ตอนนี้อายุ 18-19 แล้วค่ะ จบมัธยมมาตั้งแต่เดือนมีนาคม แต่พ่อดันมาเกษียณงานตอนท่านอายุ 60 แม่ก็เป็นมะเร็ง เหลือแต่เราและพี่สาวที่ต้องทำงานกันสองคน เรามีน้องสาวด้วยอีกหนึ่งคนค่ะ เรื่องของเรื่องคือว่า พอพ่อเกษียณงาน แม่ก็เป็นมะเร็ง เขาสองคนก็ทำต่อไม่ได้แล้วค่ะ เนื่องด้วยเรื่องอายุที่มากแล้ว จึงขอให้เราทำงานช่วยกันกับพี่สาวแทน ตั้งแต่ตอนนั้นเราก็ไปสมัครงาน แต่ด้วยความที่เราเป็นคนป่วยบ่อย เลยมักจะลางานอยู่บ่อยๆค่ะ บ่อยๆก็คือเดือนนึงจะลาไป 3-4 ครั้ง แต่เวลาไม่ป่วยก็คือไม่ป่วยเลย ทำงานยาวๆค่ะ วันนึงต้องทำงาน 12 ชม. มันเป็นแบบนี้ทุกวัน
แต่พอวันไหนลาเราเจ็บป่วยจริงๆ เนื่องจากเราไปห้องพยาบาลและเราได้ยามากินทุกครั้ง แม่ก็จะบ่นว่าป่วยอีกแล้ว เราก็ไม่รู้จะว่ายังไง
มีครั้งนึงที่ไปทำงานยกกล่องใส่กล่อง แต่อาจจะเพราะยังไม่ชินเลยทำให้ข้อมือพลิกและบวม วันนั้นพยาบาลก็พันผ้าพันแผลให้ เรากลับมาบ้านเขาก็เห็นว่าแขนเราเจ็บ แต่วันต่อมาก็ไล่ให้ไปทำงานอยู่ดี
เอาง่ายๆคือเวลาบอกว่าเป็นอะไรเขาไม่เคยเชื่อเลยค่ะ คิดแต่ว่าเราขี้เกียจไม่อยากไปทำงาน พูดแบบตรงๆเลยคือ เราอายุ 18 เราจะเอาความรับผิดชอบ เอาความขยันอดทนมาจากไหน ลำพังตัวเราเองเอาแค่เรื่องเรียนยังไม่ได้เรียนเลย แต่ไม่อยากโทษพ่อแม่ว่าพวกท่านไม่มีเงินส่ง ตอนนี้เราต้องดรอปเรียนเพื่อทำงานหาเงินส่งตัวเองเรียนในปีถัดไป เราอยากเล่นกับเพื่อน เราอยากเรียน เราไม่อยากทำงาน 12 ชม.แบบนี้ทุกวัน เราทำงาน 6 วัน หยุดแค่วันอาทิตย์ เขาก็บอกให้เราไปเรียนวันอาทิตย์ ตอนนี้มันหมดไฟ หมด passion ไม่อยากจะทำอะไรแล้วค่ะ พอเราป่วยก็เอาคนอื่นมาพูดเปรียบเทียบ เอาพี่สาวมาเปรียบเทียบ แต่พี่สาวเราจบปริญญาตรีแล้ว เขาทำงานแค่วันละ 8 ชม. น้อยกว่าเราทุกวัน ทำงานเช้าถึงห้าโมง ใครๆก็ไหวค่ะ แต่ของเรามันบังคับโอทุกวัน ร่างกายอ่อนเพลียมากแต่ละวัน เราเข้าห้องพยาบาลอาทิตย์นึงเป็นว่าเล่น เขาหาว่าเราไม่ทนงานบ้าง ไม่สู้งานบ้าง เราก็บอกว่าเราเข้าใจนะ แต่พ่อแม่ต้องเข้าใจเราด้วย เราพึ่งอายุ 18 จะเลี้ยงดูพวกท่านได้อย่างไร ต้องมาเป็นเสาหลักกับพี่สาวสองคนที่บ้าน เงินส่งตัวเองเรียนยังไม่มีเลย แล้วยังต้องมาทำงานหาเลี้ยงให้พวกท่านอีก เราจะสู้ไปได้เท่าไหนกับอายุที่เรามีเพียงเท่านี้
ถ้าไม่เลี้ยงดูพ่อแม่นี่ถือว่าอกตัญญูรึป่าวคะ
แต่พอวันไหนลาเราเจ็บป่วยจริงๆ เนื่องจากเราไปห้องพยาบาลและเราได้ยามากินทุกครั้ง แม่ก็จะบ่นว่าป่วยอีกแล้ว เราก็ไม่รู้จะว่ายังไง
มีครั้งนึงที่ไปทำงานยกกล่องใส่กล่อง แต่อาจจะเพราะยังไม่ชินเลยทำให้ข้อมือพลิกและบวม วันนั้นพยาบาลก็พันผ้าพันแผลให้ เรากลับมาบ้านเขาก็เห็นว่าแขนเราเจ็บ แต่วันต่อมาก็ไล่ให้ไปทำงานอยู่ดี
เอาง่ายๆคือเวลาบอกว่าเป็นอะไรเขาไม่เคยเชื่อเลยค่ะ คิดแต่ว่าเราขี้เกียจไม่อยากไปทำงาน พูดแบบตรงๆเลยคือ เราอายุ 18 เราจะเอาความรับผิดชอบ เอาความขยันอดทนมาจากไหน ลำพังตัวเราเองเอาแค่เรื่องเรียนยังไม่ได้เรียนเลย แต่ไม่อยากโทษพ่อแม่ว่าพวกท่านไม่มีเงินส่ง ตอนนี้เราต้องดรอปเรียนเพื่อทำงานหาเงินส่งตัวเองเรียนในปีถัดไป เราอยากเล่นกับเพื่อน เราอยากเรียน เราไม่อยากทำงาน 12 ชม.แบบนี้ทุกวัน เราทำงาน 6 วัน หยุดแค่วันอาทิตย์ เขาก็บอกให้เราไปเรียนวันอาทิตย์ ตอนนี้มันหมดไฟ หมด passion ไม่อยากจะทำอะไรแล้วค่ะ พอเราป่วยก็เอาคนอื่นมาพูดเปรียบเทียบ เอาพี่สาวมาเปรียบเทียบ แต่พี่สาวเราจบปริญญาตรีแล้ว เขาทำงานแค่วันละ 8 ชม. น้อยกว่าเราทุกวัน ทำงานเช้าถึงห้าโมง ใครๆก็ไหวค่ะ แต่ของเรามันบังคับโอทุกวัน ร่างกายอ่อนเพลียมากแต่ละวัน เราเข้าห้องพยาบาลอาทิตย์นึงเป็นว่าเล่น เขาหาว่าเราไม่ทนงานบ้าง ไม่สู้งานบ้าง เราก็บอกว่าเราเข้าใจนะ แต่พ่อแม่ต้องเข้าใจเราด้วย เราพึ่งอายุ 18 จะเลี้ยงดูพวกท่านได้อย่างไร ต้องมาเป็นเสาหลักกับพี่สาวสองคนที่บ้าน เงินส่งตัวเองเรียนยังไม่มีเลย แล้วยังต้องมาทำงานหาเลี้ยงให้พวกท่านอีก เราจะสู้ไปได้เท่าไหนกับอายุที่เรามีเพียงเท่านี้