ประสบการณ์เข้ารักษาตัวในรพบ้า 30ปีก่อน เรื่องที่ไม่อยากจำในชีวิต

ช่วงชีวิตที่ทำงานเลี้ยงลูกคนเดียวมาหลายสิบปี เลยทำให้เป็นคนเครียดง่าย
ทั้งๆที่เป็นคนขยันมาก แบบมาคนแรกกลับคนสุดท้าย
พยายามที่จะให้ลูกเรียนรรฝรั่งเหมือนที่ตัวเองเคยเรียน
จึงทำให้เป็นหนี้เป็นสิน ชักหน้าไม่ถึงหลังมาครึ่งชีวิต
ปกติเป็นคนสุขภาพไม่ดีมาตั้งแต่เด็ก เจ็บป่วยง่าย หาหมอบ่อย
แล้วคืนวันหนึ่ง ร็สึกไม่สบายแน่นหน้าอก หายใจไม่ออก 
คิดว่าตัวเองป่วย เลยไปรพที่ทำประกันสังคมไว้กลางดึกพร้อมลูก
จำได้ว่าคุณหมอตรวจทุกอย่างเป็นปกติ เลยฉีดยำบำรุงให้ 
ตอนนั้นไม่ได้ถามเลยซักนิดว่า ตัวยาอะไร แล้วจึงกลับมาที่พัก 
ตอนนั้นอยู่คอนโดห้องเดี่ยวกับลูกสาวอายุ7ขวบ

พอตีสาม สะดุ้งตัวตื่น คิดว่าตัวเองตายไปแล้ว และนี่คือวิญญาณ
เลยเขียนจดหมายสั่งงานที่ค้างไว้ และจดหมายถึงครอบครัว
ร้องไห้ ปลุกลูกขึ้นมากอดลา (มือสั่นขณะเขียน) 
จำได้ว่าตอนนั้นกลัวคนจะมาฆ่า เลยพาลูกไปขังพร้อมตัวเองในห้องน้ำล็อคประตู
เหตุการณ์ต่อไป คนอื่นเล่า ก่อนหน้าที่จะไปขังตัวเองและลูก
ลูกสาวได้โทรหาที่บ้านแล้ว พอพี่ชายมาเคาะประตู เราร้องกรี๊ดกอดลูกแน่น
แต่ลูกผละตัวออกมาได้ไปเปิดประตู
จากนั้นจำอะไรไม่ได้ รู้ตัวอีกที่มาอยู่ รพ ใกล้บ้านแม่ และอาละวาด หมอฉีดยานอนหลับให้ก็เอาไม่อยู่  และแนะนำให้พาไปรพบ้าทันที
ความรู้สึกตอนนั้นเหมือนฝัน พี่น้องรอบตัว แต่ทุกคนน่ากลัวมาก
สวดมนต์ไปตลอดทาง น่าจะเพราะชอบสวดมนต์
พอไปถึงรพ ก็โดนจับมัดมือมัดเท้าที่เตียง
คุณแม่พี่ชายน้องชายกลับไปหมดแล้ว ตัวเองยังฝันๆอยู่
มองเห็นยุงมารุมกัด แต่ทำอะไรไม่ได้เลย เพราะมือโดนมัด และมุ้งลวดก็ขาด
มีพยาบาลมาดูเปนระยะๆ แต่ก็ไม่ได้ปล่อย คงคิดว่าไม่ปลอดภัย
ไม่ได้นอนทั้งคืน รู้สึกเหมือนมีคนบ้าหน้าตาน่ากลัวมานั่งดูเราด้วย
เช้ามา จำได้เลือนลางว่า ไม่ได้อาบน้ำเอง มีคนฉีดน้ำให้ และอาบน้ำรวม แก้ผ้าหมด
เปลี่ยนชุดรพ สติเริ่มมา แต่ยังไม่ได้พบญาติ และกินยาหลายครั้ง ต่อวัน
อีกวันต่อมา ญาติมาเยี่ยมได้ หมอบอกว่า อาการดีขึ้น แต่ต้องอยู่รพต่อ
เริ่มอาบน้ำเองได้ ทุกวันมีออกกำลังกาย และกินข้าวกินยา เหมือนอยู่ประจำ
ที่บ้านมาเยี่ยมและเอานิตยสารมาให้อ่าน อยู่จนหมอแน่ใจว่าหายแล้ว 
ถึงยอมให้กลับบ้านได้ คุณหมอบอกว่าโชคดีมากที่มีสติเร็ว