สวัสดีครับผมพีปัจจุบันเรียนชั้น ม.2 เป็นผู้ชายวันนี่ผมจะมาเล่าเรื่องเกี่ยวกับปัญหาชีวิตที่ผมเจอ 2ปี ทั้งเพื่อน การบ้าน เเละอารมณ์ เเละอยากจะขอคำเเนะนำ เเละไม่อยากให้ทุกคนเป็นเเบบผม มาเริ่มกันเลยดีกว่า เอาจริงๆก่อนที่ผมจะเจอปัญหาในช่วง ม.1-2 ผมเคยเป็นเด็กดื้อมาก่อน ในช่วงป.6 ช่วงผมดื้อมาก กวน น่ารำคาญ ปากหมา เป็นตัวปัญหาจนวันสุดท้าย ผมโดนครูด่าค้อนข้างบ่อย จนผมรู้สึกผิด ทำให้ในวันสอบสุดท้ายของเทอม2 ผมสัญญากับตัวเองว่า พีท้าขึ้นม.1 เมื่อไหร่ต้องตั้งใจเรียนไม่เป็นตัวปัญหาต้องอดทนให้ได้ หลังวันนั้น ก่อนขึ้นม.1  2สัปดาห์ ผมมีเรียนปรับพื้นฐาน ที่โรงเรียน เเรกๆผมไปเรียนผมก็คิด เห้ยมันก็ง่ายดีน่ะม.1 เนื้อหาเรียนน้อย สังคมก็ดี เเต่รู้อะไรไหมครับ วันนั้นผมคิดผิดอย่างมาก เเรกๆผมขึ้น ม.1 ก็ไม่ค่อยมีอะไรหรอกครับ พอเปิดได้ 1เดือน ผมเริ่มเครียด เรื่องการบ้าน เเละที่เเย่สุดก็คือ โดนเเกล้งโดนรังเเกบ้าง อยู่บ่อยๆ เเต่เอาจริงๆ งานในเทอม 1 ของผมมันก็ไม่เยอะหรอกครับ เพราะที่เเย่จริงๆ คือผมโดยทำร้ายอยู่บ่อยทั้ง โดนตบหัว โดนเตะ ต่อย เเละที่หนักสุดคือ ผมโดนลวนลามทางเพศจากคนในห้องที่เป็นกระเทย ปกติผู้ชายถ้าสนิทกันมากก็อาจจะเเค่ตีก้นกันเป็นการทักทาย เเต่ที่ผมเจอไม่ใช่เเบบนั้น คนที่ลวนลามผมเป็นคนที่ผมไม่สนิท เเละเขามักจะมา จับที่ผม หรือไม่ก็มาดึง คนผม มีครั้งนึงผมนอนหลับอยู่บนโต๊ะอยู่ดีๆ เขาก็มาจับที่ไข่ของหรือไม่ก็จก ซึ่งตอนนั้นผมเจ็บมากเพราะ ผมโดนชกที่ไข่ ซึ่งใช่ครับผมโดนเเบบนี้เเถบทุกวัน ในสายผมเขาคือคนโรคจิต ซึ่งเรื่องนี้ผมไม่กล้าบอกคนในครอบครัวเลย เพราะไม่อยากมีปัญหา บวกกับผมอายเเละคิดว่าพวกเขาไม่น่าจะใส่ใจ ผมนั้นอดทนอยู่นานสุดก็เรียนจนจบเทอม1  เเต่ก็อ่นน่ะมันก็เเค่เทอม 1 พอผมปิดเทอมเเล้วขึ้น 2 เทอม ผมค่อนๆกลายเป็น คนที่คิดมากเเบบสุดๆ ตอนนั้นผมไม่รู้ว่าเกิดจากอะไร เเต่รู้ตัวว่าจะเป็น ผมเเถมจะไม่มีเวลามาคิดเรื่องอื่นเลย เพราะเทอม2 การบ้านผมเยอะมากๆ เเละยังเป็นงานกลุ่มด้วย เเรกๆมันก็มันหรอกครับเเต่หลัวๆมันเยอะมากๆ เเต่ผมก็อดทน เพราะตอนนั้นผมพูดกับตัวเองเสมอว่าต้องอดทน อย่าให้เวลาเสียเปล่า ช่วงนั้นผมเอาเเต่ทำการบ้าน ผมพูดกับตัวเองไม่มีเวลามาเครียดต้องลงมือทำเดี่ยวนี้ คิดดูน่ะครับผมปั่นงานยันวันสุดท้าย พอจบม.1 ผมรู้สึกดีมากครับ เพราะผมอดทนมากกับทุกอย่าง ไม่สร้างปัญหา ไม่ก่อเรื่อง ไม่ดื้อ ส่วนเรื่อง เกรด ก็ใช่ได้ เเต่ปัญหา ที่ตามมาคือ ผมกลายเป็นคนคิดมาก วิตกกังวลง่าย เครียดบ่อย ผมคิดมากขั้นที่ว่า เเค่เรื่องเล็กๆ ยังเก็บเอามาคิด เเละเกือบเป็นโรคซึม พอขึ้นม.2 มาผมก็เจอเหมือนเดิม เเต่รอบนั้นผมพูดกับตัวเองว่า กูจะไม่ทน ใครด่ามาด่ากลับ ทำกู กูทำสวน ตบกู กูตบสวน เเละกลายเป็นคนอารมณ์ร้อน ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องที่ดีเลยครับ ก่อนที่ผมจะเป็นเเบบนี้ ผมไปปรึกษาญาติผมมาก่อนหลายคน เขาบอกว่า อย่าทน ถ้ามีใครทำอะไรเรา เราห้ามให้เขาเเกล้ง ซึ่งญาติผมเป็นหมอชื่อพี่ฝน ตอนเเรกที่ผมไปปรึกษาเขา เขาอึ้งมากเพราะเขาไม่คิดว่าผมจะเป็นเเบบนี้ จะเครียดเเบบนี้ ซึ่งตอนที่ผมคุยกับเขา ผมก็รู้สึกดีเพราะได้พูดมันออกมา เรื่องที่ผมปรึกษาคือทำยังไงเวลาโดนลวนลามทางเพศเขาบอกว่าให้เเจ้งตำรวจเลยอย่าไปยอมให้มันทำต้องเเจ้ง เรื่องต่อมาที่ผมปรึกษา อันนี้จะค่อนข้าง ดาร์ค หน่อย ผมถามเขาว่า มันเป็นปกติไหมที่เด็กอายุ 14 เจอเรื่องที่เเย่มากๆ มาเยอะเเต่ไม่เคยร้องไห้ ออกมาเลยสักครั้ง เขาบอกว่าไม่ปกติ 
ซึ่งตอนที่ผมกำลังคุยกับเขา พี่ฝนเขามองออกว่าผมจะร้องไห้ เเต่สุดท้ายผมก็ร้องไม่ออกหลังจากผมปรึกษาเขาเสร็จ เขาบอกว่ามีอะไรโทรมาหาได้ เเละเขาลองเเนะนำให้ผมเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาเเม่ หลังจากวันนั้นผมก็กลายเป็นคนอารมณ์ร้อน จนกระทั่งวันนึง เพื่อนผมมันบอกผมว่า กูเบื่อว่ะ ทำไมเป็นเเบบนี้ว่ะเป็นคนอารมณ์ร้อนเเม่งเรื่องอะไรนิดหน่อยก็ทนไม่ได้ ผมก็ทั้งสับสนเเละเข้าใจ พอหลังจากนั้นผมก็คิดน่ะว่าเออว่ะเเค่เรื่องเล็กๆน้อย ก็ทนไม่ได้ เเต่ผมลองมาคิดดีๆ เอ้าก็ไม่ได้โดนเเบบกูอ่ะ เวลากูหัวร้อนหรือโมโหกูเคยลงที่หรือด่าเลยน่ะเว้ย อีกอย่างมาห้ามกูด้วยซ้ำเเล้วบอกเบื่อกู ตอนนั้นในใจผมคิดเเบบนี้เนี่ยเเละ สุดท้ายก็พูดออกไป มันตอบเเค่ว่า อืม เออ.. ซึ่งตอนนั้นผมหงุดหงิดมาก ผมพูดกับตัวเองว่า เเม่งเอ้ยไม่มีใครเข้าใจกูเลยยังจะมาด่ากูอีก หลังจากตอนนั้นผมกลับบ้านมา ก็เอามานั่ง คิด ว่าผมควรปรับปรุงตัวเองใหม่ ควรใจเย็นขึ้น เเละใช้สมองเเก้ปัญหา ซึ่งก็ดีขึ้นครับ ปัจจุบัน อาการคิดมากของผมเริ่มค่อยๆหาย เเละใจเย็นขึ้น ก็นี้เป็นราวของผมที่อยากจะมาเล่าว่าผมเจออะไรบ้างทั้ง สังคม การเรียน เพื่อน อื่นๆ ถึงตรงนี้ผมอยากถามทุกคนว่า  ถ้าเจอเเบบนี้ จะทำยังไง สำหรับวันนี้ลาก่อน ผมพี.