อยากหายไปเฉยๆอยากพักแต่ไม่ได้อยากคิดที่จะตาย

ผมเหนื่อยครับ เหมือนมีอะไรเยอะแยะมากวนจิตกวนใจตลอด เรื่องเล็กน้อยเรื่องใหญ่ ปัญหายิบย่อยก็ยังมากวนใจได้ บางครั้งแค่อยู่เฉยๆก็คิดไปเรื่อยเปื่อยแรกๆเป็นเรื่องดีแป๊ปๆก็วกมาเรื่องแย่จนปวดหัวเวียนหัว พอเป็นแบบนี้ผมก็อยากนอน แต่พอนอนแล้วตื่นมาก็ยังต้องกลับมาเจออะไรแบบนี้อีก ผมเหนื่อยผมอยากหายไปเฉยๆ แต่ผมรักการที่ผมได้นั่งจำกับเพื่อน รักที่จะมีความสุข แต่ผมก็ไม่ได้อยากจะสุขทั้งที่ทุกข์มันรุมเร้าอะครับ ผมอยากพักจริงๆ แต่ผมไม่ได้อยากตายครับ ผมกลัวตาย ปัญหาจะเล็กใหญ่แค่ไหนผมเอามาคิดหมด ผมพยายามปล่อยผ่านแล้วครับแต่พอพยายามเหมือนฝืนเอามือรองน้ำไม่ให้หกอะครับ มันเล็ดลอดพุ่งเข้ามาในความคิดตลอด บางครั้งแค่เรื่องเล็กน้อยก็มากพออยู่แล้วปัญหาใหญ่ก็พุ่งทับผมลงมา พอผมเจอกับเวลาแบบนั้น ผมนอนผมยังเก็บไปฝันเลยครับ ตื่นมาก็เหนื่อยผมเหนื่อยเหมือนผมวิ่งจริงๆ ในฝันผมวิ่งหนีแทบตาย ผมรู้ครับว่ามันคืออาการที่ไม่ดี แต่มันเกิดไปแล้วผมก็กินจะคิดแก้แล้วเหมือนกัน หรือเพราะผมโตมันกับครอบครัวที่มีความรุนแรงทางคำพูด ผมรู้ครับว่ามันไม่ดีและผมก็ไม่ติดจะเป็นแบบแก แต่ผมก็รู้เหมือนกันว่าผมจะซึมซับมา แต่ผมไม่อยากเป็นแบบแก ผมกลัวว่าผมจะเหมือนแก แต่ผมรักครอบครัวผมนะครับ ผมแค่ไม่ยากเป็นในสิ่งที่แกเป็นและก็ไม่อยากให้ใครรับในสิ่งที่ผมไม่อยากจะรับมา แต่นี่มีนก็แต่เรื่องทั่วไปที่หลายคนอาจเคยเจอ แต่ผมมันแค่เด็กผมยังไม่18เลย แต่ผมเหนื่อยเหนื่อยกับอะไรรอบตัวทั้งสิ่งที่มันทำให้ผมมีความสุขทั้งสิ่งที่ทำให้ผมทุกข์ ผมอยากถอยออกมาแล้วหายไปจริงๆครับ แต่ผมทำไม่ได้พราะผมไม่อยากตาย ผมรักตัวผมและผมกลัว