก็ผิด เป็นที่รองรับอารมณ์
เราควรออกมาอยู่หอพักดีไหมคะ ออกมาอยู่คนเดียว ออกจากบ้านที่ไม่มีใครต้องการ เห็นเราเป็นแค่คนทำงานบ้าน