สวัสดีค่ะ กระทู้นี้เราอาจจะเขียนยาวสักหน่อย  แต่อยากปรึกษาเพื่อน ๆ อยากให้แชร์ปัญหาที่เจอ หรือวิธีแก้ไขค่ะ

เราอายุ 24 ปี ปัจจุบันกำลังศึกษาปริญญาตรีแห่งหนึ่ง และอนาคตอาจจะต่อปริญญาโท (เราทำงานด้วยเรียนด้วย) บ้านเราฐานะกลาง ๆ สมัยประถม-มัธยมปลาย แม่จะส่งเสียเราคนเดียวตลอดเพราะพ่อติดคุกคดียา ติดคุกตั้งแต่เราอยู่ประถมและออกมาอีกทีตอนเราอยู่ปี 1 ทำให้เราไม่ได้สนิทกับพ่อมากนัก ขอเล้าก่อนว่าสมัยเรียนมัธยมปลาย เรามีเพื่อนที่เที่ยวเก่ง พ่อแม่ปล่อย แต่กับเรา 4 โมงคือต้องถึงบ้าน ถ้ายังไม่ถึงจะโทรตามโทรจิก (คนที่โทรตามตอนนั้นจะเป็นป้าที่เลี้ยงเรามาตั้งแต่เด็ก ๆ ) พูดได้เลยว่า 5 นาทีโทร จนกว่าจะถึงบ้าน ซึ่งตอนนั้นเราไม่เคยเที่ยวเลยค่ะ เพราะเราไม่อยากโดนด่า เราไม่อยากทำให้เพื่อน ๆ เสียบรรยากาศ
เรียนจบเราต่อมหาลัย ซึ่งเป็นแบบภาคพิเศษคือเรียนวันอาทิตย์วันเดียวที่เหลือทำงานค่ะ เราส่งตัวเองเรียนตั้งแต่ตอนนั้น และพ่อเราก็ออกมาจากคุกพอดี เราคิดว่าทุกอย่างกำลังจะราบรื่น ดีขึ้น แต่จริง ๆ แล้วมันไม่ใช่อย่างที่คิดเลยค่ะ เวลาออกไปเที่ยว จากที่ป้าคอยโทรจิก ตอนนี้มีพ่อโทรด้วย ซึ่งตอนนั้นอายุ19ปี เราคิดว่าเป็นเรื่องปกติ มันเป็นแบบนั้นและหนักขึ้นเรื่อยๆ จนเราอายุ24ปีนี้ เวลาเราไปเที่ยวเราบอกตลอดว่าไปไหน แต่พ่อมักจะไลน์มาด่าเสมอ ประมาณว่า " ก*ว่าจะไม่บ่นแล้วนะ (แล้วก็บ่นยาว) ทิ้งท้ายด้วยคำว่า แล้วแต่มึ*เถอะ ก*นอนแล้ว " ตอนนั้นเราได้แต่ถามตัวเองว่าเรายังโตไม่พอที่จะออกไปเที่ยวโดยที่ครอบครัวไม่ด่าเหรอ เราต้องอายุเท่าไหร่เหรอเราถึงจะอิสระ เพราะนอกจากเรื่องไปเที่ยวแล้ว เรื่องแฟน เรื่องเพื่อน พ่อเรากับป้าเราบังคับทุกอย่างค่ะ แฟนให้มีได้แต่ไม่ให้ไปหา ถ้าเป็นช่วงที่มีแฟนต้องโกหกตลอด เพราะเคยพูดความจริงแล้วเราโดนโทรจิกให้รีบกลับบ้าน และด่าเราตลอดค่ะว่ากลับบ้านช้า ทั้ง ๆ ที่มันบ่ายสองบ่ายสามเอง 

จนมาวันนี้เป็นวันที่เรารู้สึกเหนื่อยกับชีวิต ท้อกับชีวิตมากที่สุดแล้วค่ะ 
คือเราจะต้องทำรายงานที่บ้านเพื่อน เราบอกพ่อว่า อาจจะกลับดึกหรือไม่ก็นอนแล้วเช้าไปเรียนเลย เพราะวันธรรมดาเราไม่มีเวลาทำ พ่อเราบอกว่า "ก*ว่าม*งไม่ต้องเรียนหรอก ก*ไม่อยากให้คบเพื่อนคนนี้เลย" เราเลยบอกเขาว่าแล้วจะอยากให้หนูเรียนสูง ๆ ทำไม ถ้ายังเป็นแบบนี้ เขาตอบกลับมาว่า "เรื่องของม*งเถอะ ก*ไม่อยากเถียงแล้ว" หลังจากนั้นพ่อก็ไม่คุยกับเรา 

เพื่อนเราที่พ่อพูดถึงคือเพื่อนที่เรียนด้วยกันตอนมหาลัยนี่แหละค่ะ คบกันแค่2คน เพื่อนเราคนนี้มีแฟน เรื่องอื่นไม่ได้มีอะไรเลยค่ะ เราเลยไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อถึงพูดแบบนี้

ถ้าพูดถึงเรื่องจับเข่าคุยกัน เราคุยมาตลอดค่ะ แต่เขาไม่ฟังเรา ทั้งให้ญาติมาคุยให้ เราทำทุกอย่างแล้ว เรื่องที่เราเล่าอาจจะดูไม่ใช่ปัญหาใหญ่ แต่ว่ามันสะสมค่ะ มันมีหลายเรื่องที่เราโดน เรื่องเงิน เรื่องไปเที่ยว เรื่องเรียน 

เราพูดตรง ๆ ว่าตอนนี้เรามองไม่เห็นอนาคตที่เราจะมีความสุขเลย เราไม่เห็นชีวิตของเราในวัย 25..26..27 ด้วยซ้ำ ตอนนี้เรามีชีวิต เรายังอยากเที่ยว อยากเต็มที่กับชีวิต แต่กลายเป็นว่าถ้าเราอยากอิสระคือเราต้องต*ยเท่านั้นจริง ๆ 

แม่เราเลิกกับพ่อไป แม่เราเป็นคนเข้าใจเราทุกอย่างเลยค่ะ เราปรึกษาแม่ได้ทุกเรื่องแม้กระทั่งเรื่องแฟน  แต่แม่ก็ทำอะไรมไ่ได้ค่ะเพราะสุดท้ายเราก็ยังโดนบ่นโดนบังคับอยู่ดี 

เพื่อน ๆ มีวิธีรับมือกับตรงนี้อย่างไรบ้างคะ เราพิมพ์ไปร้องไห้ไปเลยตอนนี้555555 เรารู้สึกว่าเราอ่อนไหวกับเรื่องแบบนี้ง่ายเกินไป เราไม่ชอบเลยค่ะ
ยังไงมาแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันนะคะ ขอบคุณค่ะ