สวัสดีค่ะ กระทู้ก่อนหน้านี้ที่หนูสอบถามเรื่องการเรียนไปเกรดม.2เทอม1ที่ผ่านมาออกมาดีขึ้นอยู่ค่ะ แต่กระทู้ครั้งนี้ไม่เกี่ยวกับการเรียนนะคะเกี่ยวกับครอบครัวล้วนๆ คือก่อนหน้านี้ตอนหนูอยู่ม.1แต่จำไม่ได้ว่าตอนเทอม1หรือ2อยู่ๆแม่ก็พูดเรื่องตอนเด็กให้ฟังแม่ก็พูดปกติเลยค่ะเล่านู้น เล่านี่ไปเรื่อยแต่อยู่ๆก็พูดว่า"รู้มั้ยว่าแม่ไม่ได้ตั้งใจให้หนูเกิดมา(หมายถึงตัวหนูเองนะคะ)แม่ตั้งใจมีพี่คนสุดท้าย(อันนี้แม่หมายถึงพี่สาวค่ะ)ไม่คิดว่าหนูจะเกิดมาพอเกิดมาแม่ก็รีบไม่ทำหมัน" ตอนนั้นหนูอึ้งมากค่ะไม่รู้จะทำยังไงต่อดี พอมาวันนี้ หนูทะเลาะกับพ่อค่ะ พอดีว่าพ่อเมาแล้วโมโหเพื่อนที่ทะเลาะด้วยหนูเลยไปห้ามเพราะพี่ขอพ่อก็เลยโมโหที่หนูเข้าไปยุ่งพอพ่อหยุดพ่อก็มาระบายให้ฟังค่ะพูดเรื่องที่รักแม่ รักพี่ชายคนโต กับพี่ชายคนรอง แล้วก็พี่สาวคนกลาง แล้วก็หนูลูกสาวคนเล็ก พอถึงตอนพ่อพูดถึงหนูมันทำให้หนูไม่ไหวจนต้องมาขอความคิดเห็น พ่อพูดกับหนูว่า "รู้มั้ยว่าพ่อรักหนู รักมากเลยนะแต่ที่รักก็เพราะหนูมันอ่อนแอ เก่งได้ไม่เท่าคนอื่น" หนูเลยรู้เหตุผลที่ตามหามาตั้งนานว่าทำไมถึงถูกรักทั้งที่ไม่ได้อยากให้เกิดมาและก็พึ่งรู้ว่าที่พยายามมาทั้งหมดมันไม่เคยดีพอเลย เกรดตอน ป.1-ป.6 หนูได้3.99-3.96ตลอดไม่เคยต่ำกว่านั้นแต่มาแย่ตอนขึ้นมัธยมตอน ม.1เทอม1หนูได้3.61 เทอม2ได้3.44พอม.2เทอม1 หนูได้3.66 แต่ตอนประถมหนูได้เกรดดีกว่าพี่สาวมาโดยตลอดพี่สาวหนูได้มากสุดไปเกิน3.85พอขึ้นมัธยมถ้าเทียบเกรดของหนูตอนม.1กับของพี่ตอนม.1หนูก็ยังได้เยอะกว่าพี่อยู่ดีแต่มีแค่ครั้งเดียวที่เกรดหนูแย่กว่าพี่ก็คือตอน
ม.1เทอม2ที่หนูได้3.44ถ้าเทียบบกับของพี่ตอนม.3หนูเลยสงสัยว่าที่ผ่านมาหนูไม่เคยสู้พี่ได้เลยหรอแค่เพราะแย่กว่าพี่แค่ครั้งเดียวเองหรอ หนูไม่มีอะไรดีเลยหรอถึงได้รับความรักเพราะความสงสารหรือเป็นเพราะไม่มีใครอยากให้หนูเกิดมาแต่แรกอยู่แล้วหนูเลยสมควรโดนแบบนี้ หรือเป็นเพราะหนูมันไม่มีอนาคตเหมือนพี่ ไม่มีความฝัน ไม่มีสิ่งที่อยากเป็น แค่ใช้ชีวิตไปวันๆตามที่พ่อกับแม่แล้วก็พี่ชายสั่ง หนูไม่รู้จะทำยังไงต่อดีมันเป็นหลายครั้งมากที่คิดอยากจะจบเรื่องทุกอย่างลงแต่สุดท้ายก็ไม่กล้าทำ หนูไม่กล้าปรึกษาเพื่อน เพื่อนสนิทสมัยประถมเค้าไม่ค่อยตอบส่วนมากจะอ่านอย่างเดี่ยว เพื่อนในกลุ่มมัธยมหนูก็ไม่กล้าคุยพอดีว่าหนูไม่ค่อยสนิทกับใครในกลุ่มนักส่วนมากที่จะคุยก็มีเรื่องานกลุ่ม การบ้านแล้วหนูก็เป็นคนเงียบๆ คุยกับคนอื่นไม่เก่งเลยไม่ค่อยสนิทกัน เวลาคุยเรื่องต่างๆด้วยกันก็จะเป็นหนูที่รู้สึกอึดอัดพูดอะไรไม่ออก ไม่รู้จะพูดยังไง ทำตัวยังไง หรือตอนพูดตัวเองแสดงสีหน้ายังไงคนมองจะรู้สึกยังไงมันเลยทำให้หนูไม่เคยระบายให้เพื่อนในกลุ่มฟังเลย ส่วนพี่ๆในครอบครัวหนูก็ไม่สนิทค่ะ ด้วยความท่พูดไม่เก่งนั่นแหละค่ะเลยไม่ค่อยมีใครเล่นด้วยส่วนมากหนูก็เล่นแต่โทรศัพท์ไม่ได้ไปเล่นกับใครที่ไหนเลย ตอนนี้หนูจนปัญญาแล้วไม่รู้จะปรึกษาใครเลยคิดว่าอย่างน้อยได้คำปรึกษาจากพี่ๆที่เคยผ่านชีวิตช่วงวัยเด็กมาก็คงจะช่วยไม่มากก็น้อยว่าตอนนี้ควรเอาไงต่อกับชีวิตดี จะพยายามเรียนต่อเพื่อพิสูจตัวเองให้คนอื่นเห็นว่าเราก็เก่งมันก็ยังไงๆอยู่เพราะมันมักจะมีคำพูดแย่ๆเข้ามาในหัวตลอด แต่ถ้าให้หยุดก็ไม่รู้จะจบชีวิตยังไงกลัวว่าถ้าทำจะโดนด่าหาว่าเป็นภาระมาตลอดแทนที่จะจบไปตั้งนานเพราะที่ผ่านมาแม่ก็เสียเงินเรื่องสุขภาพหนูไปก็เยอะ หนูเคยป่วยหนักจนเข้าโรงบาลเสียเงินไปหลายบาท แล้วเคยโดนรถชนจนต้องเข้าโรงบาลเสียไปหลายพันตอนนั้นก็โดนแม่บ่นอยู่ว่าทำให้เสียเงินค่ารักษา ตอนนี้หนูเครียดมากๆไม่รู้จะเอายังไงต่อกับชีวิตดี ถ้าทำให้ลำบากตอนอ่านเพราะมันยาวเกินก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ แล้วก็ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ
ถ้าพยายามมาตั้งนานแต่มารู้ทีหลังว่าไม่เคยดีพอ ควรทำยังไงต่อไปดีคะ?
ม.1เทอม2ที่หนูได้3.44ถ้าเทียบบกับของพี่ตอนม.3หนูเลยสงสัยว่าที่ผ่านมาหนูไม่เคยสู้พี่ได้เลยหรอแค่เพราะแย่กว่าพี่แค่ครั้งเดียวเองหรอ หนูไม่มีอะไรดีเลยหรอถึงได้รับความรักเพราะความสงสารหรือเป็นเพราะไม่มีใครอยากให้หนูเกิดมาแต่แรกอยู่แล้วหนูเลยสมควรโดนแบบนี้ หรือเป็นเพราะหนูมันไม่มีอนาคตเหมือนพี่ ไม่มีความฝัน ไม่มีสิ่งที่อยากเป็น แค่ใช้ชีวิตไปวันๆตามที่พ่อกับแม่แล้วก็พี่ชายสั่ง หนูไม่รู้จะทำยังไงต่อดีมันเป็นหลายครั้งมากที่คิดอยากจะจบเรื่องทุกอย่างลงแต่สุดท้ายก็ไม่กล้าทำ หนูไม่กล้าปรึกษาเพื่อน เพื่อนสนิทสมัยประถมเค้าไม่ค่อยตอบส่วนมากจะอ่านอย่างเดี่ยว เพื่อนในกลุ่มมัธยมหนูก็ไม่กล้าคุยพอดีว่าหนูไม่ค่อยสนิทกับใครในกลุ่มนักส่วนมากที่จะคุยก็มีเรื่องานกลุ่ม การบ้านแล้วหนูก็เป็นคนเงียบๆ คุยกับคนอื่นไม่เก่งเลยไม่ค่อยสนิทกัน เวลาคุยเรื่องต่างๆด้วยกันก็จะเป็นหนูที่รู้สึกอึดอัดพูดอะไรไม่ออก ไม่รู้จะพูดยังไง ทำตัวยังไง หรือตอนพูดตัวเองแสดงสีหน้ายังไงคนมองจะรู้สึกยังไงมันเลยทำให้หนูไม่เคยระบายให้เพื่อนในกลุ่มฟังเลย ส่วนพี่ๆในครอบครัวหนูก็ไม่สนิทค่ะ ด้วยความท่พูดไม่เก่งนั่นแหละค่ะเลยไม่ค่อยมีใครเล่นด้วยส่วนมากหนูก็เล่นแต่โทรศัพท์ไม่ได้ไปเล่นกับใครที่ไหนเลย ตอนนี้หนูจนปัญญาแล้วไม่รู้จะปรึกษาใครเลยคิดว่าอย่างน้อยได้คำปรึกษาจากพี่ๆที่เคยผ่านชีวิตช่วงวัยเด็กมาก็คงจะช่วยไม่มากก็น้อยว่าตอนนี้ควรเอาไงต่อกับชีวิตดี จะพยายามเรียนต่อเพื่อพิสูจตัวเองให้คนอื่นเห็นว่าเราก็เก่งมันก็ยังไงๆอยู่เพราะมันมักจะมีคำพูดแย่ๆเข้ามาในหัวตลอด แต่ถ้าให้หยุดก็ไม่รู้จะจบชีวิตยังไงกลัวว่าถ้าทำจะโดนด่าหาว่าเป็นภาระมาตลอดแทนที่จะจบไปตั้งนานเพราะที่ผ่านมาแม่ก็เสียเงินเรื่องสุขภาพหนูไปก็เยอะ หนูเคยป่วยหนักจนเข้าโรงบาลเสียเงินไปหลายบาท แล้วเคยโดนรถชนจนต้องเข้าโรงบาลเสียไปหลายพันตอนนั้นก็โดนแม่บ่นอยู่ว่าทำให้เสียเงินค่ารักษา ตอนนี้หนูเครียดมากๆไม่รู้จะเอายังไงต่อกับชีวิตดี ถ้าทำให้ลำบากตอนอ่านเพราะมันยาวเกินก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ แล้วก็ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ