ทั้งหมดคือความผิดของเราสินะ….

ทุกคนวันเรากับแฟนกำลังแยกย้ายกันไปเติบโตเรามาขอกำลังใจในการใช้ชีวิตและใช้หนี้1ก้อนซึ่งมันก็เยอะพอสมควรก่อนหน้านี่เราทะเลาะกับแฟนบ่อยมากจนพ่อแม่เราบอกให้เลิกแต่เรารักเขายอมโง่ยอมโดนพ่อแม่ว่าเพราะคิดว่าเขาจะปรับปรุงตัวเองเพื่อสร้างอนาคตและแล้วความอดทนของเราก็ขาดลงเราเสียใจมากร้องไห้หนักแต่ก็เคารพการตัดสินใจตัวเองก่อนที่เราจะตัดใจได้ขนาดนี้คือเราอดทนกับทุกอย่างเขาไม่เคยเป็นผู้นำเลยเวลาเงินไม่มีหรือไม่พอใช้จ่ายเราต้องเป็นคนหาหรือหยิบยืมมาเพื่อใช้จ่ายตอนเรามีใช้กับเราตอนใช้หนี้บอกเราสร้างหนี้เองโอเครเราหาใช้เองไม่มีความกระตื้อรื้อร้นอะไรนอนไม่อยากตื่นเล่นแต่เกมปรึกษาอะไรไม่ได้เราทำได้แค่ร้องไห้น้อยใจกับชีวิตมันมีหลายอย่างมากที่เราไม่อาจจะบรรยายออกไปหมดแต่เราบอกได้แค่ว่าพ่อแม่เขาเลี้ยงเขาเหมือนไข่ในหินประคับประคองลูกทุกอย่างลูกเขาถูกเสมอเราผิดทุกอย่างเรารู้ว่าทุกคนคงเคยเจอหรือเคยผ่านความรู้สึกแบบนี้มาเหมือนกันว่ามันคงสุดแล้วจริงๆขนาดตอนที่เขาจะไปเขาก็ยังโทษเราว่าเราคือต้นเหตุทั้งหมดโอเครเรายอมรับเราผิดเองอันนี้ไม่ว่า