#ขอร้องลองอ่านให้จบหน่อยครับ ตอนนี้มันอึดอัด รู้สึกผิด สับสน ต่อให้ผมโดนประนาม ก็ยังรู้สึกดีกว่าในตอนนี้
ผมเกาะผู้หญิงแ...กครับ ที่ผ่านมาแรกๆผมก้ออก พอผ่านไปสักพักเริ่มหาร เพราะตังไม่มี ที่เอามาใช้กับเค้าได้คือทั้งหมดแล้ว สมมุติ เงินเหลือ 6000 ผมเอาไว้ใช้กับเค้าไปแล้ว 5000 เพราะปกติผมกินอะไรก็ได้ข้าว 50-60 ก็อิ่มแล้ว จะซื้อเสื้อซักตัว หม่าล่าสักแก้วยังคิดแล้วคิดอีก (ปกติเงินเดือนเค้า 50,000 เงินเดินผม 25,000 ยอมรับว่าผมเองก็ดันทุรัง)
ละผมยืมเงินเค้าซื้อกล้อง 13,000 แล้วจะทยอยคืน หลักๆเอามาถ่ายตัวเค้าเอง และใช้เสริมเวลารับงาน ก็ดันมาตกงานซะก่อน เลยต้องขายกล้องแ..ก พ่อก็เข้าโรงบาล เปนมะเร็งต้องใช้เงินตลอด ส่วนที่เหลือก็เอามาทำรถพาเค้ากลับบ้านนอกตามที่สัญญาไว้ ต้องยืมเงินผู้หญิงเดือนละ 1000-2000 2-3 เดือนมานี้ แต่ยืมรายเดือนส่วนใหญ่จะคืนสิ้นเดือนทันที
เวลาไปเที่ยวต่างจังหวัดกันส่วนมากจะหารค่าน้ำมัน แต่รถผมเก่าค่าซ่อมก็เยอะ ซึ่งจริงๆแล้วมันยังไม่ต่องซ่อมก้ได้ถ้าขับไกล้ๆไปทำงานเพื่อบริหารเงินให้พอ แต่ผมก็ต้องจ่ายตรงนี้เพราะอยากพาเค้าไป ปกติผมไม่เที่ยวเลยเพราะรู้สถานะตัวเอง ส่วนเงินเค้า ผมจดไว้หมด เพราะตั้งใจว่าตั่งหลักได้จะคืนทุกบาททุกสตางค์ มีแค่ตั้งแต่ต้นเดือนมานี้ผมไม่มีรายได้ ตัองขอเงินเค้ากินใช้รายวัน
สุดๆไปเลยใช่ไหมครับ แต่ผมไม่เคยขอเงินแล้วนอนรอเงินไปวันๆ ทุกวันผมดิ้นรนทุกอย่าง ทำงานจนแทบไม่ได้นอน เพื่อเวลาทึ่เค้ากลับมา ผมจะดูแลเค้าได้ ทำให้ทุกอย่างที่ผมพอจะนึกออก เพื่อตอบแทนที่เค้าคอยช่วย จนวันนึงเค้าบอกว่าเค้าอึดอัดที่ผมไม่มีเงิน และไล่ผมไป ผมออกมาโดยดีเพราะรักเค้า ด้วยคำสัญญาว่าผมจะคืนให้เธอทุกบาท ทุกสตางค์ แต่แล้วเธอก็บอกให้ผมกลับไปหาเธอ มาเริ่มกันใหม่ ให้ผมสู้อีกครั้งนึง โดยทีเรื่องทั้งหมดตั้งแต่ผมมีปัญหา้รื่องเงินนี่ มันแค่ 3 เดือนนะครับ และพึ่งไม่มีรายได้เลย ประมาณ 10-15 วัน หลังมานี้ แต่ก็อย่างที่บอกผมไม่ได้นั่งรอเฉยๆ ทั้งทำงานประจำ และ กำลังจะลองทำอาหารขาย เพื่อให้มีเงินรายวันไม่ต่องพึ่งเธอ
แต่ระยะหลังมานี้ ผมรู้สึกแปลกๆมาตั้งนานแล้ว นอกจากเงินที่เธอให้วันละ 100-200 มันไม่มีอย่างอื่นเลยที่แสดงออกถึงความรัก กอด หอม บอกรัก ต้องเป็นฝ่ายผมทำตลอด ผมรอเธอกลับจากที่ทำงาน เพื่อหวังว่าจะปรนนิบัติเธอ ให้เธอคลายเหนื่อยได้บ้าง พยายามทำทุกอย่างแล้วเพื่อตอบแทนเธอ แต่กับเธอมันตรงกันข้าม ยอมรับว่าผมอยากอยู่กับเธอ เพราะผมเป็นโรคซึมเศร้า เวลาที่อยู่กับเธอคือเวลาที่ดีที่สุด ดีกว่ายาที่หมอให้ซะอีก แม้เธอจะไม่เคยสนใจเลยก็ตาม บางครั้งผมรอทั้งสัปดาห์ให้ถึงวันหยุดของเธอ เพื่อใช้เวลาร่วมกัน แต่เธอก็จะออกไปกับเพื่อน ไปเที่ยวต่างจังหวัด ไปกินข้าว ไม่ว่าจะไปไหน เวลาที่เธอกลับมาคือ ตี4-ตี5 ตลอดและวันรุ่งขึ้นก็ไปทำงาน เวลาผมเอ่ยถาท เธอก็บอกแค่ว่สก็นอนอยู่ด้วยกันแล้วไง จนกระทั่งเมื่อวานนี้ ผมที่ไม่เคยเช็คโทรศัพท์เธอเลยทั้งที่สงสัยมาตลอดเพราะเธอเปลี่ยนรหัสบ่อยมาก ก้ตัดสินใจเช็ค จึงมาเจอว่าเธอคุยกับคนอื่น ทุกครั้งที่เธอโกหกว่าไปหาเพื่อน คือไปกับไอเฮียนี้ตลอด ในช่วงเวลาที่ผมเฝ้ารอเธอ พยายามประหยัดที่สุดกินมาม่าวันละ 3 มื้อ นอนซมต่อสู้กับอาการของโรคซึมเศร้าที่รู้ตัวตลอดแต่ขัดขืนมันไม่ได้ เธอเอาเวลาเหล่านั้นไปใช้กับคนอื่น ไปกินอาหารดีๆ มีความสุข กับผู้ชายคนอื่น เมื่อถามว่าทำไมถึงทำแบบนี้ เธอตอบหน้าตาเฉยว่า เพราะผู้ชายมีเงิน (เธอเริ่มคุยมานานแล้วก่อนจะไล่ผมไปครั้งก่อนอีก)
บ่อยครั้งที่ความตั้งใจของผมมันทำร้ายเธอ แต่นั่นก็ทำไปเพื่อตัวเธอเองทั้งหมดด้วยสติปัญญาอันโง่เขลาของผม ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต ผมทำไปเพื่อเธอทั้งหมด แม้มันจะยังไม่ผลิดอกออกผล เราต่างก็ผิด แต่ทำไมต้องทำกับผมแบบนี้ หรือผมสมควรแล้ว ผมสับสนจริงๆ สับสนมากๆ ผมสมควรแล้วใช่ไหม ที่เข้าไปในชีวิตของเธอ เรื่องราวมันเริ่มต้น ระยะเวลาแค่ 3 เดือนหลังมานี้ แต่ที่แย่จริงๆคือตกงาน ประมาณ 15 วัน และผมก็ดิ้นรนตั้งแต่วันแรกที่ออกจากงาน มันง่ายไปไหม แต่ท่าจะประนามผม ก็เชิญเลย ผมน้อมรับ เพราะผมทำสุดความสามารถแล้ว และผมคิดว่าผมได้รับผลของการกระทำแล้ว สูญเสียคนที่รัก สูญเสียความหวังเดียว สูญเสียงานที่พึ่งเริ่ม เพราะต้องย้ายกลับมาอยู่บ้าน
ปล.ส่วนเงินของเธอตอนนี้กำลังรวบรวมสลิป คาดว่าติดเงินเธอไม่เกิน 25,000 แต่ผมคิดว่าจะคืนเธอ 30,000 กำลังจะขายรถ และ คืนเงินเธอทุกบาททุกสตางค์
ลองอ่านเรื่องราวของผมหน่อยครับ ตอนนี้มันสับสนไปหมด
ผมเกาะผู้หญิงแ...กครับ ที่ผ่านมาแรกๆผมก้ออก พอผ่านไปสักพักเริ่มหาร เพราะตังไม่มี ที่เอามาใช้กับเค้าได้คือทั้งหมดแล้ว สมมุติ เงินเหลือ 6000 ผมเอาไว้ใช้กับเค้าไปแล้ว 5000 เพราะปกติผมกินอะไรก็ได้ข้าว 50-60 ก็อิ่มแล้ว จะซื้อเสื้อซักตัว หม่าล่าสักแก้วยังคิดแล้วคิดอีก (ปกติเงินเดือนเค้า 50,000 เงินเดินผม 25,000 ยอมรับว่าผมเองก็ดันทุรัง)
ละผมยืมเงินเค้าซื้อกล้อง 13,000 แล้วจะทยอยคืน หลักๆเอามาถ่ายตัวเค้าเอง และใช้เสริมเวลารับงาน ก็ดันมาตกงานซะก่อน เลยต้องขายกล้องแ..ก พ่อก็เข้าโรงบาล เปนมะเร็งต้องใช้เงินตลอด ส่วนที่เหลือก็เอามาทำรถพาเค้ากลับบ้านนอกตามที่สัญญาไว้ ต้องยืมเงินผู้หญิงเดือนละ 1000-2000 2-3 เดือนมานี้ แต่ยืมรายเดือนส่วนใหญ่จะคืนสิ้นเดือนทันที
เวลาไปเที่ยวต่างจังหวัดกันส่วนมากจะหารค่าน้ำมัน แต่รถผมเก่าค่าซ่อมก็เยอะ ซึ่งจริงๆแล้วมันยังไม่ต่องซ่อมก้ได้ถ้าขับไกล้ๆไปทำงานเพื่อบริหารเงินให้พอ แต่ผมก็ต้องจ่ายตรงนี้เพราะอยากพาเค้าไป ปกติผมไม่เที่ยวเลยเพราะรู้สถานะตัวเอง ส่วนเงินเค้า ผมจดไว้หมด เพราะตั้งใจว่าตั่งหลักได้จะคืนทุกบาททุกสตางค์ มีแค่ตั้งแต่ต้นเดือนมานี้ผมไม่มีรายได้ ตัองขอเงินเค้ากินใช้รายวัน
แต่ระยะหลังมานี้ ผมรู้สึกแปลกๆมาตั้งนานแล้ว นอกจากเงินที่เธอให้วันละ 100-200 มันไม่มีอย่างอื่นเลยที่แสดงออกถึงความรัก กอด หอม บอกรัก ต้องเป็นฝ่ายผมทำตลอด ผมรอเธอกลับจากที่ทำงาน เพื่อหวังว่าจะปรนนิบัติเธอ ให้เธอคลายเหนื่อยได้บ้าง พยายามทำทุกอย่างแล้วเพื่อตอบแทนเธอ แต่กับเธอมันตรงกันข้าม ยอมรับว่าผมอยากอยู่กับเธอ เพราะผมเป็นโรคซึมเศร้า เวลาที่อยู่กับเธอคือเวลาที่ดีที่สุด ดีกว่ายาที่หมอให้ซะอีก แม้เธอจะไม่เคยสนใจเลยก็ตาม บางครั้งผมรอทั้งสัปดาห์ให้ถึงวันหยุดของเธอ เพื่อใช้เวลาร่วมกัน แต่เธอก็จะออกไปกับเพื่อน ไปเที่ยวต่างจังหวัด ไปกินข้าว ไม่ว่าจะไปไหน เวลาที่เธอกลับมาคือ ตี4-ตี5 ตลอดและวันรุ่งขึ้นก็ไปทำงาน เวลาผมเอ่ยถาท เธอก็บอกแค่ว่สก็นอนอยู่ด้วยกันแล้วไง จนกระทั่งเมื่อวานนี้ ผมที่ไม่เคยเช็คโทรศัพท์เธอเลยทั้งที่สงสัยมาตลอดเพราะเธอเปลี่ยนรหัสบ่อยมาก ก้ตัดสินใจเช็ค จึงมาเจอว่าเธอคุยกับคนอื่น ทุกครั้งที่เธอโกหกว่าไปหาเพื่อน คือไปกับไอเฮียนี้ตลอด ในช่วงเวลาที่ผมเฝ้ารอเธอ พยายามประหยัดที่สุดกินมาม่าวันละ 3 มื้อ นอนซมต่อสู้กับอาการของโรคซึมเศร้าที่รู้ตัวตลอดแต่ขัดขืนมันไม่ได้ เธอเอาเวลาเหล่านั้นไปใช้กับคนอื่น ไปกินอาหารดีๆ มีความสุข กับผู้ชายคนอื่น เมื่อถามว่าทำไมถึงทำแบบนี้ เธอตอบหน้าตาเฉยว่า เพราะผู้ชายมีเงิน (เธอเริ่มคุยมานานแล้วก่อนจะไล่ผมไปครั้งก่อนอีก)
บ่อยครั้งที่ความตั้งใจของผมมันทำร้ายเธอ แต่นั่นก็ทำไปเพื่อตัวเธอเองทั้งหมดด้วยสติปัญญาอันโง่เขลาของผม ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต ผมทำไปเพื่อเธอทั้งหมด แม้มันจะยังไม่ผลิดอกออกผล เราต่างก็ผิด แต่ทำไมต้องทำกับผมแบบนี้ หรือผมสมควรแล้ว ผมสับสนจริงๆ สับสนมากๆ ผมสมควรแล้วใช่ไหม ที่เข้าไปในชีวิตของเธอ เรื่องราวมันเริ่มต้น ระยะเวลาแค่ 3 เดือนหลังมานี้ แต่ที่แย่จริงๆคือตกงาน ประมาณ 15 วัน และผมก็ดิ้นรนตั้งแต่วันแรกที่ออกจากงาน มันง่ายไปไหม แต่ท่าจะประนามผม ก็เชิญเลย ผมน้อมรับ เพราะผมทำสุดความสามารถแล้ว และผมคิดว่าผมได้รับผลของการกระทำแล้ว สูญเสียคนที่รัก สูญเสียความหวังเดียว สูญเสียงานที่พึ่งเริ่ม เพราะต้องย้ายกลับมาอยู่บ้าน
ปล.ส่วนเงินของเธอตอนนี้กำลังรวบรวมสลิป คาดว่าติดเงินเธอไม่เกิน 25,000 แต่ผมคิดว่าจะคืนเธอ 30,000 กำลังจะขายรถ และ คืนเงินเธอทุกบาททุกสตางค์