ศรินกับศรา ฝาแฝด สาวสวยวัย 20 ต้นๆ
เธอทั้งคู่เปิดกิจการร้านน้ำชา
มรดกตกทอดมาจาก เตี่ยและแม่
ผู้ล่วงลับไป...เมื่อหลายปีล่วงมาแล้ว
ศรัณย์ หนุ่มหล่อหน้าใส
ผู้เกษียณตัวเองจากงานประจำ ด้วยอายุไม่ถึง 30
มาเปิดร้านเช่าหนังสือ
ตรงข้ามร้านน้ำชาของสองสาว
เรื่องราวจึงเริ่มต้นขึ้น...
----------------------------------------------
"หนูศริน มารับปาท่องโก๋หรือ?"
"วันนี้ซาลาเปาทอดของโปรดหนูศราหมดนะจ๊ะ"
ป้าคนขายปาท่องโก๋พูดขึ้นทันที่ที่เห็นหน้าศริน
ร้านนี้ ศรินมารับปาท่องโก๋ไปขาย
ที่ร้านน้ำชาเป็นประจำทุกเช้า
"อ้าว!แล้วที่วางอยู่ตรงโน้น 2 ลูก"
ศรินพูดพลางชี้มือไปที่ ซาลาเปาทอด 2 ลูกที่นอน
แอ่งแม้งอยู่บนถาดซับน้ำมัน
"ของพ่อหนุ่มคนนั้น เค้าจองไว้แล้วจ้ะ"
ป้าคนขายพูดพร้อมกับหันหน้าพยักเพยิด
ไปทางด้านข้างของรถเข็น
ศรินเบนสายตามองตามป้าคนขายไป
สายตาปะทะกับชายหนุ่มแปลกหน้า
กำลังเคี้ยวตุ้ยๆ อย่างเอร็ดอร่อย กำลังจะหยิบ
ซาลาเปาทอดลูกสุดท้าย...เข้าปาก
ทันทีที่ศรัณย์มองเห็นสายตาที่...
ส่งพลังไม่เป็นมิตรมาที่ซาลาเปาทอดลูกนั้น
"ทานไหมครับ"
ศรัณย์ส่งยิ้มกว้าง
พร้อมยื่นซาลาเปาทอดลูกสุดท้ายให้หญิงสาว
"ไม่"
ศริน ตอบห้วนๆ สะบัดหน้าหนี
หิ้วถุงปาท่องโก๋ เดินไปที่รถมอเตอร์ไซค์
สตาร์ทรถออกไปอย่างหงุดหงิด
"มาแย่งซาลาเปาทอดของเราแล้วยังจะมายิ้ม
ไอ้หนุ่มหน้าสวยคนนั้นเป็นใครกัน ไม่เคยเห็น
หน้าเลย"
...........
ที่ร้านน้ำชา
โครม!
"วางเบาๆ ยายศริน เดี๋ยวของเสียหายหมด"
ศราพูด รีบยื่นมือออกไปยกถุงปาท่องโก๋
ที่น้องสาวหน้าบูด วางกระแทกบนโต๊ะอย่างแรง
"พี่ศรา วันนี้ไม่มีซาลาเปาทอดกินนะคะ"
"อ้าว ทำไมล่ะ ลืมซื้อเหรอ?"
"ไม่ใช่ค่ะ โดนตัดหน้า"
ศริน เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นที่ร้านปาท่องโก๋ให้ศรา
แฝดผู้พี่ฟัง
"เค้าไม่ได้เรียกตัดหน้า ยายน้องสาว ขี้วีน เค้าเรียก
คนเขามาซื้อก่อน แล้วของก็หมด"
ศรา ได้แต่ส่ายหัวให้กับความเอาแต่ใจของน้องสาว
"นั่นแหละ ถ้าเขาไม่ซื้อ ซาลาเปาทอดพวกนั้นก็จะ
เป็นของเรา"
"เอาเถอะ ไม่เป็นไรหรอกน่า ป้าเขาทำขายทุกวัน
พรุ่งนี้ค่อยกินก็ได้"
ศราตัดบท ไม่อย่างนั้น ศรินคงไม่ยอมจบง่ายๆ
" พี่ปิ้งขนมปังให้กิน ทาเนย โรยนำ้ตาลด้วยดีไหม"
"ดีค่ะ ของโปรดศริน ขอเนยตู้มๆ เลย"
แค่เอาของโปรดมาล่อ ศรินก็ยิ้มหน้าบาน
ลืมเรื่องที่ทำให้อารมณ์เสียไปทันควัน
ศรินกับศรา ฝาแฝด ที่หน้าตาเหมือนกันอย่างกับแกะ
แต่นิสัย...ต่างกันราวฟ้ากับเหว
ศรา...แฝดผู้พี่ อายุมากกว่าเพียง 2 นาที
ใจเย็น มองโลกแง่ดีสุดๆ
ศริน...แฝดผู้น้อง ใจร้อน
และเอาแต่ใจตัวเองสุดๆ เช่นกัน
.............
สองพี่น้อง เสร็จจากภารกิจ ขายน้ำชา และ
ขนมในช่วงเช้า
ร้านน้ำชาแห่งนี้....
มีลูกค้าประจำแวะเวียนมาทานอาหารเช้า
บางคนเป็นลูกค้าตั้งแต่สมัยที่เตี่ยและแม่ ของทั้งสอง
ยังมีชีวิตอยู่ ตอนนี้ตกทอดมารุ่นลูก
ก็ยังมาอุดหนุนกันสม่ำเสมอเป็นกิจวัตร
ลูกค้าจะซาลงในช่วงสาย
สองพี่น้องจึงมีเวลานั่งพัก คุยกันบ้าง
สายตาศริน มองไปที่ร้านฝั่งตรงข้าม
"พี่ศรา บ้านตรงข้ามเขาทำอะไรรู้ไหม?เหมือน
มีช่างมาตกแต่งร้าน"
"เอ ไม่รู้สิ พี่ไม่ทันได้สังเกต แต่ก็ดีนะ จะได้มี
เพื่อนบ้านเพิ่มอีกร้าน"
"เดี๋ยวศริน ไปถามยายมดดีกว่า"
ศรินพูดพร้อมหมุนตัววิ่งออกจากร้านไป
ยายมด...ที่ศรินพูดถึง
เป็นหนุ่มสวย วัย 30 ต้นๆ
เจ้าของร้านขายดอกไม้ที่อยู่ใกล้ๆ กันนั่นเอง
ยายมด ผู้มีอัธยาศัยเป็นเลิศ
และเป็นนักข่าวประจำหมู่บ้าน
อยากรู้เรื่องอะไร ถามยายมด
รับรองได้คำตอบ
"อ๋อ ร้านที่อยู่ตรงข้ามร้านน้ำชาน่ะหรือ เขาจะมาทำ
ร้านเช่าหนังสือ เจ้าของไม่ใช่คนในหมู่บ้านเรา
แต่เป็นใคร มาจากไหนไม่รู้ ชั้นก็ยังไม่เคยเจอ"
ยายมด ผู้ไม่ทำให้ผิดหวัง
"ทำร้านเช่าหนังสือ จะไปรอดหรือ เดี๋ยวนี้ยังมีคนเช่า
หนังสืออ่านอยู่อีกเหรอ?"
ศรินเอ่ยขึ้นอย่างแปลกใจ
"นั่นสิ มดก็ว่าอย่างนั้นแหละ แต่เขาลือกันว่า
เป็นร้านแบบออนไลน์ จะเป็นอย่างไร คงต้องรอ
ดูวันเปิดร้าน"
....................
"ยายมด!! ฝากกระจายข่าวหน่อย ร้านน้ำชา ศรากับ
ศริน จะปิดร้านสักพัก ฝากแจ้งลูกค้าหน่อยนะจ๊ะ"
ศรินยื่นหน้าเข้ามาที่ร้านดอกไม้ของมด
"อ้าว มีอะไร ทำไมปิด"
"พี่ศรา ไม่สบาย อาการเดิมๆ นั่นแหละ ต้องพา
ไปเสียบปลั๊ก เติมน้ำเกลือและวิตามิน
คุณหมอบอกให้พักสักอาทิตย์นึง"
"โอเค เดี๋ยวชั้นกระจายข่าวให้เอง เธอก็ดูแล
ศรา ดีๆ ล่ะ อย่าไปหาเรื่องปวดหัวให้เขาบ่อยนัก"
มดรับคำ
"จ้า คุณมด จะดูแลอย่างดี พูดยังกับศรินเป็น
ตัวป่วนอย่างนั้นแหละ"
"อ้าว!หรือไม่จริงล่ะ"
ศรินไม่ได้อยู่ต่อล้อต่อเถียงด้วย
ผลุบหน้าหายไปอย่างรวดเร็ว
ศรา ร่างกายอ่อนแอตั้งแต่เด็ก
เข้าๆ ออกๆ โรงพยาบาลเป็นว่าเล่น
ผิดกับศริน ซึ่งแข็งแรงมาก
แทบไม่เคยป่วยเข้าโรงพยาบาลเลย
เธอจึงเป็นคนดูแลศรามาตลอด
จนเป็นเรื่องปกติไปเสียแล้ว
..........
สัปดาห์ผ่านไป...
สองสาวกลับมาที่ร้าน
เตรียมตัวเปิดร้านน้ำชาตามปกติ
หลังจากศราได้พักเต็มที่กลับมาแข็งแรง
"กลับมาแล้วเหรอ สาวๆ ทำไมกลับเร็วจัง หรือศรา
เหม็นเบื่อยายศริน"
มดส่งเสียงทักทายเมื่อก้าวเข้ามาในร้าน
"แหม ยายมด มาคนแรกเลย พี่ศราเค้าคิดถึงร้าน
และลูกค้าค่ะ"
ศรินรีบตอบ
"นี่จ้ะ ดอกไม้สวยๆ จากร้านมด ต้อนรับน้องศรา"
มดยื่นดอกไม้ช่องาม
กลิ่นหอมฟุ้งมาตรงหน้าศรา
"ขอบคุณค่ะ พี่มด หอมจัง มีดอกไม้สวยๆ แบบนี้
ศรามีแรงทำงานทั้งวันแน่ๆ"
ศรารับช่อดอกไม้ ยกขึ้นมาสูดกลิ่นหอม
"โอ๊ย ไม่ต้องดีดขนาดนั้น พี่ศรา ศรินขี้เกียจหามไป
หาคุณหมออีก"
ศริน ทำหน้าขึงขัง พูดทีเล่นทีจริง
"นี่สาวๆ ไม่อยู่หลายวัน ร้านตรงข้าม ตกแต่งเสร็จ
แล้วนะ เปิดวันนี้แหละ"
มดพูดขึ้น ส่งสายตาไปทางร้านตรงข้าม
ทั้งสามเบนสายตาไปยังร้านที่มดพูดถึง
ณ จุดโฟกัสของสายตาทั้ง หก คู่
ชายหนุ่มร่างสูง เปิดประตูร้านก้าวเท้าออกมา
หล่อจัง,ศราคิด...
ตาหน้าสวยคนนั้น,ศรินคิด...
"เป็นไงสาวๆ เพื่อนบ้านคนใหม่ หล่อไหมคะ"
เสียงมดเจื้อยแจ้วออกมา
"เขาชื่อศรัณย์ มาจากกรุงเทพ ย้ายมาเปิดร้านเช่า
หนังสือ ทำงานอิสระ......"
"เดี๋ยวๆๆ ยายมด ไปสัมภาษณ์เขา ตั้งแต่เมื่อไหร่"
ศริน รีบเบรค
ไม่อย่างนั้นคงจะยาวกว่านี้
"แหม ก็นักข่าวประจำหมู่บ้าน จะให้เสียชื่อได้
อย่างไร ต้องการรายละเอียดเพิ่มเติมไหมคะ
คุณน้อง"
"หล่อจัง...."
ศราเอ่ยอย่างฝันๆ
"เพ้อเสียแล้ว น้องเรา"
มดหันไปมองเจ้าของเสียง
ที่จ้องหนุ่มฝั่งตรงข้ามตาไม่กระพริบ
"คุณศรัณย์!!"
มดตะโกนข้ามฝั่งไป
พร้อมโบกไม้โบกมือไปยังฝั่งตรงข้าม
"ยายมด ไปเรียกเขาทำไม"
ศรินพูดพลางลากมดกลับเข้ามาในร้าน
แต่ไม่ทันเสียแล้ว หนุ่มหน้าสวยคนนั้น
เดินข้ามถนนตรงมาพร้อมรอยยิ้ม
"สวัสดีครับ คุณมด"
"นี่คุณศรากับคุณศริน เจ้าของร้านน้ำชาที่
คุณมดบอกใช่ไหมครับ"
ชายหนุ่มส่งยิ้มให้สองสาว
"สวัสดีครับ คุณศรากับคุณศริน หายดีแล้วหรือครับ"
ส่งเสียงทักทายอย่างเป็นมิตร
"เอ่อ.. สวัสดีค่ะ หายดีแล้วค่ะ"
ศราเอ่ยเบาๆ ก้มหน้า ซ่อนแก้มแดงระเรื่อ
ไม่กล้าสบสายตา ของชายหนุ่ม
"รู้ได้อย่างไรว่าใครเป็นอะไร"
ศรินตวัดสายตามอง ถามเสียงห้วน
"ศริน... มดเล่าให้คุณศรัณย์ฟังเอง"
มดรีบดึงแขนศรินมาข้างหลัง
"เรียกผมว่าศรัณย์ เฉยๆ ก็ได้ครับ เราเป็นเพื่อนบ้าน
กันแล้ว ยินดีที่ได้รู้จัก ผมขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ
ครับ"
"วันนี้ร้านน้ำชาเปิดแล้ว ผมขอฝากท้องมื้อเช้าไว้ที่นี่
ได้ไหมครับ"
ชายหนุ่มพูดคุยอย่างสนิทสนมพร้อมส่งรอยยิ้ม
แสนเป็นมิตรให้กับผู้ที่อยู่ในร้าน
"เชิญ นั่งเลยค่ะ สั่งอะไรดี ดูเมนูเลยนะคะ เดี๋ยวศรา
ไปเตรียมน้ำชาให้ก่อนเป็นอันดับแรก"
ศรารีบหมุนตัวไปหลังเคาเตอร์
"ยายศริน มานี่"
ฝ่ายมด ดึงแขนศรินไปหลังร้าน
"ยายศริน ทำไมทำหน้าตาขึงขังแบบนั้น ไปเป็นศัตรู
กันตั้งแต่เมื่อไหร่? เคยเจอกันแล้วหรือ? ไม่เห็นเล่า
ให้มดฟัง ว่าพบหนุ่มหล่อในหมูบ้านเรา"
มดถามรัวเป็นชุด
"ไม่ถูกชะตา"
ศรินตอบสั้นๆ
"แล้วดูหน้าพี่สาวตัวเองหรือเปล่า ม้วนเป็นกระดาษ
ทิชชู่แล้ว"
มดพูดพลางบุ้ยใบ้ไปทางคนที่กำลังเตรียมน้ำชาอยู่
"จริงสิ อย่าบอกนะว่าพี่ศรา..."
"ก็ใช่นะสิ ตั้งแต่เกิดเรื่องคราวนั้น ศราไม่เคยมี
อาการแบบนี้เลยนะ"
มดพูดต่อ
เรื่องคราวนั้นที่มดพูดถึง คือ...
ศราเคยมีแฟนเป็นตัวเป็นตน
เป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย
คบหากันมานาน ดูจะรักกันดี
มีแผนที่จะแต่งงานกันอีกด้วย
แต่เมื่อศราย้ายมาสานต่อกิจการร้านน้ำชาที่นี่
เจ้าหนุ่มนั่นก็ค่อยๆ หายหน้าไป
และมีข่าวว่าแต่งงานไปแล้วเมื่อหลายปีก่อน
ศราใช้เวลานานทีเดียวกว่าจะทำใจได้
และจากนั้น...สายตาศราก็ไม่มองหนุ่มที่ไหนอีกเลย
:::::::::::::::::::
"ผมช่วยนะครับ ศรา"
"อ้าว ศรัณย์ไม่ต้องเฝ้าร้านหรือคะ"
"โอ๊ย ร้านผมไม่มีลูกค้าหรอก ส่วนใหญ่ลูกค้าเช่า
หนังสือออนไลน์ เมื่อเช้าเอาหนังสือไปส่งแล้ว ตอนนี้
ว่างงานแล้วครับ"
ศรัณย์ มีรายได้หลักจากการขายรูปถ่าย
ใน stock photo ซึ่งเขาเคยทำเป็นอาชีพเสริมเมื่อ
ตอนยังทำงานประจำ
มีรายได้สม่ำเสมอ
และผลตอบจากการลงทุนในกองทุนต่างๆ
ซึ่งเป็นเงินที่เขาเก็บสะสมมา
ตั้งแต่สมัยทำงานประจำ เช่นกัน
รายได้ทั้งสองทางก็เพียงพอ
สำหรับการใช้ชีวิตสบายๆ แต่ไม่ฟุ่มเฟือยของเขา
ส่วนร้านเช่าหนังสือ
เขาเปิดเพื่อทำตามฝันของตัวเอง
ที่อยากมีร้านหนังสือเล็กๆ ที่แสนสงบในชนบทห่างไกลความเป็นเมือง
ไม่ได้หวังกำไร แค่ไม่ขาดทุน
แต่มีความสุข ก็เพียงพอแล้ว
"เดี๋ยวปิดร้านแล้ว ศราไปนั่งรถเล่นไหม?ผมจะไปหา
วิวสวยๆ ถ่ายรูป"
"ได้ค่ะ"
ศรารับคำ พร้อมรอยยิ้มสดใส
ที่ร้านดอกไม้
"อ้าวศริน ทำไมหน้าเป็นตูด แบบนั้น ไม่อยู่ช่วย
พี่ศราที่ร้านเหรอ"
มดเอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นศรินเดินหน้าบูด
เข้ามาในร้านดอกไม้ของมด
"เหม็นหน้า นายศรัณย์ โผล่มาทุกเช้า!"
ศรินตอบกระแทกเสียงอย่างหงุดหงิด
"แหม ดีจะตาย มีคนช่วยงานฟรีๆ แถมดูพี่ศราของ
เธอสิ หน้าบาน ยิ้มไม่หุบเลย"
"ก็เพราะเห็นพี่ศราเป็นแบบนี้ไง ศรินเลยไม่ไล่นาย
นั่นออกไปจากร้าน ทันทีที่ก้าวผ่านประตูเข้ามา"
"เลยมาหลบที่ร้านชั้นแทน"
มดเติมคำพูดต่อให้
"พี่ศรานะพี่ศรา จะรักจะชอบใครก็ได้ ศรินจะไม่ว่า
สักคำ ขอแค่เป็นคนดีก็พอ ...แต่พี่ศรา ดันมาชอบ
นายนั่น ไม่ถูกชะตาเอาเสียเลย"
ศริน บ่นพึมพำ
"แล้วรู้ได้ยังไง ว่าเขาเป็นอย่างไร ก็ไม่เห็น จะไม่ดี
ตรงไหน รูปหล่อ ฐานะดี นิสัยดี..."
มดกำลังจะสาธยายต่อ
"แต่ชั้นไม่ชอบ"
ศรินรีบตัดบทดื้อๆ
(ไม่มีเหตุผลจริงๆ) มดกระซิบกับตัวเองเบาๆ
...เย็นวันนั้น...
"ตรงนั้นวิวสวยค่ะ ศรัณย์"
"ศราเป็นนางแบบให้ผมด้วยนะ"
สองหนุ่มสาว พูดคุยและถ่ายภาพกันอย่างมีความสุข
ท่ามกลางธรรมชาติสวยงาม แมกไม้ ภูเขา
แสงอาทิตย์ยามเย็น อากาศเย็นสดชื่น
"เสียดายจังศรินไม่มาด้วย"
ศราเอ่ยขึ้น
"เขาไม่ชอบหน้าผมน่ะครับ"
"อย่าถือสาเลยนะคะ ศรินน่ะ เอาแต่ใจตัวเองสุดๆ
แต่ก็ไม่ได้คิดร้ายอะไรกับใคร"
"ครับผมเข้าใจ"
"ต่อไป ถ้าศริน มองเห็นความน่ารัก แสนดีของ
ศรัณย์ คงจะเป็นมิตรมากขึ้นค่ะ"
"ศรา อวย ผมมากไปแล้ว เขินเลยนะเนี่ย
...ตอนนี้ แค่ศรา ใจดีกับผมแบบนี้ ผมก็มีความ
สุขมากแล้วครับ"
คำพูดประโยคหลัง
หญิงสาวถึงกับหน้าแดง
เรื่องสั้น ร้านของเรา
เธอทั้งคู่เปิดกิจการร้านน้ำชา
มรดกตกทอดมาจาก เตี่ยและแม่
ผู้ล่วงลับไป...เมื่อหลายปีล่วงมาแล้ว
ศรัณย์ หนุ่มหล่อหน้าใส
ผู้เกษียณตัวเองจากงานประจำ ด้วยอายุไม่ถึง 30
มาเปิดร้านเช่าหนังสือ
ตรงข้ามร้านน้ำชาของสองสาว
เรื่องราวจึงเริ่มต้นขึ้น...
----------------------------------------------
"หนูศริน มารับปาท่องโก๋หรือ?"
"วันนี้ซาลาเปาทอดของโปรดหนูศราหมดนะจ๊ะ"
ป้าคนขายปาท่องโก๋พูดขึ้นทันที่ที่เห็นหน้าศริน
ร้านนี้ ศรินมารับปาท่องโก๋ไปขาย
ที่ร้านน้ำชาเป็นประจำทุกเช้า
"อ้าว!แล้วที่วางอยู่ตรงโน้น 2 ลูก"
ศรินพูดพลางชี้มือไปที่ ซาลาเปาทอด 2 ลูกที่นอน
แอ่งแม้งอยู่บนถาดซับน้ำมัน
"ของพ่อหนุ่มคนนั้น เค้าจองไว้แล้วจ้ะ"
ป้าคนขายพูดพร้อมกับหันหน้าพยักเพยิด
ไปทางด้านข้างของรถเข็น
ศรินเบนสายตามองตามป้าคนขายไป
สายตาปะทะกับชายหนุ่มแปลกหน้า
กำลังเคี้ยวตุ้ยๆ อย่างเอร็ดอร่อย กำลังจะหยิบ
ซาลาเปาทอดลูกสุดท้าย...เข้าปาก
ทันทีที่ศรัณย์มองเห็นสายตาที่...
ส่งพลังไม่เป็นมิตรมาที่ซาลาเปาทอดลูกนั้น
"ทานไหมครับ"
ศรัณย์ส่งยิ้มกว้าง
พร้อมยื่นซาลาเปาทอดลูกสุดท้ายให้หญิงสาว
"ไม่"
ศริน ตอบห้วนๆ สะบัดหน้าหนี
หิ้วถุงปาท่องโก๋ เดินไปที่รถมอเตอร์ไซค์
สตาร์ทรถออกไปอย่างหงุดหงิด
"มาแย่งซาลาเปาทอดของเราแล้วยังจะมายิ้ม
ไอ้หนุ่มหน้าสวยคนนั้นเป็นใครกัน ไม่เคยเห็น
หน้าเลย"
...........
ที่ร้านน้ำชา
โครม!
"วางเบาๆ ยายศริน เดี๋ยวของเสียหายหมด"
ศราพูด รีบยื่นมือออกไปยกถุงปาท่องโก๋
ที่น้องสาวหน้าบูด วางกระแทกบนโต๊ะอย่างแรง
"พี่ศรา วันนี้ไม่มีซาลาเปาทอดกินนะคะ"
"อ้าว ทำไมล่ะ ลืมซื้อเหรอ?"
"ไม่ใช่ค่ะ โดนตัดหน้า"
ศริน เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นที่ร้านปาท่องโก๋ให้ศรา
แฝดผู้พี่ฟัง
"เค้าไม่ได้เรียกตัดหน้า ยายน้องสาว ขี้วีน เค้าเรียก
คนเขามาซื้อก่อน แล้วของก็หมด"
ศรา ได้แต่ส่ายหัวให้กับความเอาแต่ใจของน้องสาว
"นั่นแหละ ถ้าเขาไม่ซื้อ ซาลาเปาทอดพวกนั้นก็จะ
เป็นของเรา"
"เอาเถอะ ไม่เป็นไรหรอกน่า ป้าเขาทำขายทุกวัน
พรุ่งนี้ค่อยกินก็ได้"
ศราตัดบท ไม่อย่างนั้น ศรินคงไม่ยอมจบง่ายๆ
" พี่ปิ้งขนมปังให้กิน ทาเนย โรยนำ้ตาลด้วยดีไหม"
"ดีค่ะ ของโปรดศริน ขอเนยตู้มๆ เลย"
แค่เอาของโปรดมาล่อ ศรินก็ยิ้มหน้าบาน
ลืมเรื่องที่ทำให้อารมณ์เสียไปทันควัน
ศรินกับศรา ฝาแฝด ที่หน้าตาเหมือนกันอย่างกับแกะ
แต่นิสัย...ต่างกันราวฟ้ากับเหว
ศรา...แฝดผู้พี่ อายุมากกว่าเพียง 2 นาที
ใจเย็น มองโลกแง่ดีสุดๆ
ศริน...แฝดผู้น้อง ใจร้อน
และเอาแต่ใจตัวเองสุดๆ เช่นกัน
.............
สองพี่น้อง เสร็จจากภารกิจ ขายน้ำชา และ
ขนมในช่วงเช้า
ร้านน้ำชาแห่งนี้....
มีลูกค้าประจำแวะเวียนมาทานอาหารเช้า
บางคนเป็นลูกค้าตั้งแต่สมัยที่เตี่ยและแม่ ของทั้งสอง
ยังมีชีวิตอยู่ ตอนนี้ตกทอดมารุ่นลูก
ก็ยังมาอุดหนุนกันสม่ำเสมอเป็นกิจวัตร
ลูกค้าจะซาลงในช่วงสาย
สองพี่น้องจึงมีเวลานั่งพัก คุยกันบ้าง
สายตาศริน มองไปที่ร้านฝั่งตรงข้าม
"พี่ศรา บ้านตรงข้ามเขาทำอะไรรู้ไหม?เหมือน
มีช่างมาตกแต่งร้าน"
"เอ ไม่รู้สิ พี่ไม่ทันได้สังเกต แต่ก็ดีนะ จะได้มี
เพื่อนบ้านเพิ่มอีกร้าน"
"เดี๋ยวศริน ไปถามยายมดดีกว่า"
ศรินพูดพร้อมหมุนตัววิ่งออกจากร้านไป
ยายมด...ที่ศรินพูดถึง
เป็นหนุ่มสวย วัย 30 ต้นๆ
เจ้าของร้านขายดอกไม้ที่อยู่ใกล้ๆ กันนั่นเอง
ยายมด ผู้มีอัธยาศัยเป็นเลิศ
และเป็นนักข่าวประจำหมู่บ้าน
อยากรู้เรื่องอะไร ถามยายมด
รับรองได้คำตอบ
"อ๋อ ร้านที่อยู่ตรงข้ามร้านน้ำชาน่ะหรือ เขาจะมาทำ
ร้านเช่าหนังสือ เจ้าของไม่ใช่คนในหมู่บ้านเรา
แต่เป็นใคร มาจากไหนไม่รู้ ชั้นก็ยังไม่เคยเจอ"
ยายมด ผู้ไม่ทำให้ผิดหวัง
"ทำร้านเช่าหนังสือ จะไปรอดหรือ เดี๋ยวนี้ยังมีคนเช่า
หนังสืออ่านอยู่อีกเหรอ?"
ศรินเอ่ยขึ้นอย่างแปลกใจ
"นั่นสิ มดก็ว่าอย่างนั้นแหละ แต่เขาลือกันว่า
เป็นร้านแบบออนไลน์ จะเป็นอย่างไร คงต้องรอ
ดูวันเปิดร้าน"
....................
"ยายมด!! ฝากกระจายข่าวหน่อย ร้านน้ำชา ศรากับ
ศริน จะปิดร้านสักพัก ฝากแจ้งลูกค้าหน่อยนะจ๊ะ"
ศรินยื่นหน้าเข้ามาที่ร้านดอกไม้ของมด
"อ้าว มีอะไร ทำไมปิด"
"พี่ศรา ไม่สบาย อาการเดิมๆ นั่นแหละ ต้องพา
ไปเสียบปลั๊ก เติมน้ำเกลือและวิตามิน
คุณหมอบอกให้พักสักอาทิตย์นึง"
"โอเค เดี๋ยวชั้นกระจายข่าวให้เอง เธอก็ดูแล
ศรา ดีๆ ล่ะ อย่าไปหาเรื่องปวดหัวให้เขาบ่อยนัก"
มดรับคำ
"จ้า คุณมด จะดูแลอย่างดี พูดยังกับศรินเป็น
ตัวป่วนอย่างนั้นแหละ"
"อ้าว!หรือไม่จริงล่ะ"
ศรินไม่ได้อยู่ต่อล้อต่อเถียงด้วย
ผลุบหน้าหายไปอย่างรวดเร็ว
ศรา ร่างกายอ่อนแอตั้งแต่เด็ก
เข้าๆ ออกๆ โรงพยาบาลเป็นว่าเล่น
ผิดกับศริน ซึ่งแข็งแรงมาก
แทบไม่เคยป่วยเข้าโรงพยาบาลเลย
เธอจึงเป็นคนดูแลศรามาตลอด
จนเป็นเรื่องปกติไปเสียแล้ว
..........
สัปดาห์ผ่านไป...
สองสาวกลับมาที่ร้าน
เตรียมตัวเปิดร้านน้ำชาตามปกติ
หลังจากศราได้พักเต็มที่กลับมาแข็งแรง
"กลับมาแล้วเหรอ สาวๆ ทำไมกลับเร็วจัง หรือศรา
เหม็นเบื่อยายศริน"
มดส่งเสียงทักทายเมื่อก้าวเข้ามาในร้าน
"แหม ยายมด มาคนแรกเลย พี่ศราเค้าคิดถึงร้าน
และลูกค้าค่ะ"
ศรินรีบตอบ
"นี่จ้ะ ดอกไม้สวยๆ จากร้านมด ต้อนรับน้องศรา"
มดยื่นดอกไม้ช่องาม
กลิ่นหอมฟุ้งมาตรงหน้าศรา
"ขอบคุณค่ะ พี่มด หอมจัง มีดอกไม้สวยๆ แบบนี้
ศรามีแรงทำงานทั้งวันแน่ๆ"
ศรารับช่อดอกไม้ ยกขึ้นมาสูดกลิ่นหอม
"โอ๊ย ไม่ต้องดีดขนาดนั้น พี่ศรา ศรินขี้เกียจหามไป
หาคุณหมออีก"
ศริน ทำหน้าขึงขัง พูดทีเล่นทีจริง
"นี่สาวๆ ไม่อยู่หลายวัน ร้านตรงข้าม ตกแต่งเสร็จ
แล้วนะ เปิดวันนี้แหละ"
มดพูดขึ้น ส่งสายตาไปทางร้านตรงข้าม
ทั้งสามเบนสายตาไปยังร้านที่มดพูดถึง
ณ จุดโฟกัสของสายตาทั้ง หก คู่
ชายหนุ่มร่างสูง เปิดประตูร้านก้าวเท้าออกมา
หล่อจัง,ศราคิด...
ตาหน้าสวยคนนั้น,ศรินคิด...
"เป็นไงสาวๆ เพื่อนบ้านคนใหม่ หล่อไหมคะ"
เสียงมดเจื้อยแจ้วออกมา
"เขาชื่อศรัณย์ มาจากกรุงเทพ ย้ายมาเปิดร้านเช่า
หนังสือ ทำงานอิสระ......"
"เดี๋ยวๆๆ ยายมด ไปสัมภาษณ์เขา ตั้งแต่เมื่อไหร่"
ศริน รีบเบรค
ไม่อย่างนั้นคงจะยาวกว่านี้
"แหม ก็นักข่าวประจำหมู่บ้าน จะให้เสียชื่อได้
อย่างไร ต้องการรายละเอียดเพิ่มเติมไหมคะ
คุณน้อง"
"หล่อจัง...."
ศราเอ่ยอย่างฝันๆ
"เพ้อเสียแล้ว น้องเรา"
มดหันไปมองเจ้าของเสียง
ที่จ้องหนุ่มฝั่งตรงข้ามตาไม่กระพริบ
"คุณศรัณย์!!"
มดตะโกนข้ามฝั่งไป
พร้อมโบกไม้โบกมือไปยังฝั่งตรงข้าม
"ยายมด ไปเรียกเขาทำไม"
ศรินพูดพลางลากมดกลับเข้ามาในร้าน
แต่ไม่ทันเสียแล้ว หนุ่มหน้าสวยคนนั้น
เดินข้ามถนนตรงมาพร้อมรอยยิ้ม
"สวัสดีครับ คุณมด"
"นี่คุณศรากับคุณศริน เจ้าของร้านน้ำชาที่
คุณมดบอกใช่ไหมครับ"
ชายหนุ่มส่งยิ้มให้สองสาว
"สวัสดีครับ คุณศรากับคุณศริน หายดีแล้วหรือครับ"
ส่งเสียงทักทายอย่างเป็นมิตร
"เอ่อ.. สวัสดีค่ะ หายดีแล้วค่ะ"
ศราเอ่ยเบาๆ ก้มหน้า ซ่อนแก้มแดงระเรื่อ
ไม่กล้าสบสายตา ของชายหนุ่ม
"รู้ได้อย่างไรว่าใครเป็นอะไร"
ศรินตวัดสายตามอง ถามเสียงห้วน
"ศริน... มดเล่าให้คุณศรัณย์ฟังเอง"
มดรีบดึงแขนศรินมาข้างหลัง
"เรียกผมว่าศรัณย์ เฉยๆ ก็ได้ครับ เราเป็นเพื่อนบ้าน
กันแล้ว ยินดีที่ได้รู้จัก ผมขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ
ครับ"
"วันนี้ร้านน้ำชาเปิดแล้ว ผมขอฝากท้องมื้อเช้าไว้ที่นี่
ได้ไหมครับ"
ชายหนุ่มพูดคุยอย่างสนิทสนมพร้อมส่งรอยยิ้ม
แสนเป็นมิตรให้กับผู้ที่อยู่ในร้าน
"เชิญ นั่งเลยค่ะ สั่งอะไรดี ดูเมนูเลยนะคะ เดี๋ยวศรา
ไปเตรียมน้ำชาให้ก่อนเป็นอันดับแรก"
ศรารีบหมุนตัวไปหลังเคาเตอร์
"ยายศริน มานี่"
ฝ่ายมด ดึงแขนศรินไปหลังร้าน
"ยายศริน ทำไมทำหน้าตาขึงขังแบบนั้น ไปเป็นศัตรู
กันตั้งแต่เมื่อไหร่? เคยเจอกันแล้วหรือ? ไม่เห็นเล่า
ให้มดฟัง ว่าพบหนุ่มหล่อในหมูบ้านเรา"
มดถามรัวเป็นชุด
"ไม่ถูกชะตา"
ศรินตอบสั้นๆ
"แล้วดูหน้าพี่สาวตัวเองหรือเปล่า ม้วนเป็นกระดาษ
ทิชชู่แล้ว"
มดพูดพลางบุ้ยใบ้ไปทางคนที่กำลังเตรียมน้ำชาอยู่
"จริงสิ อย่าบอกนะว่าพี่ศรา..."
"ก็ใช่นะสิ ตั้งแต่เกิดเรื่องคราวนั้น ศราไม่เคยมี
อาการแบบนี้เลยนะ"
มดพูดต่อ
เรื่องคราวนั้นที่มดพูดถึง คือ...
ศราเคยมีแฟนเป็นตัวเป็นตน
เป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย
คบหากันมานาน ดูจะรักกันดี
มีแผนที่จะแต่งงานกันอีกด้วย
แต่เมื่อศราย้ายมาสานต่อกิจการร้านน้ำชาที่นี่
เจ้าหนุ่มนั่นก็ค่อยๆ หายหน้าไป
และมีข่าวว่าแต่งงานไปแล้วเมื่อหลายปีก่อน
ศราใช้เวลานานทีเดียวกว่าจะทำใจได้
และจากนั้น...สายตาศราก็ไม่มองหนุ่มที่ไหนอีกเลย
:::::::::::::::::::
"ผมช่วยนะครับ ศรา"
"อ้าว ศรัณย์ไม่ต้องเฝ้าร้านหรือคะ"
"โอ๊ย ร้านผมไม่มีลูกค้าหรอก ส่วนใหญ่ลูกค้าเช่า
หนังสือออนไลน์ เมื่อเช้าเอาหนังสือไปส่งแล้ว ตอนนี้
ว่างงานแล้วครับ"
ศรัณย์ มีรายได้หลักจากการขายรูปถ่าย
ใน stock photo ซึ่งเขาเคยทำเป็นอาชีพเสริมเมื่อ
ตอนยังทำงานประจำ
มีรายได้สม่ำเสมอ
และผลตอบจากการลงทุนในกองทุนต่างๆ
ซึ่งเป็นเงินที่เขาเก็บสะสมมา
ตั้งแต่สมัยทำงานประจำ เช่นกัน
รายได้ทั้งสองทางก็เพียงพอ
สำหรับการใช้ชีวิตสบายๆ แต่ไม่ฟุ่มเฟือยของเขา
ส่วนร้านเช่าหนังสือ
เขาเปิดเพื่อทำตามฝันของตัวเอง
ที่อยากมีร้านหนังสือเล็กๆ ที่แสนสงบในชนบทห่างไกลความเป็นเมือง
ไม่ได้หวังกำไร แค่ไม่ขาดทุน
แต่มีความสุข ก็เพียงพอแล้ว
"เดี๋ยวปิดร้านแล้ว ศราไปนั่งรถเล่นไหม?ผมจะไปหา
วิวสวยๆ ถ่ายรูป"
"ได้ค่ะ"
ศรารับคำ พร้อมรอยยิ้มสดใส
ที่ร้านดอกไม้
"อ้าวศริน ทำไมหน้าเป็นตูด แบบนั้น ไม่อยู่ช่วย
พี่ศราที่ร้านเหรอ"
มดเอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นศรินเดินหน้าบูด
เข้ามาในร้านดอกไม้ของมด
"เหม็นหน้า นายศรัณย์ โผล่มาทุกเช้า!"
ศรินตอบกระแทกเสียงอย่างหงุดหงิด
"แหม ดีจะตาย มีคนช่วยงานฟรีๆ แถมดูพี่ศราของ
เธอสิ หน้าบาน ยิ้มไม่หุบเลย"
"ก็เพราะเห็นพี่ศราเป็นแบบนี้ไง ศรินเลยไม่ไล่นาย
นั่นออกไปจากร้าน ทันทีที่ก้าวผ่านประตูเข้ามา"
"เลยมาหลบที่ร้านชั้นแทน"
มดเติมคำพูดต่อให้
"พี่ศรานะพี่ศรา จะรักจะชอบใครก็ได้ ศรินจะไม่ว่า
สักคำ ขอแค่เป็นคนดีก็พอ ...แต่พี่ศรา ดันมาชอบ
นายนั่น ไม่ถูกชะตาเอาเสียเลย"
ศริน บ่นพึมพำ
"แล้วรู้ได้ยังไง ว่าเขาเป็นอย่างไร ก็ไม่เห็น จะไม่ดี
ตรงไหน รูปหล่อ ฐานะดี นิสัยดี..."
มดกำลังจะสาธยายต่อ
"แต่ชั้นไม่ชอบ"
ศรินรีบตัดบทดื้อๆ
(ไม่มีเหตุผลจริงๆ) มดกระซิบกับตัวเองเบาๆ
...เย็นวันนั้น...
"ตรงนั้นวิวสวยค่ะ ศรัณย์"
"ศราเป็นนางแบบให้ผมด้วยนะ"
สองหนุ่มสาว พูดคุยและถ่ายภาพกันอย่างมีความสุข
ท่ามกลางธรรมชาติสวยงาม แมกไม้ ภูเขา
แสงอาทิตย์ยามเย็น อากาศเย็นสดชื่น
"เสียดายจังศรินไม่มาด้วย"
ศราเอ่ยขึ้น
"เขาไม่ชอบหน้าผมน่ะครับ"
"อย่าถือสาเลยนะคะ ศรินน่ะ เอาแต่ใจตัวเองสุดๆ
แต่ก็ไม่ได้คิดร้ายอะไรกับใคร"
"ครับผมเข้าใจ"
"ต่อไป ถ้าศริน มองเห็นความน่ารัก แสนดีของ
ศรัณย์ คงจะเป็นมิตรมากขึ้นค่ะ"
"ศรา อวย ผมมากไปแล้ว เขินเลยนะเนี่ย
...ตอนนี้ แค่ศรา ใจดีกับผมแบบนี้ ผมก็มีความ
สุขมากแล้วครับ"
คำพูดประโยคหลัง
หญิงสาวถึงกับหน้าแดง