"คุณยายวัยเก้าสิบนั่งอยู่บนรถประจำทาง ผู้หญิงทำงานออฟฟิศดูแข็งกร้าวคนหนึ่งสะพายกระเป๋าใบโตเดินขึ้นมาบนรถ ขณะทรุดตัวลงนั่งข้างคุณยาย กระเป๋าของเธอกระแทกใบหน้าคุณยาย!
นั่งได้สักพัก เธอก็ล้วงกระเป๋าพยายามค้นหาอะไรสักอย่าง กระเป๋าใบโตนั้นสะกิดแขนคุณยายตลอดเวลา ครู่ต่อมา เธอตัดสินใจลุกพรวด กระเป๋าเกือบจะเหวี่ยงโดนคุณยายอีก คราวนี้คุณยายเอามือป้องใบหน้าไว้ทัน ผู้ชายอีกคนที่นั่งอยู่ด้านหลัง พยายามตะโกนบอกว่า ระวังกระเป๋าคุณหน่อย โดนผู้โดยสารคนอื่น...
เธอหันมามองแว่บหนึ่ง สีหน้านิ่งเรียบ มิเพียงไม่ใส่ใจ ไม่เอ่ยขอโทษ กลับเดินตรงไปด้านหลังรถราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น...
ชายคนนั้นถามคุณยายว่า ทำไมทนนั่งนิ่งเงียบ ไม่พูดอะไรครับ?
คุณยายยิ้มใจดี ตอบว่า
“...มันไม่มีความจำเป็นใดที่จะต้องเสียเวลาพูดเรื่องไม่สำคัญ ซึ่งอาจกลายเป็นถกเถียง ทะเลาะ หยาบคายใส่กันด้วยเรื่องเล็กน้อยแบบนี้... ถ้าเราปล่อยมันก็ผ่านไป ไม่ทันถึงคืนนี้ ฉันก็ลืมแล้ว แต่ถ้าเรายึดไว้ มันก็ทำให้เสียอารมณ์ไปตลอดวัน... ไม่ว่าฉัน, เธอ หรือใคร บนรถประจำทางคันนี้ เราต่างเดินทางร่วมกันแค่ช่วงสั้น ๆ เท่านั้น เดี๋ยวฉันก็จะลงป้ายหน้าแล้ว...”
จริงอย่างที่คุณยายพูด เราทุกคนต่างโดยสารบนโลกนี้แค่ช่วงเวลาสั้น ๆ จะมามัวเสียอารมณ์กับเรื่องไม่ใช่เรื่องให้หัวใจมืดหม่นทำไม เราจะมาโต้เถียงเอาชนะ อิจฉา ริษยา กลั่นแกล้ง เอาเปรียบกันไปถึงไหน เพราะอีกไม่นาน เราก็ต้องลงจากรถประจำทางบนถนนสายชีวิตนี้ด้วยกันทั้งนั้น...
นักปรัชญาแจ็คสัน คิดดาร์ด เคยกล่าวไว้ว่า - -
สิ่งใดที่ทำให้คุณรำคาญ กำลังสอนให้คุณรู้จักอดทน
ใครที่ทิ้งคุณไป กำลังสอนให้คุณลุกยืนด้วยตัวเอง
สิ่งใดที่ทำให้คุณโกรธ กำลังสอนคุณให้อภัยและเห็นอกเห็นใจ
สิ่งใดที่มีอำนาจเหนือคุณ กำลังสอนวิธีให้คุณเอาอำนาจของคุณกลับคืนมา
สิ่งใดที่คุณเกลียด กำลังสอนคุณเรื่องของความรักไร้เงื่อนไข
สิ่งใดที่คุณกลัว กำลังสอนคุณให้กล้าเอาชนะความกลัวนั้น
สิ่งใดที่คุณควบคุมไม่ได้ กำลังสอนให้คุณรู้จักปล่อยมันไป...
ฉะนั้น ก่อนจะโกรธ, เกลียด, หงุดหงิดครั้งต่อไป เตือนตน-บอกตัวเองเสมอว่า ทุกสิ่งกำลังสอนอะไรบางอย่างแก่เรา และ..."
“เดี๋ยวฉันก็จะลงป้ายหน้าแล้ว...”