สวัสดีค่ะ เราอายุ 31 ปี .. เราเป็นคนชอบทำงาน ชอบทำมาหากิน อะไรที่ได้เงินเราทำหมดเลยค่ะ ไม่เคยร้องขอจากใคร อยากได้อะไรหาเอง หาเงินเรียนเอง ตั้งแต่จบ ป.ตรี เราทำงานไม่เคยได้พักเลยค่ะ ตั้งแต่เริ่มมีแฟน เราไม่เคยสบายเลยค่ะ เราโหยหาแต่ความรักมาตลอด เพราะเราค่อนข้างขาดความอบอุ่นเลยโหยหาความรักเอามากๆ อยากมีคู่ชีวิตที่ดี ไม่มีเงิน จนแค่ไหนเราสร้างได้ ขอแค่เราได้รักเขา เราหาได้ค่ะ เราทำให้ได้ค่ะ ขึ้นชื่อว่าสายเปย์เลยค่ะ ...
แล้วจู่ๆ ... เราได้มาเจอกับรักที่เราคิดว่า มันใช่ เรารักเขามากๆ มากจนยอมทุกอย่าง ซื้อให้ทุกอย่าง รักครั้งนี้ อยู่นานถึง 9 ปี แต่งงานมีลูกด้วยกัน 1 คน หลังจากที่รู้ว่าท้อง ผช .. เปลี่ยนไป หน้ามือเป็นหลังตีน ความเห็นแก่ตัว เรื่องเงินทอง ค่านมลูก ค่าบ้าน ค่ากิน เราออกทั้งหมด ถึงขั้นต้องมาเดือดร้อนถึงพ่อแม่ของเรา หยิบยืม จนเป็นหนี้ เราหาเงินทุกทางเพื่อมาใช้จ่ายในบ้าน เพราะเค้าเงินเดือนแค่ 12000 ไม่พอเลี้ยงเรากับลูก ... จนถึงขั้น เราต้องยอมไปขายตัวเพื่อหาเงินตรงนี้มาจุนเจือครอบครัวค่ะ .. ได้แต่ตั้งคำถามในใจ ว่าเราทนทำไปทำไม รักเค้าขนาดนี้เลยหรอ ??? จนวันสุดท้ายที่ตัดสินใจเดินออกมา ไม่มีแม้น้ำตา ไม่มีแม้แต่คำร่ำลา เราหอบลูกออกมา มาตั้งตัวที่บ้าน ตกงาน เราก้อคิดว่า โอเคไม่เปนไร ความรู้กูยังมี สมัครงานใหม่ หาใหม่ (เพราะเราออกมาแต่ตัว ข้าวของไม่ได้ไรมาเลย สร้างไว้ให้เค้าหมด ดีที่บ้านแค่เช่า)
หลังจากนั้นเราได้เจอกับ ผช. คนหนึ่ง ยอมรับว่าตอนนั้นเราอยากได้คนมาดามใจ กะคุยเล่นๆ คู่ซ้อมค่ะ เค้าไม่ได้มีฐานะรวยอะไร เราก้อเป็นฝ่ายเลี้ยงเขาอีกอยู่ดี สุดท้ายหลงรัก อยู่ด้วยกันมาตอนนี้ 4 ปีแล้วค่ะ เค้าเป็นคู่ชีวิตที่ทำให้ชีวิตเราดีขึ้นมากๆ มีธุรกิจเป็นของตัวเอง ช่วยคิดช่วยสร้าง ..
แต่มันฟังเหมือนเราจะมีความสุขใช่มั้ยคะ .... มันมาพร้อมกับภาระที่ใหญ่หลวงมาก เค้ามีลูกติด 3 คน และครอบครัวที่จ้องจะเอาแต่เงิน (ปล.เรื่องลูกเราทราบตั้งแต่ตอนคบกันแรกๆ) เรารับได้ไม่มีปัญหาอะไร เพราะเราก้อมีเหมือนกัน ความรู้สึกมันก้อวนลูปกลับมาเหมือนเดิมค่ะ ค่าใช้จ่ายเย้อะ หมดแต่กับครอบครัวเขา พาเราเป็นหนี้รายวัน หนี้คนนู้นคนนี้ไปหมด เพื่อหาเงินมาให้เขาตรงนี้ ... จนเราไม่ได้ส่งเงินกลับบ้านเราเลยค่ะ ความเห็นแก่ตัวเริ่มมา เรื่องเงินเป็นใหญ่ ทนอยู่เพราะรักจริงๆค่ะ ขอโทดที่ยอมโง่ดักดานอยู่แบบนี้ เรารู้ตัวเองหมดเลยค่ะ แต่ตอนนี้ใจยังไม่กล้าพอที่จะก้าวออกมา + กับ ไม่มีที่ที่จะไป ครอบครัวเราถามว่ากลับไปได้มั้ย กลับได้ แต่ไม่มีที่นอน ลูกเราอยู่กับพี่สาวเราค่ะอยู่บ้านพ่อแม่ เราไม่อยากกลับไปเพราะเราล้มเหลว เราคิดมาเสมอว่าในเมื่อเราเลือกที่จะเดินออกมาจากบ้านวันนั้น ในวันนี้เราต้องไปต่อและไปให้รอด ธุรกิจที่เราทำตอนนี้คือ ขนส่ง เรามี 2 สาขา เคยจ้างพนง.สุดท้ายแบกภาระไม่ไหว ก้อต้องมาทำเอง แฟน 1 สาขา เรา 1 สาขา ก้อไปได้เรื่อยๆนะคะ มีกิน พอใช้ แต่อาจจะไม่เหลือเก็บ หนี้ของเราตอนนี้ร่วมๆ 6 แสนบาท หนี้ที่ไม่มีใครช่วยใช้ หนี้ที่เราต้องรับผิดชอบเอง พอพูดไปก้อถามว่าไปสร้างหนี้อะไรอีก พอเราอธิบายก้อเหมือนคุยกันไม่รู้เรื่องค่ะ เราทำได้แค่เงียบ ..เราคิดแค่ว่า ตอนนี้กุยังทนอยู่ แต่ถ้าวันไหนกุทนไม่ไหว ครอบครัวจะลำบาก เพราะทุกวันนี้ กูเป็นเสาหลักของทุกอย่าง
ถ้าทุกคนจะถามว่าแล้วตอนนี้เราเป็นยังงัย ทำไมเราถึงมาโพสและตั้งกระทู้แบบนี้
... ตอนนี้เรารู้สึกว่าเราเหนื่อยมากเลยค่ะ เรารับผิดชอบทุกอย่าง ทั้งเรื่องงาน เรื่องในบ้าน จัดแจงค่าใช้จ่าย เราเป็นคนเดียวที่ไม่มีเงินเดือนค่ะ เค้าให้เราถือเงินทั้งหมดก้อจริงนะคะ แต่เราคนเดียวที่ไม่มีเงินเดือน บ้านเค้า ไหนจะแม่ จะลูก ค่ารถ ค่าบ้าน ตัวแฟนเราเองก้อได้เงินเดือนนะคะ รวมๆ ทุกเดือนค่าใช้จ่ายตก 1 แสนบาท เรารู้สึกเหมือนเราเป็นหนังหน้าไฟ ที่คอยทำให้พวกเขาค่ะ ทำไมความรักมันถึงได้บังตาเรามิดขนาดนี้ จนแทบไม่เหลืออะไรเลยตอนนี้ ทองเอาไปจำนำหมด เพื่อเอามาหมุนในธุรกิจ ในบ้าน
เราอยากเดินออกจากตรงนี้ค่ะ ... อยากได้คนที่พร้อมจะดูแลเราบ้าง อยากสบายบ้างเราผิดมั้ยคะ อาจจะไม่ต้องรวยมากมาย แต่แค่ไม่ปล่อยให้เรารับภาระอยู่ฝ่ายเดียวก้อพอค่ะ เรารู้สึกเหนื่อยเกินไปจริงๆ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันคุ้มกันมั้ย กับรักที่โหยหา ....
ผู้หญิงที่ทำมาหากินเก่งอย่างเรา ถึงจุดนึงที่อยากจะมีคนเลี้ยงคนดูแลบ้างผิดไหมคะ ?
แล้วจู่ๆ ... เราได้มาเจอกับรักที่เราคิดว่า มันใช่ เรารักเขามากๆ มากจนยอมทุกอย่าง ซื้อให้ทุกอย่าง รักครั้งนี้ อยู่นานถึง 9 ปี แต่งงานมีลูกด้วยกัน 1 คน หลังจากที่รู้ว่าท้อง ผช .. เปลี่ยนไป หน้ามือเป็นหลังตีน ความเห็นแก่ตัว เรื่องเงินทอง ค่านมลูก ค่าบ้าน ค่ากิน เราออกทั้งหมด ถึงขั้นต้องมาเดือดร้อนถึงพ่อแม่ของเรา หยิบยืม จนเป็นหนี้ เราหาเงินทุกทางเพื่อมาใช้จ่ายในบ้าน เพราะเค้าเงินเดือนแค่ 12000 ไม่พอเลี้ยงเรากับลูก ... จนถึงขั้น เราต้องยอมไปขายตัวเพื่อหาเงินตรงนี้มาจุนเจือครอบครัวค่ะ .. ได้แต่ตั้งคำถามในใจ ว่าเราทนทำไปทำไม รักเค้าขนาดนี้เลยหรอ ??? จนวันสุดท้ายที่ตัดสินใจเดินออกมา ไม่มีแม้น้ำตา ไม่มีแม้แต่คำร่ำลา เราหอบลูกออกมา มาตั้งตัวที่บ้าน ตกงาน เราก้อคิดว่า โอเคไม่เปนไร ความรู้กูยังมี สมัครงานใหม่ หาใหม่ (เพราะเราออกมาแต่ตัว ข้าวของไม่ได้ไรมาเลย สร้างไว้ให้เค้าหมด ดีที่บ้านแค่เช่า)
หลังจากนั้นเราได้เจอกับ ผช. คนหนึ่ง ยอมรับว่าตอนนั้นเราอยากได้คนมาดามใจ กะคุยเล่นๆ คู่ซ้อมค่ะ เค้าไม่ได้มีฐานะรวยอะไร เราก้อเป็นฝ่ายเลี้ยงเขาอีกอยู่ดี สุดท้ายหลงรัก อยู่ด้วยกันมาตอนนี้ 4 ปีแล้วค่ะ เค้าเป็นคู่ชีวิตที่ทำให้ชีวิตเราดีขึ้นมากๆ มีธุรกิจเป็นของตัวเอง ช่วยคิดช่วยสร้าง ..
แต่มันฟังเหมือนเราจะมีความสุขใช่มั้ยคะ .... มันมาพร้อมกับภาระที่ใหญ่หลวงมาก เค้ามีลูกติด 3 คน และครอบครัวที่จ้องจะเอาแต่เงิน (ปล.เรื่องลูกเราทราบตั้งแต่ตอนคบกันแรกๆ) เรารับได้ไม่มีปัญหาอะไร เพราะเราก้อมีเหมือนกัน ความรู้สึกมันก้อวนลูปกลับมาเหมือนเดิมค่ะ ค่าใช้จ่ายเย้อะ หมดแต่กับครอบครัวเขา พาเราเป็นหนี้รายวัน หนี้คนนู้นคนนี้ไปหมด เพื่อหาเงินมาให้เขาตรงนี้ ... จนเราไม่ได้ส่งเงินกลับบ้านเราเลยค่ะ ความเห็นแก่ตัวเริ่มมา เรื่องเงินเป็นใหญ่ ทนอยู่เพราะรักจริงๆค่ะ ขอโทดที่ยอมโง่ดักดานอยู่แบบนี้ เรารู้ตัวเองหมดเลยค่ะ แต่ตอนนี้ใจยังไม่กล้าพอที่จะก้าวออกมา + กับ ไม่มีที่ที่จะไป ครอบครัวเราถามว่ากลับไปได้มั้ย กลับได้ แต่ไม่มีที่นอน ลูกเราอยู่กับพี่สาวเราค่ะอยู่บ้านพ่อแม่ เราไม่อยากกลับไปเพราะเราล้มเหลว เราคิดมาเสมอว่าในเมื่อเราเลือกที่จะเดินออกมาจากบ้านวันนั้น ในวันนี้เราต้องไปต่อและไปให้รอด ธุรกิจที่เราทำตอนนี้คือ ขนส่ง เรามี 2 สาขา เคยจ้างพนง.สุดท้ายแบกภาระไม่ไหว ก้อต้องมาทำเอง แฟน 1 สาขา เรา 1 สาขา ก้อไปได้เรื่อยๆนะคะ มีกิน พอใช้ แต่อาจจะไม่เหลือเก็บ หนี้ของเราตอนนี้ร่วมๆ 6 แสนบาท หนี้ที่ไม่มีใครช่วยใช้ หนี้ที่เราต้องรับผิดชอบเอง พอพูดไปก้อถามว่าไปสร้างหนี้อะไรอีก พอเราอธิบายก้อเหมือนคุยกันไม่รู้เรื่องค่ะ เราทำได้แค่เงียบ ..เราคิดแค่ว่า ตอนนี้กุยังทนอยู่ แต่ถ้าวันไหนกุทนไม่ไหว ครอบครัวจะลำบาก เพราะทุกวันนี้ กูเป็นเสาหลักของทุกอย่าง
ถ้าทุกคนจะถามว่าแล้วตอนนี้เราเป็นยังงัย ทำไมเราถึงมาโพสและตั้งกระทู้แบบนี้
... ตอนนี้เรารู้สึกว่าเราเหนื่อยมากเลยค่ะ เรารับผิดชอบทุกอย่าง ทั้งเรื่องงาน เรื่องในบ้าน จัดแจงค่าใช้จ่าย เราเป็นคนเดียวที่ไม่มีเงินเดือนค่ะ เค้าให้เราถือเงินทั้งหมดก้อจริงนะคะ แต่เราคนเดียวที่ไม่มีเงินเดือน บ้านเค้า ไหนจะแม่ จะลูก ค่ารถ ค่าบ้าน ตัวแฟนเราเองก้อได้เงินเดือนนะคะ รวมๆ ทุกเดือนค่าใช้จ่ายตก 1 แสนบาท เรารู้สึกเหมือนเราเป็นหนังหน้าไฟ ที่คอยทำให้พวกเขาค่ะ ทำไมความรักมันถึงได้บังตาเรามิดขนาดนี้ จนแทบไม่เหลืออะไรเลยตอนนี้ ทองเอาไปจำนำหมด เพื่อเอามาหมุนในธุรกิจ ในบ้าน
เราอยากเดินออกจากตรงนี้ค่ะ ... อยากได้คนที่พร้อมจะดูแลเราบ้าง อยากสบายบ้างเราผิดมั้ยคะ อาจจะไม่ต้องรวยมากมาย แต่แค่ไม่ปล่อยให้เรารับภาระอยู่ฝ่ายเดียวก้อพอค่ะ เรารู้สึกเหนื่อยเกินไปจริงๆ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันคุ้มกันมั้ย กับรักที่โหยหา ....