สวัสดีครับ ทุกคนฝันกันหมดใช่ไหมครับ แต่เราจะจำมันได้หมดหลังตื่นนอนและภาพยังจำติดหัวไหม วันนี้จะมาแชร์ความฝันที่มันยังคอยตามติดชีวิตผมกันนะครับ
เริ่ม!
ตอนนั้นผมฝันว่าได้ไปทำกันที่ไหนสักที่บรรยากาศคือยุคสงครามโลกครั้งที่2เลยพวกผมทำงานกัน40คน วันนึงโดนจับให้ไปรบในสงครามแล้วกลายไปเชลยศึกโดนทรมานมากมาย วันนึงพวกมันให้เลือกจะให้หนีหรืออยู่ต่อ พวกเรารู้แน่ๆพวกมันไม่ปล่อยเราไป พวกเราจึงตัดสินใจก่อนคำพูดสุดท้ายจะเอ่ยออกมากพวกเราวิ่งสุดแรง มีเสียงระเบิดระเสียงปืนมากมายรวมไปถึงเสียงควญครางอันน่ากลัว
เราวิ่งหนีจนมาถึงโรงงานแห่ง1มันมีฮอ.1ลำพวกเราพยายามหาทางขึ้นไปให้ได้ แต่พอพวกเรากำลังจะขึ้นฮอ.หนี พวกเราพากันกอดกันแล้วร้องไห้ว่ารอดแล้ว ผมคือคนสุดท้ายที่กำลังจะวิ่งไป เสี่ยววิฮอ.ลำนั้นโดนยิงระเบิด ตอนนั้นผมโดนแรงระเบิดกระเด็นตกลงมาข้างล่างรู้สึกเจ็บไปทั่วร่างกายเรี่ยวแรงไม่เหลือขยับตัวไม่ได้ ผมได้แค่ร้องเรียกชื่อเพื่อนสุดเสียงก่อนพวกมันจะมา ผมหันไปเห็นเด็กน้อยคนนึงที่แอบมุมเสาร์เป็นผญ.ผูกโบว์สีแดงน่ารักใบหน้ามีรอยเปื่อนโครน พวกมันโหดเหี้ยมมาก ให้เด็กวิ่งหนีแล้วคอยยิงไปเสียดไปเรื่อยๆ จนเด็กตกน้ำเสียชีวิต สุดท้ายแล้วผมไม่รู้เลยผม รอดหรือไม่รอด.
ภาพจำแล้วความรู้สึกที่ติดอยู่ในหัวเสมอ
การแต่งตัวเหมือนสมัยสงครามโลกครั้งที่2 ทุกอย่างดูมืดมนไปไหน ทุกอย่างตกอยู่ในความหวาดกลัว ป่าที่นั้นยิ่งน่ากลัวไปอีก ผมมองไปทุกที่ตอนวิ่งมันดูมีแต่ผู้คนเสียชีวิต
เรื่องความฝัน
เริ่ม!
ภาพจำแล้วความรู้สึกที่ติดอยู่ในหัวเสมอ
การแต่งตัวเหมือนสมัยสงครามโลกครั้งที่2 ทุกอย่างดูมืดมนไปไหน ทุกอย่างตกอยู่ในความหวาดกลัว ป่าที่นั้นยิ่งน่ากลัวไปอีก ผมมองไปทุกที่ตอนวิ่งมันดูมีแต่ผู้คนเสียชีวิต